55χρονος καπετάνιος στο… ΕΚΑΒ του Αιγαίου

Τον Σεπτέμβρη του 1986 τα γαλαζοπράσινα νερά του Αιγαίου άκουγαν εκτός από το φύσημα του βοριά και το κλάμα ενός νεογέννητου.

Η φωνή ερχόταν από την «Ευαγγελίστρια», ένα ξύλινο καϊκάκι που
ταξίδευε από την απομονωμένη Θύμαινα, κοντά στην Ικαρία, για να
μεταφέρει στη Σάμο μια ετοιμόγεννη γυναίκα.

Οταν οι δυνατοί πόνοι την έπιασαν μεσοπέλαγα, μια επιλογή υπήρχε: Οι
μηχανές έσβησαν και η μαμή που τη συνόδευε ανέλαβε να την ξεγεννήσει με
τη βοήθεια του καπετάνιου.

Το κοριτσάκι που γεννήθηκε πήρε το όνομα της βάρκας -που ο
καπετάνιος αποκαλούσε «Βαγγελίτσα»- κι έγινε, έτσι, η Βαγγελίτσα από τη
Θύμαινα κι ας τη βαφτίσανε οι γονείς της Αφροδίτη.

Ο καπετάνιος, ο Κώστας Κοτταράς, περήφανος για το κατόρθωμα, θα
θυμάται τη σκηνή αυτή για πάντα και την περιγράφει, σήμερα, περισσότερο
από 20 χρόνια μετά.

Δεν είναι η μόνη ιστορία που έχει να θυμάται. Δίνοντας το «παρών» σε
επείγοντα περιστατικά, ο κ. Κώστας μεταφέρει ακόμη με πλοιάριο τους
ασθενείς από τη Θύμαινα και τους Φούρνους. Είναι με απλά λόγια… το
ασθενοφόρο του Αιγαίου.

Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο του πλοίου του, ξεφυλλίζει τις σελίδες
ανθρώπινων ιστοριών που έχουν διαδραματιστεί πάνω στο αρμυρισμένο
σανίδι.

«Τα τελευταία 11 χρόνια έχω σώσει πάνω από 300 ζωές», λέει, «και
αυτό είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Κάποτε από το λιμεναρχείο θέλησαν
να μου απονείμουν τιμητική πλακέτα, όμως δεν δέχτηκα. Τι μου
χρειάζεται; Εγώ ό,τι κάνω το κάνω γιατί αγαπάω τον τόπο μου και τους
συνανθρώπους μου», λέει με γλαφυρότητα. «Την πονάω την πατρίδα μου».

Πενήντα δύο χρόνων σήμερα, ο κ. Κοτταράς ξεκίνησε το 1977, όταν
ανέλαβε το καϊκι του πατέρα του, να μεταφέρει τους ασθενείς στην Ικαρία
και τη Σάμο. Νύχτες, φουρτούνες, γιορτές ή σχόλες για τον κ. Κώστα δεν
υπάρχουν. «Είναι μέρες που οι άνεμοι αγγίζουν τα 8 μποφόρ και δεν
πηγαίνει κανένα μέσο.

Ούτε καράβια, ούτε ελικόπτερα. Το λιμεναρχείο μού λέει ότι είμαι
καλυμμένος να μη λύσω κάβο. Δεν μπορώ, όμως, να το κάνω. Δένω την
καρδιά μου και ξεκινάω με δική μου ευθύνη, για να μεταφέρω όποιον έχει
ανάγκη. Λέω πάμε μέχρι όπου φτάσουμε…».

Αλλωστε, οι 130 κάτοικοι της Θύμαινας δεν έχουν άλλη επιλογή. Τα
δρομολόγια που ενώνουν το νησί τους με την Ικαρία και τη Σάμο
πραγματοποιούνται μόνο δύο φορές την εβδομάδα. Και η κατάσταση παλιά
ήταν ακόμη δυσκολότερη, τόσο που οι κάτοικοι του νησιού αντιμετώπιζαν
τον κ. Κοτταρά σαν ήρωα.

Το ευχαριστώ
«Θυμάμαι εκείνα τα σκληρά χρόνια με
τις τόσες δυσκολίες και λέω στον εαυτό μου: Μα πώς ξεκινούσαμε μ αυτές
τις συνθήκες; Το φιλί της μάνας, όμως, που σώθηκε το παιδί της είναι το
μεγαλύτερο ευχαριστώ. Αυτό με έκανε να δώσω τα στοιχεία μου στο ΕΚΑΒ
και πλέον, όταν υπάρχει έκτακτο περιστατικό, με ειδοποιούν».

Ο ίδιος, θαλασσοδαρμένος από μικρό παιδί -και με τη βοήθεια του
Αϊ-Νικόλα πάντα- όπως λέει, τα καταφέρνει. «Εκείνοι που, όμως, αξίζουν
συγχαρητήρια είναι οι γιατροί που έρχονται μαζί μας.

Το 2002 μια μέρα είχε μεγάλη φουρτούνα. Το λιμεναρχείο δεν μας άφηνε
να φύγουμε, όμως υπήρχαν δύο περιστατικά που έπρεπε να μεταφερθούν. Εγώ
είχα αποφασίσει να φύγω με ρίσκο. Ελα όμως που ο γιατρός αρνούνταν
πεισματικά να μπει! Τελικά ταξίδεψα κόντρα στον άνεμο και παρά τη
θαλασσοταραχή, ύστερα από τρεις ώρες -αντί για 45 λεπτά- φτάσαμε στην
Ικαρία», διηγείται…

ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΜΑΘΗΤΕΣ
Βάρκα… σχολικό λεωφορείο

Εκτός από τραυματίες φαντάρους, άρρωστα παιδιά και ενήλικες
ασθενείς, ο κ. Κώστας Κοτταράς προσφέρει τις υπηρεσίες του και για
πιο… ευχάριστες συγκυρίες. «Κάθε πρωί πηγαίνω με το πλοίο όλα τα
παιδιά του νησιού στην Ικαρία, για να πάνε στο σχολείο.

Κι όταν γίνεται κάποιο πανηγυράκι στη Θύμαινα, πηγαινοφέρνω τους
επισκέπτες από το Πυθαγόρειο δωρεάν. Δεν υπολογίζω την ταλαιπωρία ή το
ξαγρύπνι, είναι για το καλό του νησιού…», λέει.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ
Μάθημα προσφοράς και από τον γιο του

Ενα περιστατικό που ο «καπετάνιος της ζωής» δεν θα ξεχάσει ποτέ
συνέβη το 1998. Η ώρα ήταν 2 τα ξημερώματα και ο ασθενής που έπρεπε
επειγόντως να μεταφερθεί στο νοσοκομείο της Σάμου ήταν ένα κοριτσάκι 2
ετών. Μαζί βρισκόταν και ο 13χρονος γιος του κ. Κώστα -τελειόφοιτος
σήμερα στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων- ο οποίος έχει συμμετάσχει σε σχεδόν
30 διακομιδές.

Βούτηξε στα νερά
«Ενώ πηγαίναμε, στη μέση του
μπουγαζιού, οι μηχανές σταμάτησαν και το καϊκι έμεινε ακυβέρνητο»,
διηγείται ο καπετάνιος. «Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Πήγα, λοιπόν, να
ελέγξω τους άξονες της μηχανής, όμως στο μεταξύ ο γιος μου, χωρίς να το
γνωρίζω, βούτηξε στο νερό.

Είχε δει πως μες στο σκοτάδι είχαμε παρασύρει έναν κάβο που κάποιος
ασυνείδητος έριξε στη θάλασσα και κατέβηκε να τον ξεμπλέξει από τις
προπέλες. Αυτό με ευχαρίστησε πολύ, αφού είδα πως ο γιος μου εκτός από
τη θάλασσα έχει πάρει και άλλα πιο σημαντικά μαθήματα από εμένα…».

Κατερίνα Ροββά