«Είναι αυτό που έχει προσδιορίσει από πάρα πολύ παλιά ο Ομηρος. Για να διακρίνει τη ζωή του ανθρώπου από τη ζωή όσων βρίσκονταν ακόμα σε άγρια κατάσταση βρήκε ένα χαρακτηριστικό. Η έγνοια για τον άλλον. Είναι το κύριο συστατικό μιας κοινωνίας. Αμα κοιτάς μόνο τον εαυτό σου δεν υπάρχει κοινωνία των ανθρώπων. Γι’ αυτό και σήμερα η ανθρωπότητα δίνει τις μεγαλύτερες εξετάσεις της. Η έγνοια για τον άλλον σου απαγορεύει να αφαιρέσεις ανθρώπινη ζωή. Αυτό είναι το βασικότερο στοιχείο της κοινωνίας».
Μικρό απόσπασμα από παλιότερη συνέντευξη του κ. Μανώλη Γλέζου στο «Εθνος της Κυριακής». Μικρή υπενθύμιση, άκρως επίκαιρη, από έναν άνθρωπο που πέρασε στις σελίδες της ιστορίας. Αυτές ακριβώς που αγνοούν εκείνοι που τον χτύπησαν και πέταξαν χημικά στο πρόσωπό του.
Ηταν 30 Μαΐου του 1941. Ο Μανώλης Γλέζος μαζί με τον Απόστολο Σάντα έμελλε να συνδέσουν το όνομά τους με την πρώτη και μεγαλειώδη πράξη αντίστασης του ελληνικού λαού κατά των Γερμανών κατακτητών. «Σε εμάς έλαχεν ο κλήρος, απλοί ανώνυμοι ερμηνευτές της φλόγας ενός ολόκληρου λαού», αναφέρει ο Μανώλης Γλέζος στην αφήγησή του. Σκαρφάλωσαν στο κοντό της σημαίας και αφού έλυσαν 3 συρματόσχοινα η σημαία έπεσε επάνω τους. «Αγκαλιαστήκαμε και χορεύαμε πατώντας τα φασιστικά σύμβολα. Κόψαμε ένα κομμάτι ο καθένας. Την υπόλοιπη σημαία τη ρίξαμε στο ξεροπήγαδο ανάμεσα στα τείχη και τον βράχο».
Γ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ