«Στο εδώλιο του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης θα καθίσουν δύο πρώην διευθυντές Κλινικών του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, κατηγορούμενοι για την υπόθεση των παράνομων προμηθειών υλικών. Με βούλευμα που εκδόθηκε, το Συμβούλιο Εφετών Θεσσαλονίκης παραπέμπει σε δίκη τους δύο γιατρούς, με την κατηγορία της άμεσης συνεργείας στην υπηρεσιακή απιστία, που τελέστηκε κατά το χρονικό διάστημα από 1-1-2008 έως 5-6-2009, διάστημα κατά το οποίο ο πρώτος ήταν διευθυντής της Ορθοπεδικής Κλινικής κι ο δεύτερος διευθυντής της Νευροχειρουργικής Κλινικής του συγκεκριμένου νοσηλευτικού ιδρύματος».
Οι απορίες που δημιουργούνται από το ρεπορτάζ που παραθέσαμε είναι εύλογες:
Αποτελεί ή όχι αρνησιδικία όταν οκτώ ολόκληρα χρόνια μετά τη διάπραξη του αδικήματος η δικαιοσύνη βρίσκεται ακόμη στη φάση της παραπομπής κατηγορουμένων;
Συνιστά ή όχι έμμεση παραγραφή όταν οι κατηγορούμενοι έχουν πλέον συνταξιοδοτηθεί και υπηρεσιακά βρίσκονται εκτός πειθαρχικής διαδικασίας;
Εάν υποθέσουμε πως στην ακροαματική διαδικασία αποδειχτεί ότι κάποιοι κατηγορούμενοι δεν είναι ένοχοι, ποιος θα τους αποζημιώσει για το διασυρμό και τη μακροχρόνια φθορά που υπέστησαν;
Αντί λοιπόν η δικαιοσύνη να παριστάνει την θιγμένη όταν την κατηγορούν για στρεβλή και μεροληπτική λειτουργία, ας κοιτάξει να βρει τρόπους ώστε ούτε το δίκιο να χάνεται, ούτε οι πολίτες να εξοντώνονται στα γρανάζια της Θέμιδος.