Της Ιφιγεννειας Διαμαντη
Πλησίαζαν μεσάνυχτα Τετάρτης, και στα «επείγοντα» του «Ερυθρού Σταυρού», που εφημέρευε, διαδραματίζονταν, για πολλοστή φορά, οι γνωστές σκηνές χάους που «στέλνουν» τόσους πολλούς Ελληνες στα ιδιωτικά θεραπευτήρια. Εξω από τα επείγοντα, τέσσερις κυρίες έχουν βγει για τσιγάρο και ένας γιατρός με το στηθοσκόπιο γύρω από τον λαιμό μιλάει στο κινητό. Μέσα, πολύς κόσμος. Κάπου 40 με 50 άτομα περιμένουν όρθιοι. Παθολογικά, καρδιολογικά και νευρολογικά περιστατικά, άνθρωποι που στοιβάζονται, αγωνιούν, μιλούν δυνατά και περιμένουν, άλλοι να βγει ο γιατρός, άλλοι να μπει η νοσοκόμα, άλλοι να έρθει το ασανσέρ. Εκατέρωθεν όλου αυτού του κόσμου, που με το πέρασμα της ώρας ολοένα και αυξάνεται, βρίσκονται τέσσερα φορεία. Στα δύο, ένας κύριος και μια κυρία βρίσκονται ξαπλωμένοι με τα μάτια κλειστά. Ισως πονούν, ίσως απλώς νυστάζουν ή ελπίζουν «κλείνοντας τα μάτια» ότι η ώρα θα περάσει πιο γρήγορα. Αλλωστε περιμένοντας με τις ώρες χάνεις την αίσθηση του χρόνου, πόσην ώρα είναι εκεί, τι ώρα έχει πάει, τι ώρα θα τους εξετάσουν, τι ώρα θα φύγουν. Πιο πίσω, στα καθίσματα, και άλλοι άνθρωποι περιμένουν, πιο τυχεροί βρήκαν θέση για τις ώρες αναμονής.
«Μου λένε ότι έχει χαλάσει το τηλέφωνο. Μου δώσανε έναν άλλο αριθμό. Δεν μπορώ να επικοινωνήσω». Μια κυρία γύρω στα 65 μιλάει στο καρτοτηλέφωνο, προσπαθώντας να βγάλει άκρη. «Το ΕΚΑΒ, απ’ ό,τι μου λένε, θα αργήσει πολύ να έρθει. Εχει ανακλήσεις, λένε. Αυτά, Νίκο μου. Καλό ξημέρωμα. Και σ’ ευχαριστώ».
Η μεταφορά με ιδιωτικό ασθενοφόρο από δημόσιο νοσοκομείο στο σπίτι κοστίζει πολύ ακριβά. Αναλόγως της απόστασης, μπορεί να ξεκινά από 90 – 100 ευρώ και να φθάσει έως και 400, 600 ή 800 ευρώ. Ομως, υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν από το νοσοκομείο, αλλά δεν μπορούν να μετακινηθούν χωρίς ασθενοφόρο. Η ίδια κυρία έκανε και δεύτερο τηλεφώνημα με τηλεκάρτα: «Μήπως μπορεί να έρθει ένα ασθενοφόρο στον Ερυθρό Σταυρό να πάρει τον άνδρα μου; Μένουμε λεωφόρο Αλεξάνδρας». Αρκετή ώρα αργότερα, τα γυαλιά της είναι ακόμη ξεχασμένα εκεί.
Μια άλλη κυρία που αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα έχει πιάσει την κουβέντα με τη διπλανή της. «Καλέσαμε τώρα το ΕΚΑΒ. Θα το περιμένω μέχρι να έρθει για να φύγω». «Ιδιωτικό δεν μπορώ να πάρω. Θα έρθουν, μου είπαν. Δύο ώρες το περιμένω. Ξέρω, βέβαια, ότι αν έχουν δουλειά, θα αργήσουν. Είμαι εδώ από το μεσημέρι. Ο άνδρας μου έκανε μαγνητική, τον είδαν και άλλοι γιατροί».
Σε μια γωνία ένα ακόμα «περιστατικό» περιμένει τη λύση.
«Την κοίταξαν, είπανε, και τώρα είναι εκεί πέρα και περιμένει. Δεν της έκαναν τίποτα όλο το βράδυ». Εξαλλη μια κυρία, κάπου στα 50, εξηγεί στον άνδρα της τα νεότερα για την κόρη τους. «Μα αφού είπαμε ότι δεν θέλουμε παθολόγο. Αιματολόγο θέλουμε», της απαντά.
Τον διάλογο διακόπτει το πέρασμα μιας νοσοκόμας. «Οχι εδώ για ύπνο», σχεδόν διατάζει έναν άντρα μεγάλης ηλικίας, που καθόταν με το κεφάλι στα χέρια, σκυμμένο, να σηκωθεί. Δεν ήταν εμφανές αν κοιμόταν ή αν απλώς περίμενε τη σειρά του.