Ο Σαμαράς για τρίτη φορά μέσα σε δύο χρόνια κόβει τους μισθούς των εργαζομένων στο Μετρό, όπως εξάλλου έκανε και για τους δικούς μας μισθούς. Αυτοί αντιδρούν με το μόνο νόμιμο τρόπο που διαθέτουν, την απεργία.
Ο Σαμαράς τους επιστρατεύει με τη δικαιολογία πως δεν μπορεί η κοινωνία να είναι όμηρος των απεργών. Ο Βενιζέλος επιχαίρει, ενώ ο Κουβέλης βάζει πάλι κόκκινες γραμμές, σαν εκείνες που βάζαμε μικροί στο πλακόστρωτο για να παίζουμε κουτσό.
Ισχυρίζεται ο τρικομματικός θίασος πως εξαιτίας της απεργίας οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να πάνε στις δουλειές τους. Για πόσο όμως θα έχουν δουλειά κι αυτοί, κι εμείς και όλη η κοινωνία αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική; Τί γίνεται με τα εκατομμύρια ανθρώπων που δεν έχουν πια δουλειά, που ψάχνουν σε κάδους σκουπιδιών, που ντρέπονται να δουν τα παιδιά τους να λιποθυμούν από πείνα, που αυτοκτονούν και εγκαταλείπουν τα εγκόσμια;
Θεωρούν πως εαν είμαστε όμηροι του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη εμείς, τα παιδιά μας, οι ζωές μας, δεν τρέχει τίποτε.
Νομίζουν πως κρυμμένοι πίσω από τα ΜΑΤ και τις αρλούμπες του Κεδίκογλου θα μακροημερεύσουν.
Είναι βαθειά νυχτωμένοι.
Θα το καταλάβουν μόλις ξημερώσει.