Ανύπαρκτα ή ελλιπή είναι τα μέτρα ασφαλείας στους χώρους εργασίας στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να τίθεται σε κίνδυνο η ζωή των εργαζομένων.
Της Νικολέτας Μπούκα
Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στους κατασκευαστικούς χώρους, όπως οι οικοδομές, ενώ οι εργαζόμενοι νιώθουν αβοήθητοι, αποφεύγουν να δηλώσουν ένα εργατικό ατύχημα και συχνά το αποδίδουν στην… κακή τους τύχη.
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, κάθε τρεις ημέρες πεθαίνει ένας εργαζόμενος και κάθε 15 λεπτά συμβαίνει ένα εργατικό ατύχημα, με αποτέλεσμα ο συνολικός αριθμός των εργατικών ατυχημάτων να ξεπερνά στη χώρα μας τα 25.000 ετησίως.
Την ίδια στιγμή, πάνω από το 50% των εργαζομένων δηλώνει ότι δεν υπάρχουν μέτρα ασφαλείας στη δουλειά του, όπως γάντια, γυαλιά, κράνος και ζώνη δεσίματος, ενώ το 60% επισημαίνει ότι δεν υπάρχει οργανωμένη μορφή φροντίδας στο χώρο εργασίας.
Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από μελέτη που έγινε σε ασθενείς που προσήλθαν στο ΤΕΠ του νοσοκομείου “Παπαγεωργίου” ως εργατικά ατυχήματα από 20/12/2007 έως 15/09/2008 σε τυχαίες εφημερίες. Τη μελέτη πραγματοποίησαν οι νοσηλευτές του ΤΕΠ Αθανάσιος Τασιούδης, Παρασκευή Μπλάγα, Μαρία Φράγγη, Σοφία Αδαμίδου και Αναστασία Τσιβίκη.
Σύμφωνα με τη μελέτη, η συντριπτική πλειονότητα των ατόμων που υπέστησαν εργατικό ατύχημα είναι άνδρες, ενώ 1 στους 3 αλλοδαπός. Οι νέες ηλικίες, έως 40 ετών, έχουν την πρωτοκαθεδρία στα ατυχήματα. Τα θλαστικά τραύματα κυρίως των άκρων κυριαρχούν, ενώ ακολουθούν πτώσεις, εγκαύματα, πτώσεις αντικειμένων και καταπλακώσεις.
Πριν να συμβεί το ατύχημα, περίπου 1 στους 3 δηλώνει ότι δεν είχε αντιτετανική κάλυψη και περίπου 1 στους 3 δεν ήξερε αν είχε. Επίσης, πάνω από το 40% υπήρξαν θύματα εργατικών ατυχημάτων και στο παρελθόν.
Όπως προκύπτει από τη μελέτη, οι εργαζόμενοι πιστεύουν ότι η ενημέρωσή τους από την πλευρά της εργοδοσίας, όσον αφορά στους επικείμενους κινδύνους, ήταν υπαρκτή. Ωστόσο, χαρακτηρίζουν ανύπαρκτη την επιτήρησή τους για την τήρηση των προστατευτικών μέτρων.
Ένας στους 4 ερωτηθέντες απάντησε ότι τηρούσε τα μέτρα ασφαλείας όπου υπήρχαν και 1 στους 5 δεν θέλησε να απαντήσει. Επίσης, σε πάνω από τους μισούς, το ατύχημα έλαβε χώρα 4 – 8 ώρες μετά την έναρξη της εργασίας. Η συντριπτική πλειονότητα σημειώνεται, πάντως, κατά την πρωινή βάρδια.
Σύμφωνα με τη μελέτη, πάνω από το 60% των εργαζομένων που προσήλθαν στα ΤΕΠ δήλωσε ότι δεν υπάρχει οργανωμένη μορφή φροντίδας στο χώρο εργασίας. Επίσης, 1 στους 4 παραδέχεται ότι θα το δηλώσει ως εργατικό ατύχημα και 1 στους 3 ότι δεν έχει πρόθεση δήλωσης. Επιπλέον, μόνο 1 στους 3 θα ζητήσει άδεια από την εργοδοσία, ενώ σχεδόν 2 στους 3 δεν μπορούν να σκεφτούν ότι θα μπορούσαν να ζητήσουν κάποια μορφή αποζημίωσης. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι μόνο το 30% των ερωτηθέντων προτίθεται να διεκδικήσει μέτρα προστασίας.
Σύμφωνα με άλλη εργασία, που πραγματοποίησαν οι νοσηλευτές του ΤΕΠ του “Παπαγεωργίου” Κυριακή Μεϊμαρίδου, Κυριακή Ασλανίδου, Γιώργος Γεωργιάδης και Αναστασία Τσιβίκη, παρατηρείται αύξηση της σωματικής κακοποίησης. Συγκεκριμένα, εξετάστηκαν 71 ασθενείς που προσήλθαν στο ΤΕΠ από 1/1/2007 έως και 10/9/2008 με σωματικό τραυματισμό μετά από αναφερόμενο ξυλοδαρμό.
Ο μέσος όρος ηλικίας των θυμάτων ήταν 35,8 έτη και τα 3/5 αυτών είναι άνδρες. Οι γυναίκες συνήθως πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού από οικείους τους, ενώ οι άνδρες από αγνώστους. Πάνω από 80% των θυμάτων είχε πολλαπλές κακώσεις και συνδυαστικά τραύματα.