Έχουν περάσει περισσότερα από οκτώ χρόνια από τη μέρα που πληροφορηθήκαμε μέσω Καστελόριζου πως η χώρα μας είναι υπερχρεωμένη και ο μόνος δρόμος να επιβιώσει είναι τα προγράμματα στήριξης με τα συνακόλουθα Μνημόνια. Πώς προέκυψαν τα χρέη και τι σημαίνουν τα Μνημόνια τα μάθαμε λίγο αργότερα, με τον οδυνηρότερο τρόπο.
Σήμερα τελειώνει το τρίτο Μνημόνιο, σε αντίθεση με το πρώτο και το δεύτερο, η Ελλάδα παύει να είναι μια χώρα υπό σκληρή επιτήρηση, δεν παύει όμως να είναι μια χώρα χρεωμένη. Η κυβέρνηση θα μπορεί να αποφασίζει ποιες είναι οι προτεραιότητες σε υγεία, παιδεία, έρευνα, θα μπορεί να δημιουργεί κίνητρα για να επιστρέψουν οι νέοι επιστήμονες που ξενιτεύτηκαν, δεν θα μπορεί όμως να μην αποπληρώνει τα χρέη, ούτε να περιφρονεί τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εφεξής χρειάζεται ένα στιβαρό και συνεκτικό σχέδιο, αποφασιστικότητα και πολλή δουλειά για να ανακτήσει η κοινωνία τις απώλειες και η χώρα την αξιοπρέπεια και την αισιοδοξία της.