ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΤΑΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΗ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ… ΓΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΟΠΛΩΝ
Των ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΑΚΙΡΗ, ΛΙΑΝΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
«Ελλειψη χρημάτων, στάση εμπορίου»; Μάλλον όχι ή, τουλάχιστον, όχι για την Ελλάδα. Η έλλειψη χρημάτων για τις κυβερνήσεις μας σημαίνει «άσε τους μη έχοντες στη μοίρα τους, κόψτε τα επιδόματα, μειώστε τους δικαιούχους, χαμηλώστε τις παροχές και ας κάνουμε τους πλούσιους εμπόρους όπλων, πλουσιότερους».
Και τι έγινε που η τιμή του πετρελαίου πετά στα ύψη, με αποτέλεσμα οι πολίτες να ιδρώνουν μόνο και μόνο στη σκέψη του ερχόμενου χειμώνα; «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» δηλώνει η κυβέρνηση, έχει όμως για τα νέα μαχητικά που, κατά μέσον όρο, θα καίνε όσο πετρέλαιο χρειάζεται ένα χωριό 1.300 σπιτιών την ημέρα για να ζεσταθεί.
Και τι έγινε που η ΓΕΣΕΕ ζητεί επίδομα φτώχειας 1.000 ευρώ ; Το πολύ 250 δίνει η κυβέρνηση, κι αν τα δώσει κι αυτά, γιατί «δεν έχει». Εχει όμως 70 εκατομμύρια ευρώ για την αγορά τού κάθε νέου μαχητικού και 370 για κάθε φρεγάτα. Διαθέτει επίσης 44 εκατομμύρια για κάθε ελικόπτερο και άλλα δεκάδες για τα νέα συστήματα που προβλέπονται στο πενταετές εξοπλιστικό πρόγραμμα του υπουργείου Αμυνας.
Μεγάλη φτώχεια
Την ίδια στιγμή -σύμφωνα με τελευταία έρευνα της Τράπεζας της Ελλάδος- δύο στους τρεις πολίτες έχουν πρόβλημα να πληρώσουν το ενοίκιό τους, ενώ έξι στους 10 βρίσκονται στα πρόθυρα του εμφράγματος ακόμη και όταν αντικρίζουν τους λογαριασμούς του ρεύματος, του νερού και του τηλεφώνου. Οσο για το μέγεθος των καθημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν μικρά και μεσαία νοικοκυριά, αυτό φαίνεται από τις αγορές τους, οι οποίες μειώθηκαν το πρώτο τρίμηνο του 2008 για πρώτη φορά από το 1993.
Το ερώτημα λοιπόν είναι τι προβλέπει το πενταετές πρόγραμμα της κοινωνικής πολιτικής; Ψίχουλα για τα Ατομα με Αναπηρία, 230 ευρώ *ΕΚΑΣ και 170 ευρώ επίδομα τρίτου παιδιού. Οσο για τα επιδόματα φτώχειας και θέρμανσης, ούτε λόγος να γίνεται. Τα λεφτά θα τα φάνε η αμυντική διπλωματία και τα νέα όπλα. Τουλάχιστον θα πεθάνουμε με ασφάλεια…
Μπορεί να θεωρείται από πολλούς λαϊκισμός όταν συγκρίνουμε το κόστος των εξοπλισμών με το κόστος σχολείων, νοσοκομείων, πανεπιστημίων και συντάξεων. Και ίσως να είχαν δίκιο, αν μιλούσαμε για μια χώρα με λελογισμένες εξοπλιστικές δαπάνες, προγραμματισμό και αξιολόγηση των αμυντικών συστημάτων, σοβαρή εκτίμηση της όποιας απειλής και τέλος διαδικασίες για προμήθεια των συμφερότερων συστημάτων.
Είναι πασιφανές ότι οι αμυντικές δαπάνες είναι υποχρεωτικές. Καμία κυβέρνηση σε καμία χώρα δεν θέλει να ξοδεύει ένα τεράστιο πόσο σε όπλα, αντί να τα χορηγεί στην κοινωνική πολιτική της, κάτι που φέρει και μερικές ψήφους. Η άμυνα είναι απαραίτητη. Οχι όμως η Αμυνα για την Αμυνα, ούτε η Αμυνα για να γίνουν πλούσιοι κάποιοι.
Επειδή λοιπόν ζούμε σε μια χώρα στην οποία ούτε αξιολόγηση της απειλής έχει γίνει ποτέ, ούτε προγραμματισμός αμυντικών δαπανών -παρά τα όσα λένε-, ούτε μακροχρόνιος σχεδιασμός -επίσης, σε αντίθεση με τα όσα λένε-, ούτε σοβαρές διαδικασίες προμηθειών υπάρχουν, εμείς, αν και -για κάποιους- λαϊκιστές, θα επιμένουμε ότι στην Ελλάδα το μεγαλύτερο μέρος των εξοπλισμών και το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών του υπουργείου Αμυνας είναι «πεταμένα λεφτά».
Διότι στην αεροπορία αγοράζουμε τα καλύτερα αεροπλάνα κάθε φορά, για να τα πετάμε καθημερινά στην αναχαίτιση, μόνο και μόνο για να καταγράφουμε τα νούμερα των τουρκικών μαχητικών και να επιστρέφουμε πίσω, καίγοντας τεράστια ποσά σε καύσιμα και τέλος μετατρέποντας τα αεροσκάφη σε παλιοσίδερα στον μισό χρόνο άλλων χωρών. Αν αντί για 40 ή 60 μαχητικά που προβλέπεται να αγοράσουμε, κόψουμε τα 10, θα έχουμε μέσον όρο κέρδους 550.000.000 ευρώ και θα μπορεί πλέον η κυβέρνηση να δώσει επίδομα θέρμανσης σε περισσότερους από 1,5 εκατομμύριο κατοίκους ( 350 ευρώ τον χρόνο είναι το ανώτατο που έχει συζητηθεί από την πλευρά της κυβέρνησης, που ισοδυναμεί σε κάτι λιγότερο από 500 λίτρα).
Στο Στρατό Ξηράς ψωνίσαμε και θα ψωνίσουμε άρματα μάχης, άρματα τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού, άρματα με ερπύστριες, άρματα με τροχούς και άλλα πολλά. Και τι θα τα κάνουμε; Εχει άραγε αξιολογηθεί το αν θα γίνει πόλεμος και, αν γίνει, τι πόλεμος θα είναι αυτός και πόσο θα κρατήσει; Η απάντηση είναι «όχι», και το μόνο που θα κάνουμε τα άρματά μας, με μέσον όρο κόστους 2.700.000, είναι να τα βλέπουμε στην παρέλαση. Αντί αυτού, αντί δηλαδή για 450 άρματα και αλλά τόσα τεθωρακισμένα οχήματα -αν κόβαμε 100 από τα μεν και 100 από τα δε- θα εξοικονομούσαμε 540 εκατομμύρια, κάτι που θα μπορούσε να τριπλασιάσει το επίδομα βαριάς αναπηρίας που σήμερα είναι 220 ευρώ τον μήνα, να διπλασιάσει το επίδομα εγκεφαλικά παράλυτων συνανθρώπων μας που είναι 440 ευρώ (ντροπή) ή να δώσουν στους γονείς που έχουν παιδιά με αυτισμό κάτι παραπάνω από τα 230 ευρώ τον μήνα που το… κοινωνικό μας κράτος θεωρεί ότι επαρκούν.
Τέλος, στο ναυτικό, αφού κάναμε και το απίστευτο να ξεκινήσουμε τον εκσυγχρονισμό των υποβρυχίων για να ενισχύσουμε τα ναυπηγεία για να τα αγοράσουν οι Γερμανοί, τώρα θα αγοράσουμε και 6 νέες φρεγάτες με κόστος 370.000.000 η κάθε μία. Αν κόψουμε μία μόνο, σημαίνει επίδομα φτώχειας 1.000 ευρώ που ζητεί η ΓΣΕΕ σε 370.000 φτωχούς.
Στα όρια
Αυτό που φαίνεται ότι δεν έχουν καταλάβει οι κυβερνήσεις -και αν το καταλάβουν, αυτό θα γίνει «με τον σκληρό τρόπο»- ιδιαίτερα μετά τις απανωτές αυξήσεις στην τιμή του πετρελαίου και την απίστευτη ακρίβεια στα είδη καθημερινής ανάγκης, είναι ότι τα νοικοκυριά έχουν φτάσει στα όριά τους.
Ενα πολύ μικρό «κλικ» απομένει για να ξεπεραστεί η διαχωριστική γραμμή. Επειτα από αυτό ακουλουθεί κρίση, και όσοι από αυτούς που τη δημιούργησαν έχουν αυταπάτες ότι θα τη… γλιτώσουν, καλά θα κάνουν να διαβάσουν ιστορία. Κανόνια ή βούτυρο; Τα ψευτοδιλήμματα δεν έχουν πέραση πια. *