Οι απότομες μεταβολές της θερμοκρασίας αυξάνουν το ποσοστό των εμφραγμάτων τον χειμώνα, με αποτέλεσμα να σημειώνονται περισσότερα περιστατικά σε σχέση με το καλοκαίρι. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται και αύξηση του αριθμού των εμφραγμάτων σε γυναίκες και νέους ανθρώπους.
Αργούν να ειδοποιήσουν το ΕΚΑΒ οι ασθενείς που παθαίνουν έμφραγμα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Τζάνειου Την πρώτη αιτία θανάτου στις δυτικές χώρες αποτελεί σήμερα το έμφραγμα του μυοκαρδίου, που πλήττει άνδρες και γυναίκες. Το κάπνισμα, η αυξημένη χοληστερίνη, η υπέρταση, ο σακχαρώδης διαβήτης, η παχυσαρκία, η καθιστική ζωή, το άγχος και η κληρονομικότητα είναι οι κύριοι παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση του οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου. Τελευταία, σημαντικός παράγοντας κινδύνου είναι και η φλεγμονή.
Τα παραπάνω επισήμανε σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου ο καθηγητής Καρδιολογίας Στέφανος Γρ. Φούσας, διευθυντής του Καρδιολογικού Τμήματος του Τζανείου Νοσοκομείου Πειραιά, με αφορμή το 22ο Συνέδριο της Καρδιολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου, που πραγματοποιείται σήμερα και αύριο στο Ευγενίδειο Ιδρυμα.
«Η μείωση των παραγόντων κινδύνου μειώνει και το ποσοστό εμφραγμάτων. Το 25% των εμφραγμάτων πεθαίνει με την έναρξη του εμφράγματος. Το υπόλοιπο ποσοστό, ανάλογα με τη θεραπεία, θα έχει επιπλέον ένα ποσοστό θνητότητας.
»Μετά την αντιμετώπιση του εμφράγματος με αγγειοπλαστική, το ποσοστό θνητότητας είναι 5-6%. Με χορήγηση θρομβόλυσης το ποσοστό θνητότητας είναι 6-8%. Χωρίς θεραπεία το ποσοστό θνητότητας τον πρώτο μήνα σε γυναίκα διαβητική είναι 25-30%», επισήμανε μεταξύ άλλων.
Καθυστερήσεις
Από στοιχεία του Τζανείου Νοσοκομείου φαίνεται ότι οι ασθενείς που παθαίνουν έμφραγμα καθυστερούν να ενημερώσουν το ΕΚΑΒ και άρα φθάνουν αργά στο νοσοκομείο, πέραν των δύο ωρών, ενώ ο χρόνος από την ώρα που φθάνουν στο νοσοκομείο μέχρι να διενεργηθεί η αγγειοπλαστική είναι πολύ καλός και συγκρίσιμος με τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς χρόνους.
Νεότερα δεδομένα στη σχέση διαβήτη και στεφανιαίας νόσου ήταν το θέμα για το οποίο μίλησε ο Ανδρέας Μελιδώνης, διευθυντής του Διαβητολογικού Τμήματος του Τζανείου. Ειδικότερα ανέφερε ότι:
«Η ινσουλινοαντίσταση είναι βιολογική διαδικασία, κατά την οποία παρατηρείται υπολειτουργία της δράσης της ινσουλίνης στους ιστούς, υπολειτουργία που αφορά κυρίως την ιστική πρόσληψη γλυκόζης. Η ινσουλινοαντίσταση σχετίζεται σημαντικά και ανεξάρτητα με τη στεφανιαία νόσο πρωτογενώς (λόγω της επίδρασης των περιβαλλοντικών παραγόντων που αναφέρθηκαν στην ενδοκυττάρια μετάδοση του ινσουλινικού σήματος), αλλά και δευτερογενώς (καθώς η ινσουλινοαντίσταση ευνοεί την ανάπτυξη παραγόντων κινδύνου, όπως δυσλιπιδαιμία και υπέρταση). Πρόσφατη μεγάλου μεγέθους επιδημιολογική μελέτη έδειξε ότι οι διαβητικοί παρουσιάζουν τον ίδιο κίνδυνο στεφανιαίας νόσου με αυτόν των μη διαβητικών που είναι μεγαλύτεροι κατά 15 χρόνια».*