Καθηγητές διδάσκουν παιδιά-ασθενείς, προσφέροντας και ψυχολογική βοήθεια
Της Πεννυς Mπουλουτζα
«Για τα παιδιά που νοσηλεύονται, είμαστε οι άνθρωποι που δεν φορούν
λευκές μπλούζες. Εμείς έχουμε χρώμα. Δεν τους μιλάμε για ενέσεις, για
φάρμακα, για θεραπείες. Τους μιλάμε για το χρώμα και τους ήχους του
περιβάλλοντος εκτός νοσοκομείου». Με αυτές τις φράσεις ο κ.
Κωνσταντίνος Κοτζιούλας, διευθυντής του γυμνασίου που στεγάζεται στο
νοσοκομείο «Παίδων Αγία Σοφία», περιγράφει την ουσία του σχολείου εντός
του νοσοκομείου. Μπορεί τυπικά να πρόκειται για μία εκπαιδευτική
διαδικασία, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί μία γέφυρα με τον έξω
κόσμο, μία ψυχολογική βοήθεια για παιδιά τραυματισμένα σωματικά και
ψυχικά, αλλά και την ελπίδα ότι «θα επιστρέψω», «θα γυρίσω ξανά στο
σχολείο».
Στα νοσοκομεία παίδων «Αγία Σοφία» και «Αγλαϊα
Κυριακού» λειτουργούν δύο νηπιαγωγεία, δύο δημοτικά σχολεία και ένα
γυμνάσιο, τα μαθήματα των οποίων παρακολουθούν συνολικά περίπου 1.500
παιδιά – ασθενείς κάθε χρόνο.
Το γυμνάσιο ξεκίνησε τη λειτουργία
του εντός του 2001. Απευθύνεται σε παιδιά που χρειάζεται να νοσηλευτούν
στα δύο παιδιατρικά «Αγία Σοφία» και «Αγλαΐα Κυριακού» για μεγάλο
χρονικό διάστημα. Πέρυσι, παρακολούθησαν μαθήματα του γυμνασίου
συνολικά 398 μαθητές, με μέσο όρο παρακολούθησης περίπου τρεις
εβδομάδες. Λειτουργεί τις απογευματινές ώρες και το κάθε μάθημα διαρκεί
έως 30 λεπτά. Τα προβλεπόμενα για διδασκαλία μαθήματα είναι τα: Αρχαία,
Νεοελληνική Γλώσσα και Γραμματεία, Μαθηματικά, Φυσική, Ιστορία,
Καλλιτεχνικά (Μουσική και Ζωγραφική), Πληροφορική. Το γυμνάσιο τυγχάνει
συμπαράστασης της πολιτείας, του Δήμου Αθηναίων και του προσωπικού του
σχολείου και χαίρει πλήρους αποδοχή τόσο από τους γονείς όσο και από
τους ίδιους τους μαθητές-ασθενείς.
Αξέχαστες εικόνες
«Θυμάμαι
την περίπτωση ενός 13χρονου αγοριού, που θα υποβαλλόταν για δεύτερη
φορά σε μεταμόσχευση μυελού των οστών», σημειώνει στην «Κ» ο κ.
Κοτζιούλας. «Το αγόρι, κάθε φορά που ήταν να κάνει μάθημα, περίμενε
τους καθηγητές έξω από το δωμάτιο να τους υποδεχθεί. Μέχρι και την
τελευταία στιγμή ήθελε να κάνει μάθημα. Αντίστοιχη περίπτωση ήταν αυτή
ενός 14χρονου με λευχαιμία, που τελικά ξεπέρασε. Το αγόρι υποβαλλόταν
σε δύσκολη και επίπονη θεραπεία και δεν δεχόταν κανέναν στο δωμάτιο,
εκτός από τους καθηγητές». «Αλλη περίπτωση που μου έχει μείνει στη
μνήμη», συνεχίζει ο κ. Κοτζιούλας, «είναι μίας 14χρονης με σκλήρυνση
κατά πλάκας, η οποία ήταν ίσως η καλύτερη μαθήτρια που είχα ποτέ. Δεν
μάθαμε εγκαίρως ότι λόγω της πάθησης ούτε έβλεπε, ούτε άκουγε καλά. Το
πρόβλημα το αντιλήφθηκαν στο τέταρτο μάθημα ο μουσικός μας και ο
ζωγράφος. Τόσο καλή μαθήτρια ήταν!»
Για τις συνθήκες υπό τις
οποίες γίνεται το μάθημα ο κ. Κοτζιούλας τονίζει: «Δεν είναι εύκολο.
Εχει δυσκολία να αντέξεις και πρέπει πάντα να τηρείς λεπτές ισορροπίες.
Μπορεί να χρειαστεί να κάνεις μάθημα σε θάλαμο με οκτώ παιδιά, ανοικτή
τηλεόραση, γονείς που κλαίνε. Και εσύ θα πρέπει να βάλεις έναν αόρατο
τοίχο γύρω από το παιδί και να κάνεις μάθημα».
«Είναι πολύ
ιδιαίτερο σχολείο», σημειώνει στην «Κ» η φιλόλογος κ. Σταυρούλα
Δρακοπούλου. «Εδώ πολλές φορές ξεχνάς τα δικά σου προβλήματα. Παίρνεις
δόσεις σκληρής πραγματικότητας». Και προσθέτει: «Τα παιδιά επιζητούν το
μάθημα για να ξεφύγουν από τη ρουτίνα».
Ο κ. Κοτζιούλας είναι ο
ίδιος νεφροπαθής και χρειάζεται να υποβάλλεται τακτικά σε αιμοκάθαρση.
Η πάθησή του εκδηλώθηκε για πρώτη φορά ενώ ήδη είχε αναλάβει τη
διεύθυνση του γυμνασίου. Οπως τονίζει: «Για εμένα είναι μάθημα αυτά τα
παιδιά. Με βοήθησαν πάρα πολύ. Με ατσάλωσαν για να αντιμετωπίσω το
πρόβλημά μου. Aισθάνομαι σαν υγιής που απλώς πρέπει να κάνω
αιμοκάθαρση. Εχω δει με πόσο χαμόγελο αντιμετωπίζουν τη δική τους
ασθένεια. Μόνο να σας πω ότι τόσα χρόνια που είμαι εδώ, δεν έχω δει ένα
παιδί να κλαίει».