Προσπαθούμε μέσα από τη ζωή που χάρισε να αντλήσουμε κι εμείς δύναμη, είμαστε σε φάση που μαζεύουμε τα κομμάτια μας», λέει ο πατέρας του Δημητράκη κ. Γιώργος Μασσιάς και συμπληρώνει: «Κυρίως γιατί έχουμε άλλον ένα γιο, τον Αντρέα, δύο χρόνων, που ήδη αντιλαμβάνεται την έλλειψη του αδελφού του, μια και ήταν συνεχώς μαζί του…»
«Είναι να μη σου τύχει να χάσεις ξαφνικά το παιδί σου. Αλλά αν σου συμβεί, τότε στη δύσκολη στιγμή χρειάζεται λίγη, ένα χιλιοστό, λογική. Διαφορετικά, είναι απίθανο να πάρεις την απόφαση να προχωρήσεις στη δωρεά οργάνων του παιδιού σου.
Εκείνη την ώρα πρέπει εγκαίρως να διαχειριστείς σωστά συναίσθημα και λογική. Το συναίσθημα μπορεί να περιμένει και λίγο…».
Το κακό τούς βρήκε απρόσμενα, ανήμερα το Πάσχα. Το καλό το έκαναν οι ίδιοι δύο μέρες αργότερα, με τη γενναία απόφασή τους, να δώσουν ζωή σ΄ άλλους τρεις ανθρώπους, μέσα από τον θάνατο του πεντάχρονου αγοριού τους. «Από τη στιγμή που αντιληφθήκαμε ότι ούτως ή άλλως ο Δημητράκης θα καταλήξει, προχωρήσαμε. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο, τα μοσχεύματα έπρεπε να διακινηθούν άμεσα, ώστε να αξιοποιηθούν», λέει στα «ΝΕΑ» ο 34χρονος πατέρας του Δημήτρη Μάσσια, Γιώργος. Με τη σύζυγό του Ελένη χρειάστηκε να επιστρατεύσουν τα αποθέματα ψυχικής δύναμής τους εν μέσω του αιφνίδιου πένθους τους.
«Ουσιαστικά το παιδί “τελείωσε” Τετάρτη του Πάσχα ξημερώματα, όταν και αποσυνδέθηκε από τα μηχανήματα, προκειμένου οι γιατροί να ξεκινήσουν τη λήψη των οργάνων του. Από το προηγούμενο βράδυ, όταν πήγαμε να μας ενημερώσουν για τα αποτελέσματα εγκεφαλικού τεστ που του είχαν κάνει, δεν μας άφησαν κανένα περιθώριο…», λέει.
«Με το που μας πρότεινε ο υπεύθυνος της ΜΕΘ Παίδων στο Νοσοκομείο του Ρίου, γιατρός Αντρέας Ηλιάδης, τη δωρεά των οργάνων, του είπαμε κατευθείαν να συντάξει το σχετικό χαρτί του ΕΟΜ. Δεν χρειάστηκε να μπει περισσότερο στη διαδικασία να μας πείσει. Βλέπαμε την κατάσταση του Δημήτρη, μας το έλεγαν και γιατροί φίλοι μας, ότι πολύ δύσκολα θα τα κατάφερνε, καθώς ο εγκέφαλός του είχε μείνει για ώρα χωρίς οξυγόνο…». Οι δυο τους πάντως έως τη στιγμή εκείνη δεν είχαν τολμήσει να το κουβεντιάσουν μεταξύ τους. «Ως γονείς τρέφαμε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο τις ελπίδες μας. Εγώ όμως, μία μέρα πριν, είχα “συζητήσει” με τον εαυτό μου την ιδέα της προσφοράς οργάνων προς μεταμόσχευση- προφανώς και η γυναίκα μου το ίδιο είχε κάνει. Μόνο όταν ο γιατρός μάς έθεσε και επισήμως το ζήτημα αποδείχτηκε ότι και οι δυο είχαμε την ίδια αντίληψη. Τότε πια δώσαμε και τη συγκατάθεσή μας στην κοινή, όπως αποδείχτηκε, απόφαση και επιθυμία μας».
«Ουσιαστικά το παιδί “τελείωσε” Τετάρτη του Πάσχα ξημερώματα, όταν και αποσυνδέθηκε από τα μηχανήματα, προκειμένου οι γιατροί να ξεκινήσουν τη λήψη των οργάνων του. Από το προηγούμενο βράδυ, όταν πήγαμε να μας ενημερώσουν για τα αποτελέσματα εγκεφαλικού τεστ που του είχαν κάνει, δεν μας άφησαν κανένα περιθώριο…», λέει.
«Με το που μας πρότεινε ο υπεύθυνος της ΜΕΘ Παίδων στο Νοσοκομείο του Ρίου, γιατρός Αντρέας Ηλιάδης, τη δωρεά των οργάνων, του είπαμε κατευθείαν να συντάξει το σχετικό χαρτί του ΕΟΜ. Δεν χρειάστηκε να μπει περισσότερο στη διαδικασία να μας πείσει. Βλέπαμε την κατάσταση του Δημήτρη, μας το έλεγαν και γιατροί φίλοι μας, ότι πολύ δύσκολα θα τα κατάφερνε, καθώς ο εγκέφαλός του είχε μείνει για ώρα χωρίς οξυγόνο…». Οι δυο τους πάντως έως τη στιγμή εκείνη δεν είχαν τολμήσει να το κουβεντιάσουν μεταξύ τους. «Ως γονείς τρέφαμε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο τις ελπίδες μας. Εγώ όμως, μία μέρα πριν, είχα “συζητήσει” με τον εαυτό μου την ιδέα της προσφοράς οργάνων προς μεταμόσχευση- προφανώς και η γυναίκα μου το ίδιο είχε κάνει. Μόνο όταν ο γιατρός μάς έθεσε και επισήμως το ζήτημα αποδείχτηκε ότι και οι δυο είχαμε την ίδια αντίληψη. Τότε πια δώσαμε και τη συγκατάθεσή μας στην κοινή, όπως αποδείχτηκε, απόφαση και επιθυμία μας».
«Αντλούμε δύναμη…»
Σήμερα, σχεδόν έναν μήνα από τον χαμό του παιδιού τους, οι δυο νεαροί γονείς δοκιμάζουν καθημερινά το δυνατό «κοκτέιλ» συναισθημάτων που τους προέκυψε από το πουθενά. «Αφενός η θλίψη μας για την απώλεια του παιδιού μας είναι σαφής και αυτονόητη, αφετέρου όμως, παρά τη στεναχώρια μας, αντλούμε από την προσφορά του τεράστια δύναμη, θεωρώ πως και ο ίδιος θα ήθελε να δωρίσει τα όργανά του. Οι νεφροί του πήγαν σε 33χρονο από την Αθήνα (Λαϊκό) και σε 16χρονη από τη Ρόδο (Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης), το ήπαρ του σε κοριτσάκι 7 χρόνων από το Ανόβερο της Γερμανίας», αναφέρει. «Προσπαθούμε μέσα από τη ζωή που χάρισε να αντλήσουμε κι εμείς δύναμη, είμαστε σε φάση που μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Κυρίως γιατί έχουμε άλλον ένα γιο, τον Αντρέα, δύο χρόνων, που ήδη αντιλαμβάνεται την έλλειψη του αδερφού του, μια και ήταν συνεχώς μαζί του».