Πίσω από το φερετζέ της «εθελοντικής» δεκάωρης εργασίας κρύβεται η ατομική σύμβαση εργασίας
Δεν μετέχουν της ελληνικής παιδείας οι κύριοι Βρούτσης, Χατζηδάκης αλλά και ο κ. Μητσοτάκης που είχε χαρακτηρίσει τις συλλογικές συμβάσεις «ιδεοληψία της Αριστεράς», λέει ο καθηγητής εργατικού δικαίου στο ΑΠΘ Άρις Καζάκος, σχολιάζοντας τις αιτιάσεις περί μαζέματος ελιών ώστε να δουλεύουν οι εργαζόμενοι πέραν του οκταώρου και φυσικά απλήρωτα.
Μιλώντας στο Κόκκινο και στην εκπομπή «Ξυπνήστε!» ο κ. Καζάκος λέει για τον κ. Χατζηδάκη πως εκθειάζει την ατομική σύμβαση εργασίας και κάνει «λαθροχειρία» σε ό,τι αφορά τη διευθέτηση.
Ο χρόνος εργασίας δηλαδή και το οκτάωρο διευθετούνται συλλογικά από τη δεκαετία του ’90 μαζί με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και με τον εργοδότη εξηγεί ο κ. Καζάκος.
Ο κ. Χατζηδάκης όμως προωθεί διευθέτηση από το οκτάωρο στο δεκάωρο χωρίς πρόσθετη αμοιβή με αντάλλαγμα μείωση εργασίας ή παραπάνω μέρες άδειας, μέσω ατομικής συμβάσης.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης για τον καθηγητή το ότι τα προηγούμενα μνημόνια στοχοποίησαν ειδικώς τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τη διαιτησία, με τις κυβερνήσεις τότε να μπορούν να πουν πως τους επιβλήθηκαν, ενώ σήμερα το επιχειρούμενο νομοσχέδιο της κυβέρνησης ομολογεί την ορθότητα των μνημονίων αυτών «αυτή τη φορά όμως χωρίς μνημόνια. Δεν τους υποχρεώνει κανείς»!
Στο επιχείρημα της κυβέρνησης πως ο ίδιος εργαζόμενος θα μπορεί να ζητάει διευθέτηση του οκταώρου του, ο κ. Καζάκος θέτει το ρητορικό ερώτημα «ποιος εργαζόμενος σε μια χώρα όπου 700.000 άνθρωποι αμείβονται με 400 ευρώ μεικτά θα ζητήσει να εργαστεί δυο ώρες παραπάνω χωρίς πρόσθετη αμοιβή;».
Αυτός είναι ο φερετζές πίσω από τον οποίον κρύβεται η ατομική σύμβαση εργασίας εξηγεί ο καθηγητής εργατικού δικαίου, καθώς ο εργοδότης θα καλεί τον εργαζόμενο να ζητήσει εκείνος το σπάσιμο του οκταώρου του μέσω ατομικής συμβάσης.
Ο κ. Καζάκος τέλος υπενθύμισε την «μεγάλη αντιμεταρρυθμιστική τομή» που η ΝΔ έκανε τέλη του 2019 για τις συλλογικές συμβάσεις και τη διαιτησία.
Εισάγοντας ένα πυκνό δείκτη εξαιρέσεων για τις συλλογικές συμβάσεις, μειώνοντας την κανονιστική τους εμβέλεια και ακρωτηριάζοντας το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία.
