Buling

class=MsoNormal style=”MARGIN: 0cm 0cm 8pt”>Αντικείμενο σε άρθρο του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων αποτέλεσε έρευνα γιατρών του ΑΠΘ σχετικά με το  πρόβλημα του εκφοβισμού και της λεκτικής κακοποίησης στα νοσοκομεία, η οποία δημοσιεύτηκε στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό “BMJ Open”. Το άρθρο αναπαράχθηκε από πολλές ιστοσελίδες και εφημερίδες, δημιουργώντας την αίσθηση ότι στα ελληνικά Νοσοκομεία επικρατούν συνθήκες ανάλογες εκείνων που σκηνοθέτησε ο Μάρτιν Σκορτσέζε στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης».


class=MsoNormal style=”MARGIN: 0cm 0cm 8pt”>Δείτε το πιο ενδιαφέρον απόσπασμα του άρθρου:


class=MsoNormal style=”MARGIN: 0cm 0cm 8pt”>«Πρόβλημα εκφοβισμού σε κάποια στιγμή της καριέρας τους έχουν αντιμετωπίσει το 53% περίπου των γιατρών και νοσηλευτών. Από αυτούς, μόνο οι μισοί όμως (το 28%) παραδέχονται και αναγνωρίζουν ότι έπεσαν θύμα εκφοβισμού, είτε γιατί δεν έχουν σαφή επίγνωση της λεκτικής κακοποίησης, είτε γιατί αρνούνται το ρόλο του θύματος που δείχνει αδυναμία».


class=MsoNormal style=”MARGIN: 0cm 0cm 8pt”>Απορούμε για την αξιοπιστία της έρευνας. Πώς γίνεται, ενώ τα μισά «θύματα» δεν αναγνωρίζουν καν ότι υπέστησαν εκφοβισμό, οι ερευνητές να τα κατατάσσουν ως θύματα; Επιπλέον, πώς είναι δυνατόν να λέγεται, ειδικά για γιατρούς, πως «δεν έχουν σαφή επίγνωση της λεκτικής κακοποίησης»;


class=MsoNormal style=”MARGIN: 0cm 0cm 8pt”>Ασφαλώς το θέμα του εκφοβισμού είναι υπαρκτό στα Νοσοκομεία, τα οποία αποτελούν χώρο εργασιακής έντασης και εξουθένωσης. Όμως η αυθαίρετη απόπειρα να διογκωθεί το φαινόμενο, ώστε να εμφανιστούν τα Νοσοκομεία ως εργασιακή ζούγκλα, προσβάλλει τόσο τα «θύματα» όσο και το άλλο 50% των γιατρών, στο οποίο συγκαταλέγονται οι θύτες.