Είναι κοινός τόπος πως η ιατρική εκπαίδευση στη χώρα μας πάσχει σοβαρά και στα τρία επίπεδα, το προπτυχιακό, το μεταπτυχιακό και της συνεχούς εκπαίδευσης των ειδικευμένων γιατρών.
Στη συνεχή εκπαίδευση το κενό της οργανωμένης πολιτείας κάλυψαν φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες γιγαντώθηκαν τα χρόνια των παχιών αγελάδων, προκαλώντας πλασματική ζήτηση.
Το άναρχο τοπίο της μεταπτυχιακής εκπαίδευσης αναγκάζει τους νέους γιατρούς να ξενιτεύονται προκειμένου να έχουν -εκτός των απολαβών- μια σωστή ειδίκευση.
Τέλος στην προπτυχιακή ιατρική εκπαίδευση, ενώ το πεδίο φαντάζει καλύτερο, στην πραγματικότητα υπάρχουν μεγάλες παθογένειες που διογκώνονται διαρκώς.
Ορθά λοιπόν το ΚΕΣΥ έθεσε ως προτεραιότητα την αναμόρφωση όλου του τοπίου της ιατρικής εκπαίδευσης, προσπάθεια που βρίσκει ανταπόκριση στην ιατρική κοινότητα.
Είναι αναγκαίο λοιπόν μόλις τα πρώτα συμπεράσματα μορφοποιηθούν να τεθούν σε ανοιχτή διαβούλευση, ώστε να εμπλουτιστούν με τις συλλογικές και ατομικές απόψεις των συναδέλφων και να λάβουν την μορφή τεκμηριωμένης εισήγησης στην πολιτεία, η οποία οφείλει να αντιμετωπίσει θετικά ένα τόσο σπουδαίο ζήτημα.