Λίγο πριν από τις εκλογές του 1892 ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γράφει το διήγημα «Οι Χαλασοχώρηδες», στο οποίο περιγράφει την πόρτα-πόρτα επίσκεψη των τοπικών κομματαρχών:
”Παντού ελάμβανον και έδιδαν λιπαράς διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις δαψιλείς, τόσον χορταστικάς, ώστε εις των μετά του Μανόλη, συνοδεύσας αυτόν πολλάς εσπέρας εις τοιαύτας εκδρομάς, αλλά πρώτην φοράν εφέτος βλέπων εκλογάς, καθόσον ήτο ναυτικός και συνήθως απεδήμει, έλεγεν εύπιστος, οικτείρων της αντιθέτου μερίδος τους τόσους δρόμους.
– Τι χαλνούν τα παπούτσια τους! Τώρα πια οι ψήφοι μάς περισσεύουν!»
Τις εκλογές του 1892 θα κερδίσει ο Χαρίλαος Τρικούπης, αλλά έναν χρόνο αργότερα η Ελλάδα θα κηρύξει πτώχευση. Το διήγημα δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Ακρόπολις» του Βλάση Γαβριηλίδη, στο οποίο ο Παπαδιαμάντης μιλάει για τους πολιτικούς, για τις εκλογικές συνήθειες, για τις πάγιες αδυναμίες του ελληνικού κράτους, αλλά και για την κινητοποίηση των τοπικών παραγόντων ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης.
Ο Παπαδιαμάντης συνεχίζει αναφερόμενος σε ψηφοφόρο που πολιορκείται από δύο κομματάρχες:
«Ο δυστυχής Σπληνογιάννης δεν ενθυμείτο να ευρέθη ποτέ εις δυσχερεστέραν θέσιν. Ευρίσκετο αντιμέτωπος τριών εχθρών, ων φοβερώτερος βεβαίως ήτο αυτή η σύζυγός του. Μεμονωμένους, καθ’ ένα έκαστον αν τους είχε συναντήσει, ήτον ικανός διά της ψευτικής, του μόνου όπλου όπερ απέμεινεν εις τους χωρικούς, όπως ανταγωνίζονται κατά τόσων και τόσων πολιτικών ή κοινωνικών και βιοτικών πιέσεων και διωγμών (όπλον, το οποίον ακονίζεται δις της εβδομάδος εις τα πταισματοδικεία και ειρηνοδικεία, όπου ο χωρικός γίνεται σωστός βλαχοδικηγόρος) να τα βγάλει πέρα μαζί των, φενακίζων και τους τρεις κατά πρόσωπον, φασκελώνων και τα δύο κόμματα όπισθεν των νώτων και ορκιζόμενος καθ’ εαυτόν να μαυρίσει περιφρονητικώς όλας κατά σειράν τας κάλπας των αυτοκλήτων αντιπροσώπων του ατυχούς λαού, του τόσον δεινοπαθούντος και τυραννουμένου».
Και κλείνει ο Παπαδιαμάντης το διήγημά του με την καταμέτρηση των ψήφων:
«Την αγγελίαν ενός εκάστου των αποτελεσμάτων υπεδέχετο έξω ο λαός δι’ επευφημιών, δι’ αλαλαγμών και καγχασμών ευθυμοτάτων.