Πόσοι θυμούνται την περίπτωση της Enron στις ΗΠΑ, η οποία χρεωκόπησε και άφησε χωρίς ασφάλιση χιλιάδες Αμερικανούς πολίτες , ή το ασφαλιστικό του Πινοσέτ στη Χιλή; Λίγοι.
Όσοι όμως δε θυμούνται αυτές τις τεράστιες ασφαλιστικές φούσκες μπορούν εναλλακτικά να ρωτήσουν έναν Έλληνα συνταξιούχο του ΛΕΠΕΤΕ ή της Ασπίδος, που ακόμα ψάχνει τα λεφτά του.
Αυτό το ασφαλιστικό “ριφιφί”, που αποτελεί μια προσομοίωση σε ευρωπαϊκά πρότυπα του χιλιανού μοντέλου του Πινοσέτ, είναι το νομοσχέδιο που παρουσίασε χθες η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας με τον ευφάνταστο και πλήρως αποπροσανατολιστικό τίτλο “Ασφαλιστική μεταρρύθμιση για τη νέα γενιά”.
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δώσει το φιλέτο της επικουρικής ασφάλισης σε φίλους της για να το τζογάρουν. Επί της ουσίας επιφυλάσσει τεράστιο ρίσκο για τις εισφορές των νέων εργαζομένων με υποσχετική κάποιες αόριστες αυξήσεις στο μέλλον και μόνο απώλειες για τους σημερινούς συνταξιούχους.
Όπως παραδέχθηκε και ο κ. Τσακλόγλου, το κόστος μετάβασης από το διανεμητικό στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα επικουρικής ασφάλισης ανέρχεται σε πάνω από 50 δις. ευρώ στα επόμενα 50 χρόνια. Μία τρύπα που θα πληρώσουν συνταξιούχοι, ασφαλισμένοι και εν τέλει όλοι οι πολίτες, για να βγάλουν υπερκέρδη τζογάροντας τις εισφορές λίγοι φίλοι του κ. Μητσοτάκη.
Το Ταμείο Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης στην κυριολεξία θα τζογάρει τους κόπους των ασφαλισμένων σε διάφορα χρηματιστηριακά και τραπεζικά προϊόντα, όπως μετοχές και ομόλογα. Η ποιότητα των προϊόντων αυτών, που θα συνδέεται με την απόδοσή τους, δεν θα μπορεί ποτέ να ελεγχθεί αξιόπιστα, καθώς αυτή ακριβώς είναι η φύση του ρίσκου τέτοιου είδους επενδύσεων. Ο κίνδυνος κατάρρευσης του συστήματος θα είναι πάντα πιθανός.
Τις επιλογές όμως του κ. Μητσοτάκη θα τις καταλάβουν πολύ καλά και οι επόμενες γενεές, καθώς το δημόσιο χρέος από ένα σημείο και μετά θα επιβαρυνθεί απότομα, με κίνδυνο από τώρα να κληρονομείται στους επόμενους μια ωρολογιακή βόμβα οικονομικής κρίσης.
Το κόλπο των χρυσοδάκτυλων..