Η Βασιλική τακτοποιεί τις πιτζάµες στο ντουλάπι µε ιδιαίτερη επιδεξιότητα για ένα κοριτσάκι δωδεκάµισι χρονών. Είναι Πέµπτη πρωί και οι συνοµήλικές της κάθονται στα θρανία τους. Η Βασιλική όµως µαζί µε τέσσερα από τα έξι αδέλφια της έχουν σπίτι ένα δωµάτιο του Νοσοκοµείου Παίδων Αγία Σοφία. Και τα πέντε παιδιά, άγνωστο για πόσο καιρό, είναι απολύτως υγιή. Οµως, µόνο στο νοσοκοµείο έχει βρεθεί – προς το παρόν – χώρος για να φιλοξενηθούν, αφού µε εισαγγελική εντολή αποµακρύνθηκαν από τους γονείς τους και τα ιδρύµατα παιδικής µέριµνας είναι… πλήρη.
«Ο Μανώλης και ο Στέλιος είναι µε τον δάσκαλο και κάνουν µάθηµα», λέει η Βασιλική, εξηγώντας την απουσία δύο εκ των αδελφών της: βρίσκονται στον χώρο υποδοχής του 6ου ορόφου του νοσοκοµείου. Τα δυο παιδιά, που θα έπρεπε να βρίσκονται στις αίθουσες κάποιου δηµοτικού σχολείου, παρακολουθούν καθισµένα αντίκρυ σε ένα τραπέζι τον δάσκαλό τους.
Για τη Βασιλική, τη µεγαλύτερη από τα πέντε παιδιά, τα πράγµατα είναι πιο δύσκολα. Την ώρα που κάνει µαθηµατικά – παρακολουθεί µαθήµατα της Α’ Γυµνασίου –, ο µικρός της αδελφός, που δεν είναι ακόµη δύο χρονών, την τραβάει από τα χέρια και τα ρούχα, φωνάζοντάς τη µαµά, για να παίξει µαζί του. Μόνο δύο από τα επτά αδέλφια βρίσκονται εκτός νοσοκοµείου – φιλοξενούµενα από συγγενικό τους πρόσωπο.
Η Χαρά ∆ασκαλάκη είναι δασκάλα, αλλά η επίσκεψή της στα παιδιά δεν αφορά τόσο τη διδασκαλία τους. Αυτό που πρωτίστως την ενδιαφέρει είναι να τους δώσει φροντίδα και αγάπη. Τον τελευταίο χρόνο κάνει µεταπτυχιακό στην Πάτρα, όµως έχει αποφασίσει ότι µία µέρα την εβδοµάδα θα την αφιερώνει στα παιδιά που την έχουν ανάγκη, έστω και αν χρειάζεται να διανύει αυτά τα χιλιόµετρα: «Σε συνεργασία µε το Χαµόγελο του Παιδιού πηγαίνουµε όπου µας χρειάζονται. Κάθε φορά είναι δύσκολα και χρειάζεται να δίνεις όλες σου τις δυνάµεις για να µη σε παρασύρει η θλίψη που νιώθεις όταν έρχεσαι αντιµέτωπος µε τραγικές ιστορίες. ∆εν έχουµε αυτό το δικαίωµα άλλωστε». Είναι η πρώτη της µέρα που έρχεται για να δει τη Βασιλική και τα αδέλφια της. ∆εν χρειάζεται να πουν πολλά. «Είσαι από το Χαµόγελο;» Είναι η πρώτη ερώτηση που κάνουν αµέσως µόλις βλέπουν να τα επισκέπτονται άγνωστοι. Η κ. ∆ασκαλάκη αρχίζει να τα ρωτά για το πώς θέλουν να περάσουν τις επόµενες ώρες µαζί. «Είναι ίσως το πιο δύσκολο κοµµάτι αυτό. Είναι υγιή παιδιά που βρίσκονται στο νοσοκοµείο γιατί δεν µπορούν να πάνε αλλού. Μέχρι να αποφανθεί η ∆ικαιοσύνη για το πού θα µείνουν, τα παιδιά θα ζουν σε αυτό το δωµάτιο του νοσοκοµείου».
Η ανάγκη για παιχνίδι . Η µεγάλη τους ανάγκη είναι να βγουν έξω για να παίξουν. «Οταν τελειώσουν τα αγόρια µε τα µαθήµατα, θα πάµε στην παιδική χαρά». Η υπόσχεση της Χαράς ∆ασκαλάκη µετακινεί το ενδιαφέρον τους στην προετοιµασία της εξόδου. Στα παιδιά κρατούν συντροφιά εθελοντές, αφού οι γιατροί του νοσοκοµείου και οι ψυχολόγοι ξέρουν πολύ καλά πως ο χώρος φιλοξενίας τους δεν είναι ό,τι καλύτερο. Η Λιάνα Μιχελάκη, η δεύτερη κοπέλα που θα τους κρατήσει σήµερα συντροφιά, αντιµετωπίζεται σχεδόν µε ενθουσιασµό, αφού το πρώτο πράγµα που τους υπόσχεται είναι επίσης µια βόλτα στην παιδική χαρά: «Μπορεί για όλα τα παιδιά να είναι κάτι ευχάριστο, για τα συγκεκριµένα όµως είναι κάτι παραπάνω: η ευκαιρία τους να βγουν λίγο έξω από τους τοίχους του νοσοκοµείου», λέει.
Περιµένουν την απόφαση του εισαγγελέα
Τα πέντε παιδιά βρίσκονται σε ένα δωµάτιο του νοσοκοµείου περίπου έναν µήνα χωρίς να νοσηλεύονται αφού χαίρουν άκρας υγείας. ∆εν είναι όµως τα µοναδικά.
Το Αγία Σοφία προσφέρει στέγη συνολικά σε 28 υγιή παιδιά και το Αγλαΐα Κυριακού σε άλλα 3. Η λύση της διαµονής σε θαλάµους νοσοκοµείων δεν είναι η καλύτερη, όπως λέει όµως η κ. Κατερίνα Αποστόλου – υποδιοικητής στην πρώτη Υγειονοµική Περιφέρεια Αττικής και υπεύθυνη για µονάδες κοινωνικής φροντίδας: «Οταν πηγαίνουν τα παιδιά στα νοσοκοµεία µε το πρόσχηµα του ελέγχου της σωµατικής και ψυχικής υγείας τους στις περισσότερες περιπτώσεις διαµένουν αρκετά µεγάλο χρονικό διάστηµα αφού το τοπίο γύρω από το ποιος θα έχει την κηδεµονία τους δεν ξεκαθαρίζεται εύκολα. Μέχρι να αποφανθεί ο εισαγγελέας για το πού τελικά θα πάνε, τα παιδιά µένουν σε µας». Ετσι, τα δωµάτια των νοσοκοµείων µετατρέπονται για µεγάλο διάστηµα σε µόνιµη κατοικία παιδιών. Σύµφωνα µε την κ. Αποστόλου: «Προσπαθούµε όλοι να κάνουµε ό,τι µπορούµε για το καλύτερο. Οταν οι αποφάσεις αφορούν παιδιά οφείλουµε όλοι να είµαστε πιο επιεικείς. Πρόκειται για παιδιά που έχουν υποστεί την απόρριψη, την εγκατάλειψη, την κακοποίηση και το πρώτο πράγµα που οφείλουµε να κάνουµε είναι να τους δώσουµε ένα ασφαλές περιβάλλον για να ζήσουν».