|
Της Ζωγιας Kουταλιανου
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Πόσο συχνά βλέπει κανείς ανάπηρους στο πανεπιστήμιο και την πόλη; Σπάνια, είναι η άμεση απάντηση. Μολονότι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα υπολογίζεται πως ανέρχονται στο 8% του πληθυσμού της χώρας, το θέαμα του ανθρώπου που κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο ή με βοηθήματα δεν είναι συνηθισμένο στη Θεσσαλονίκη και ειδικά, στην πανεπιστημιούπολή της, τη μεγαλύτερη στην Ελλάδα.
Τριτοκοσμική κατάσταση
Στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, όπου φοιτούν ή εργάζονται πάνω από 150 άτομα με αναπηρία – υπολογίζεται πως υπάρχουν και άλλα που δεν το δηλώνουν, αυτά σπάνια εμφανίζονται. Αναμενόμενο, αν σκεφθεί κανείς ότι στις 14 από τις 30 σχολές του ΑΠΘ η πρόσβαση με αμαξίδιο είναι απαγορευτική και στις υπόλοιπες από δύσκολη έως επικίνδυνη!
Η τριτοκοσμική κατάσταση -κτίρια και αμφιθέατρα προσβάσιμα μόνο από σκάλες, έλλειψη ειδικών χώρων υγιεινής ή κλειδωμένες τουαλέτες για ΑΜΕΑ, ράμπες αναπήρων αποκλεισμένες από σταθμευμένα αυτοκίνητα και κακοτεχνίες που ακυρώνουν τις όποιες υποδομές- κινητοποίησε τους φοιτητές του Τμήματος Ψυχολογίας που χαρτογράφησαν, σε συνεργασία με άτομα με αναπηρία, τα προβλήματα προσβασιμότητας της πανεπιστημιούπολης.
Η άτυπη ομάδα «Ανάπηρη Πόλη» (40 φοιτητές και μέλη οργανώσεων ΑΜΕΑ) επί δύο μήνες επισκεπτόταν τα κτίρια και τους χώρους του ΑΠΘ, ενώ προέβη σε «αυτοψία» και σε πολλά σημεία στο κέντρο της πόλης, όπου η κατάσταση διαπιστώθηκε ότι ήταν εξίσου απογοητευτική. «Ενώ υπάρχει νομοθετική ρύθμιση (το 3% του συνόλου των εισακτέων αφορά άτομα με αναπηρίες), χωρίς την υποστήριξη της οικογένειας δεν μπορεί κανείς να ζήσει αυτόνομα στην πόλη και να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο. Ξέρουμε περιπτώσεις ανάπηρων φοιτητών που ουσιαστικά σπουδάζουν δι’ αλληλογραφίας», λέει ο κ. Κώστας Φραγκιαδάκης, μέλος της Ομάδας και υποψήφιος διδάκτορας.
Πράγματι, τα αποτελέσματα της έρευνας που θα κατατεθούν στις πρυτανικές αρχές, προκειμένου να μεριμνήσουν για την επίλυση του προβλήματος, είναι απογοητευτικά. Σε σύνολο 30 σχολών, οι 14 χαρακτηρίζονται «απολύτως μη προσβάσιμες». Παντελής έλλειψη προσβάσεων (ράμπες) στην Ιατρική, τη Γεωπονική Σχολή και τα λυόμενα της Καλών Τεχνών. Η ράμπα της Φοιτητικής Λέσχης οδηγεί σε πολύ στενό διάδρομο, όπου δεν χωράει το αμαξίδιο και εκείνη της Κεντρικής Βιβλιοθήκης έχει μεγάλη κλίση. Στις 16 σχολές όπου υπάρχουν ειδικές τουαλέτες, αυτές είναι διαρκώς κλειδωμένες ή χρησιμοποιούνται ως αποθηκευτικοί χώροι, όπως συμβαίνει στη Θεολογική Σχολή, ενώ συνήθως πάσχουν από κακοτεχνίες που τις καθιστούν άχρηστες.
Τεχνικές βλάβες
Ακόμη και τα ειδικά αναβατόρια κλίμακας, που τοποθετήθηκαν τα τελευταία χρόνια στις σκάλες των κτιρίων του ΑΠΘ, είναι συνήθως κλειδωμένα ή δεν λειτουργούν λόγω τεχνικής βλάβης, όπως στην Πολυτεχνική Σχολή. Επιπλέον, οι περισσότερες βιβλιοθήκες έχουν στενούς διαδρόμους, ενώ στα εργαστήρια δεν υπάρχει πρόβλεψη για αναπήρους. Απολύτως προσβάσιμος είναι ο νέος «πύργος» της Παιδαγωγικής Σχολής, όπου όμως υπάρχει μόνο μία ειδική τουαλέτα, καθώς και το κτίριο της Σχολής Καλών Τεχνών στη Σταυρούπολη, ενώ φωτεινό παράδειγμα αποτελεί η ειδική τουαλέτα του Κτιρίου Διοίκησης.
«Στο Πανεπιστήμιο του Γέβλε της Σουηδίας, όλα τα σημεία ήταν προσβάσιμα, οι πόρτες άνοιγαν με το πάτημα ενός κουμπιού, μ’ ένα τηλεφώνημα ερχόταν δωρεάν ειδικό ταξί, το πανεπιστήμιο παρείχε δωρεάν ηλεκτρικό αναπηρικό αμαξίδιο, αλλά και βοηθό για τη νύχτα. Εδώ είμαστε πολύ πίσω», είπε στην «Κ» το μέλος της Ομάδας κ. Πάνος Παπαστολόπουλος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα; «Συχνά, οι επιστάτες δεν γνώριζαν τον λόγο ύπαρξης των αναβατορίων ή μου έλεγαν να έρθω την επόμενη ημέρα που θα είχαν πάρει το κλειδί από τον κοσμήτορα».
|
