Διαταραχές στην ανάπτυξη, όπως εγκεφαλική παράλυση, προβλήματα στην όραση και την ακοή, νοητική υστέρηση, μαθησιακές δυσκολίες και αυτισμός, τα οποία οδηγούν σε σωματική και πνευματική ανικανότητα, εμφανίζει το 15% των παιδιών προσχολικής ηλικίας.
Της Νικολέτας Μπούκα
Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, η έγκαιρη διάγνωση και η άμεση αντιμετώπιση των αναπτυξιακών διαταραχών στην πρώτη παιδική ηλικία μπορούν να αποτρέψουν την εμφάνιση αναπηριών στο μέλλον.
Τα στοιχεία αυτά θα ανακοινώσει ο καθηγητής Αναπτυξιακής Παιδιατρικής ΑΠΘ Ιωάννης Τσίκουλας κατά τη διάρκεια του 39ου παιδιατρικού συμποσίου, που διοργανώνει σήμερα και αύριο στη Θεσσαλονίκη η Παιδιατρική Εταιρεία Βορείου Ελλάδος.
“Ο μοναδικός τρόπος έγκαιρης διάγνωσης των αναπτυξιακών διαταραχών είναι η εφαρμογή των αναπτυξιακών ανιχνευτικών τεστ σε όλα τα παιδιά από τη νεογνική και καθΆ όλη τη διάρκεια της προσχολικής ηλικίας σε τακτά διαστήματα. Σκοπός της εφαρμογής τους είναι η πρωιμότερη διάγνωση των αναπτυξιακών διαταραχών σε χρόνο που η θεραπεία θα είναι πιο αποτελεσματική λόγω του εύπλαστου του εγκεφάλου κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής”, επισημαίνει ο κ. Τσίκουλας.
Για το σύνδρομο διάσπασης της προσοχής, την πιο συχνή διαταραχή σε παιδιά και εφήβους, θα μιλήσει η επιμελήτρια ΒΆ ΕΣΥ στην ΑΆ Παιδιατρική Κλινική ΑΠΘ Ευθυμία Βαργιάμη. Βασικά συμπτώματα του συνδρόμου είναι η απροσεξία και η υπερκινητικότητα/παρορμητικότητα.
“Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας είναι μία από τις πιο διαδεδομένες διαταραχές της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Κατά κανόνα εμφανίζεται κατά την προσχολική περίοδο, συχνά γύρω στην ηλικία των 3 ή 4 ετών. Νωρίτερα αρχίζει η υπερκινητική και παρορμητική συμπεριφορά, ενώ οι συμπεριφορές απροσεξίας συχνά εμφανίζονται, αφότου το παιδί πάει στο σχολείο”, εξηγεί η κ. Βαργιάμη.
ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Σύμφωνα με την κ. Βαργιάμη, περίπου το 50%-80% των παιδιών με ελλειμματική προσοχή-υπερκινητικότητα θα συνεχίσουν να ανταποκρίνονται στα διαγνωστικά κριτήρια για τη διαταραχή ακόμη και στην εφηβική ηλικία και την ενήλικη ζωή.
“Τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, δεν απαλλάσσονται από την ελλειμματική προσοχή-υπερκινητικότητα. Μάλιστα οι έφηβοι και οι ενήλικες με ιστορικό ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας κατά την παιδική ηλικία όχι μόνο συνεχίζουν συχνά να πάσχουν από τη διαταραχή, αλλά εμφανίζουν πληθώρα άλλων ψυχιατρικών, νοητικών και ψυχοκοινωνικών εκδηλώσεων”, επισημαίνει η κ. Βαργιάμη.
Επιπλέον αναφέρει ότι στα μέσα της εφηβείας τα νεαρά άτομα με ιστορικό στην ελλειμματική προσοχή-υπερκινητικότητα κατά την παιδική ηλικία έχουν υψηλότερα ποσοστά διαταραχών διαγωγής και χρήσης ουσιών, μεγαλύτερη πτώση στις σχολικές επιδόσεις, περισσότερα προβλήματα με τους γονείς, τα αδέρφια και τους συνομηλίκους τους και μεγαλύτερη ροπή προς αγχώδεις και καταθλιπτικές διαταραχές σε σύγκριση με τις ομάδες ελέγχου. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση στη χρήση ψυχοτρόπων φαρμάκων και ιδιαίτερα διεγερτικών στη θεραπεία της ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας.