p>
Θέμα: «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την αντιμετώπιση των Ναρκωτικών»
Σαράντα δύο μήνες έχουν περάσει από την ανάληψη
της εξουσίας από τη Νέα Δημοκρατία, όπου αμέσως οι αρμόδιοι
κυβερνητικοί παράγοντες είχαν αμφισβητήσει το μέχρι τότε θεσμοθετημένο
πενταετές (2002-2006) εθνικό σχέδιο δράσης και είχαν δεσμευτεί για την
ανασκευή του.
Τριάντα εννέα μήνες έχουν περάσει από την περίφημη
εξαγγελία του Πρωθυπουργού ότι«σε έξι μήνες θα έχουμε μηδενίσει τη
λίστα αναμονής για θεραπεία σε προγράμματα υποκατάστασης».
Δέκα μήνες πέρασαν από την ανακοίνωση ενός νέου
σχεδίου δράσης. Η προχειρότητα και η μονομέρειά του προς την κατεύθυνση
της θεραπείας με υποκατάστατα -την ίδια ώρα που τα στεγνά, αλλά ακριβά,
προγράμματα σημείωναν αύξηση στην προσέλευση για απεξάρτηση κατά 16%
αλλά δεν αναφέρονταν καν στο σχέδιο δράσης- προκάλεσε τεράστιες
αντιδράσεις. Το σχέδιο βαφτίστηκε «προσχέδιο» και αποσύρθηκε.
Τρεις μήνες πέρασαν από την ανακοίνωση του «τελικού»
εθνικού σχεδίου δράσης 2007-2009. Ενός σχεδίου που στερείται
χρονοδιαγραμμάτων, μεθόδων εφαρμογής και οικονομικού καταμερισμού, τα
οποία κατά τον Υπουργό Υγείας θα ανακοινώνονταν εντός 15 ημερών. Μέχρι
σήμερα όμως, καμιά εξέλιξη δεν υπάρχει στο θέμα.
Η αδράνεια, η ολιγωρία και η αδυναμία της Κυβέρνησης
να σχεδιάσει και να εφαρμόσει ένα ολοκληρωμένο Εθνικό Σχέδιο Δράσης για
την αντιμετώπιση της μάστιγας των ναρκωτικών έχει οδυνηρά αποτελέσματα:
Κάθε 26 ώρες ένας άνθρωπος στη χώρα μας χάνεται από
τα ναρκωτικά. Το 2005 οι βεβαιωμένοι θάνατοι αυξήθηκαν κατά 13,6% και
αυτοί είναι μόνο οι θάνατοι που δεν αποκρύφτηκαν λόγω του κοινωνικού
στίγματος.
Το 10% των μαθητών 14-18 χρόνων έχουν κάνει χρήση κάποιας παράνομης ουσίας, με τα Κέντρα Πρόληψης να παρακμάζουν.
4.500 ψυχές αργοπεθαίνουν περιμένοντας στην
αποκαλούμενη και λίστα της ντροπής. Η αναμονή ξεπερνά τα τρία χρόνια.
Οι θεραπευόμενοι συνωστίζονται σε υπερμεγέθεις μονάδες έως και 600
ατόμων. Η αναλογία θεραπευτών-θεραπευόμενων φτάνει σύμφωνα με το
Σύλλογο Εργαζομένων του ΟΚΑΝΑ συχνά το ένας προς 50. Έχουμε πέσει στο
επίπεδο της απλής χορήγησης και η ψυχοκοινωνική στήριξη που θα οδηγούσε
στην απαγκίστρωση των ατόμων και το πέρασμα στην κοινωνική επανένταξη
είναι μηδαμινή.
Επειδή, μετά την ολοκλήρωση του πρώτου εθνικού
σχεδίου για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών (2002-2006), η έλλειψη
πολιτικής αντανακλάται σε όλα τα επίπεδα-πρόληψη, θεραπεία,
αποκατάσταση.
Επειδή, ο εμπαιγμός των τοξικομανών, η αδιαφορία και η γραφειοκρατία έχουν κι αυτές όρια, ιδίως όταν παίζονται ανθρώπινες ζωές.
Σας ερωτώ:
Πού οφείλεται η νέα φάση αναμονής και καθυστερήσεων
στην οποία έχει εισέλθει η ολοκλήρωση και υλοποίηση του Εθνικού Σχεδίου
Δράσης για την αντιμετώπιση των Ναρκωτικών;
Μπορείτε σήμερα να δεσμευθείτε για ένα συγκεκριμένο
χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης και εφαρμογής του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για
την αντιμετώπιση των ναρκωτικών;