Σε αντιδραστική κατεύθυνση και με γνώμονα την είσοδο των ιδιωτών και επιχειρήσεων στον ευαίσθητο τομέα της απεξάρτησης, παρουσιάστηκε προχτές στη Βουλή και συζητήθηκε στην αρμόδια επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, το Εθνικό Σχέδιο Δράσης (ΕΣΔ) κατά των Ναρκωτικών (2008 – 2012).
Σε αυτό πρέπει να προστεθεί και η μεθόδευση του Σχεδίου να εντάξει όλες τις δομές απεξάρτησης και πρόληψης στο ΕΣΥ, ως μέρος του γενικότερου σχεδίου «αποκέντρωσης» των ευθυνών της πολιτείας σε θέματα υγείας, σε πλήρη εναρμόνιση με τον «Καποδίστρια 2». Επιπλέον, εμπεριέχει την κυνική ομολογία της «οικονομικής εξάντλησης του δημόσιου συστήματος αντιμετώπισης των ναρκωτικών». Ως «αντίβαρο» σε αυτό προωθεί την απλόχερη βοήθεια προς τις εταιρΕίες να βάλουν «χέρι» στην υπόθεση αυτή μέσω της «Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης».
Ενδεικτική είναι η αναφορά ότι «το Εθνικό Σχέδιο Δράσης θέτει ως στρατηγικούς στόχους (…) τη θεμελίωση εθνικού χορηγικού προγράμματος για τις εξαρτήσεις». Σε άλλο σημείο προτείνεται η «σύσταση Εθνικής επιτροπής αποτελούμενης από εκπροσώπους της επιστημονικής και επιχειρηματικής κοινότητας (…) για το συντονισμό των δράσεων στην εφαρμογή και τελική αξιολόγηση του ΕΣΔ».
Προωθείται, επίσης, η απελευθέρωση και αναβάθμιση των προγραμμάτων υποκατάστασης (π.χ. μεθαδόνης), που, πλέον, τείνουν να γίνουν κυρίαρχη μορφή απεξάρτησηΣ, αφού τα προγράμματα αυτά από 18 γίνονται 36. Επιπλέον, ανάγει τον… εθελοντισμό σε κεντρικό πυλώνα της νέας αντιναρκωτικής πολιτικής, αφού, με επικείμενη νομοθεσία «συστήνει τον οργανισμό “Εθελοντών Κοινωνία”»!
Παρά το γεγονός πως αποδέχεται ότι τα ναρκωτικά είναι ένα, πράγματι, κοινωνικό πρόβλημα, την ίδια στιγμή, προωθεί την ιατρικοποίηση της εξάρτησης μέσα από την ένταξη της απεξάρτησης στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ). Να σημειωθεί ότι αν και στα λόγια το Σχέδιο Δράσης θεωρεί αναγκαία την κοινωνική επανένταξη των απεξαρτημένων, στην ουσία δεν προβλέπεται κανένα μέτρο τέτοιο, που να εγγυάται την πλήρη επανένταξη του χρήστη.
Στα παραπάνω, να επισημανθεί και η προσπάθεια παγίωσης της αντίληψης πως πρόληψη σημαίνει μόνο ενημέρωση, συμβουλευτική και ευαισθητοποίηση. Είναι ενδεικτικό ότι αυτό αφορά μόνο την καμπάνια από τα ΜΜΕ (και αυτή από τις εταιρείες μέσω της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης), το διαδίκτυο και τα εκπαιδευτικά προγράμματα. Την ίδια στιγμή τα κέντρα πρόληψης, που θα μπορούσαν να εφαρμόσουν την «πρωτογενή» πρόληψη στο σύνολό της, έχουν απαξιωθεί…