Σε «ασφυξία» οδηγεί το ΕΣΥ ο πληθωρισμός γιατρών. Για 34.000 νοσοκομειακές κλίνες απασχολούνται 25.965 γιατροί. Σε ορισμένες περιοχές, όπως η Αττική και η Θεσσαλονίκη, οι γιατροί περισσεύουν προκλητικά, ενώ σε άλλες παρουσιάζονται τραγικές ελλείψεις. Στα μεγάλα νοσοκομεία δεν υπάρχουν χώροι και γραφεία να τοποθετηθούν, ενώ σε παραμεθόριες περιοχές δεν υπάρχουν γιατροί ούτε για δείγμα.
Στο ΕΣΥ υπηρετούν μόλις 38.814 νοσηλευτές, με μία νοσοκόμα να καλύπτει ολόκληρο τμήμα στην εφημερία. Τα στοιχεία για τη λειτουργία των νοσοκομείων θυμίζουν τα περιβόητα «greek statistics»: Ουδείς γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των εργαζομένων στα νοσηλευτικά ιδρύματα και τα Κέντρα Υγείας. Η Στατιστική Υπηρεσία αναφέρει ότι υπηρετούν 73.707, ενώ οι υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας εκτιμούν (!) ότι ξεπερνούν τους 110.000.
Τα παραπάνω καταγγέλλει στο «Εθνος» ο γενικός γραμματέας του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου (ΠΙΣ) και διευθυντής του ψυχιατρικού τομέα του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» κ. Κώστας Αλεξανδρόπουλος: «Η κατάσταση στο ΕΣΥ είναι απαράδεκτη και σε πολλές περιπτώσεις επικίνδυνη για τους ασθενείς», σημειώνει ο κ. Αλεξανδρόπουλος, για να εξηγήσει:
«Η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση δεν μπορεί να αποτελέσει πλέον λύση. Πρέπει να καθιερωθούν κίνητρα για μετακίνηση γιατρών στην περιφέρεια και να δοθεί η δυνατότητα συνεργασίας του ΕΣΥ με νέους ιδιώτες γιατρούς.
Πολλοί από τους γιατρούς αυτούς είναι άνεργοι. Το υπάρχον ιατρικό δυναμικό των νοσοκομείων είναι κορεσμένο, με το μεγαλύτερο τμήμα του να υπηρετεί από τη σύσταση του ΕΣΥ, στα μέσα της δεκαετίας του ‘80». Σύμφωνα με τον κ. Αλεξανδρόπουλο, η μόνιμη και αποκλειστική απασχόληση αποτέλεσε την ιδανική σχέση εργασίας, αλλά η προϊούσα αποτελμάτωση του συστήματος και η υποβάθμιση του ιατρικού δυναμικού την έχουν μετατρέψει σε βάρος για την οικονομία του ΕΣΥ. Οδηγεί σε ανισότητες και συγκρούσεις ηθικής ακόμη και στο ίδιο το σώμα των νοσοκομειακών γιατρών.
Οι εκθέσεις αξιολόγησης του προσωπικού -αναφέρει- αποτελούν μία τυπική ετήσια διαδικασία. Ο προϊστάμενος διευκολύνει τη ζωή του, βαθμολογώντας τους συνεργάτες του με άριστα. Οι υπερωρίες μοιράζονται ισομερώς σε όλους τους εργαζομένους, είτε τις δικαιούνται είτε όχι.
Κανένας δεν ελέγχει τον τρόπο λειτουργίας των μονάδων, δεν αναζητεί και δεν παραδίδει απολογιστικά στοιχεία για τη λειτουργία τους. Ο κεντρικός προγραμματισμός γίνεται κατά προσέγγιση, η στελέχωση γίνεται με βάση το ποιος πιέζει περισσότερο, ενώ καθοριστικό ρόλο παίζουν οι πελατειακές πολιτικές σχέσεις.
«Αρκετές από τις παλιές δομές του ΕΣΥ είναι επικίνδυνες για την υγεία των ασθενών», προειδοποιεί ο κ. Αλεξανδρόπουλος: Οι περισσότερες μονάδες που φέρουν την ταμπέλα «Νοσοκομείο – Κέντρο Υγείας» δεν είναι ούτε νοσοκομεία ούτε Κέντρα Υγείας. Ο χαρακτηρισμός «νοσοκομείο» επιτρέπει σε κάποιον ειδικευμένο γιατρό να εκτελεί, για παράδειγμα, λαπαροσκοπικές επεμβάσεις, χωρίς όμως να υπάρχουν πιστοποιημένες δυνατότητες για υποστήριξη των θεραπειών αυτών.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΟΣ