|
Της Πεννυς Μπουλουτζα
«Τρεις ασθενείς έμειναν παραπληγικοί έπειτα από δύσκολες χειρουργικές επεμβάσεις. Ο νεότερος, ηλικίας 63 ετών, δύο μήνες μετά έδειξε σημάδια βελτίωσης, άρχισε να μιλάει και κατάφερε να κάθεται σε καρέκλα. Δεν συνέβη το ίδιο στους άλλους δύο, ηλικίας 80 χρόνων και άνω. Στη μία περίπτωση η σύζυγος δεν άντεξε και ζήτησε από τον γιατρό να αφήσει τον άνθρωπό της να “φύγει”. Στην άλλη περίπτωση, οι συγγενείς δεν ήθελαν να σκεφτούν αυτή την πιθανότητα. Τελικά ο ασθενής πέθανε εξαιτίας της υπερθεραπείας». Αυτό το παράδειγμα νοσοκομείου της Ελβετίας, ανέφερε χθες ο καθηγητής, πρόεδρος του Διεθνούς Ιπποκράτειου Ιδρύματος στη Κω και διευθυντής της Καρδιοχειρουργικής Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του Ωνασείου κ. Στέφανος Γερουλάνος, με αφορμή το Συμπόσιο «Προτελεύτια διλήμματα» που διοργανώνει το Ιπποκράτειο Ιδρυμα στις 26 και 27 Μαΐου στο Πολεμικό Μουσείο. Σκοπός του Συμποσίου είναι να ανοίξει ο διάλογος πάνω στα διλήμματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος ο γιατρός όταν πλησιάζει ο θάνατος. Οπως είπε χαρακτηριστικά ο κ. Γερουλάνος, οι γιατροί μπορούν να κρατήσουν στη ζωή για μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμα κι ένα ακέφαλο σώμα. «Πόσο όμως είναι αυτό θεμιτό; Ποια είναι τα όρια; Πού σταματάς;» τόνισε, προσθέτοντας ότι το συμπόσιο εστιάζεται σε αυτό που η κοινή γνώμη ονομάζει Ευθανασία.
Στην Ολλανδία, περίπου ένας στους 30 θανάτους προέρχεται από την εφαρμογή «εθελουσίας εξόδου», που μεταφερόμενο στην ελληνική πραγματικότητα θα σήμαινε 3.000 ευθανασιακούς θανάτους ετησίως. Σύμφωνα με τον κ. Γερουλάνο, «ο Ελληνας δεν είναι ώριμος να αποδεχθεί την ευθανασία, παρά μόνο όταν έρθει η στιγμή που βλέπει τον δικό του άνθρωπο να πονά και να λιώνει». Και πρόσθεσε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά αιτήματα ασθενών για εφαρμογή ευθανασίας (ενεργητικής ή παθητικής), τα οποία όμως ουδείς γνωρίζει εάν ικανοποιούνται.
Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου θα παρουσιασθεί μελέτη σε ελληνική Μονάδα Εντατικής Θεραπείας σε 92 ασθενείς που απεβίωσαν στη διάρκεια ενός έτους. Σύμφωνα με τη μελέτη, στους μισούς ασθενείς εφαρμόσθηκε ενεργός υποστήριξη έως τέλους συμπεριλαμβανομένης και προσπάθειας καρδιοπνευμονικής αναζωογόνησης (ΚΑΡΠΑ), σε 35 ανεστάλη μόνο η ΚΑΡΠΑ, σε 4 ανεστάλη και άλλη θεραπεία πέραν της ΚΑΡΠΑ και σε δύο έγινε απόσυρση θεραπείας.
|
