ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Στο πολυϊατρείο των «Γιατρών του Κόσμου», στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, έχουν αναζητήσει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πάνω από 2.800 Ελληνες ανασφάλιστοι από τις αρχές του έτους.
Από τις 9 το πρωί έως αργά το μεσημέρι, άνεργοι, έμποροι με χρέη στο ΤΕΒΕ και κυρίως παιδιά μπαινοβγαίνουν στα ιατρεία, στα οποία κάποτε κινούνταν σχεδόν αποκλειστικά αλλοδαποί, πρόσφυγες και μέλη μειονοτήτων, συνομιλούν με τους γιατρούς, παίρνουν τα φάρμακα και τις εξετάσεις τους. «Οταν ξεκινήσαμε το 2001 τη λειτουργία του πολυϊατρείου στη Θεσσαλονίκη, η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου ήταν αλλοδαποί. Ο κύριος όγκος προερχόταν από το Αφγανιστάν, την Αλβανία, τη Γεωργία και αφρικανικές χώρες», εξηγεί η Σοφία Γκαρανέ, κοινωνική ανθρωπολόγος της Οργάνωσης.
Από το 2008 και έπειτα, οι αριθμοί αλλάζουν. Από τους 4.000 επισκέπτες που δέχτηκε το πολυϊατρείο το 2008, οι 2.500 ήταν Ελληνες. Το 2009 οι 2.800 από τους 4.000 ήταν Ελληνες και φέτος μέχρι στιγμής τα στοιχεία κινούνται στα ίδια επίπεδα, με τους Ελληνες να υπερτερούν έναντι των αλλοδαπών. «Ορισμένοι ντρέπονται κι έρχονται με σκυμμένο κεφάλι. Μέχρι πριν από λίγο καιρό, είχαν επιχειρήσεις, φυσιολογική ζωή, ήταν αυτό που λέμε “οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας” και τώρα δυσκολεύονται να δεχτούν αυτήν την αλλαγή», συμπληρώνει η κ. Γκαρανέ.
Αφιλοκερδώς
Συνολικά 20 γιατροί – εθελοντές συνεργάζονται με το πολυϊατρείο και διαθέτουν αφιλοκερδώς το χρόνο, τις γνώσεις και το περίσσευμα της ψυχής τους. Παθολόγοι, χειρουργοί, γυναικολόγοι δέχονται καθημερινά δεκάδες ασθενείς, αλλά η ειδικότητα με τη μεγαλύτερη ζήτηση είναι αυτή του παιδιάτρου. «Είναι ο μόνος γιατρός για τον οποίο τα ραντεβού κλείνονται το ένα μετά το άλλο. Είναι, βλέπεις, τα εμβόλια που κάνουμε δωρεάν και έτσι πολλοί γονείς έρχονται εδώ για να γλιτώσουν ένα μεγάλο κόστος», σημειώνει η ίδια. Τα περιστατικά που καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά οι γιατροί με μόνο εφόδιο την επιστημονική κατάρτιση και τη θέληση της προσφοράς -αφού συχνά λείπουν φάρμακα και απαραίτητα ιατρικά εργαλεία- ποικίλλουν. Χρόνιες παθήσεις, διαβήτης, καρδιολογικά προβλήματα, ορθοπεδικά, μυοσκελετικά και ψυχοπαθολογικά μαρτυρούν τη σωματική και ψυχολογική ταλαιπωρία που βίωσαν οι ασθενείς.
«Χωρίς υπερβολή, μπορούμε να πούμε πως αν δεν υπήρχε το πολυϊατρείο, πολύς κόσμος θα είχε πεθάνει, καθώς δεν θα είχε πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. “Ευτυχώς που υπάρχετε κι εσείς”, είναι τα λόγια που ακούμε πιο συχνά από τους ασθενείς», αναφέρει η ίδια.
Αυτά τα λόγια επαναλαμβάνει σαν σιωπηλή προσευχή και μία 70χρονη γυναίκα που βγαίνει εκείνη τη στιγμή από το ιατρείο. Καλοντυμένη, με τη σακούλα γεμάτη φάρμακα στο χέρι, μας διηγείται στα γρήγορα την ιστορία του άντρα της. «Πενήντα εφτά χρόνια έμπορος, από τους πιο γνωστούς, όχι κανένας τυχαίος», τονίζει και τα δάκρυα κυλούν στα μάτια της. Μία περιπέτεια με επιτήδειους συνεταίρους, καταχρήσεις, χρέη και γραφειοκρατικά προβλήματα τους άφησαν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τη στιγμή που είχαν και οι δύο τη μεγαλύτερη ανάγκη. «Πάλι καλά που μάθαμε για το πολυϊατρείο. Μόνο, κοίταξε, να μη γράψεις το όνομά μου», η ειλικρινής παράκληση. «Να μη μάθουν πως ερχόμαστε εδώ και γίνουμε ρεζίλι», λέει, καθώς φεύγει με αργά βήματα.