* Η 25χρονη Μαρία Μ. ήρθε στη χώρα μας πριν από 3 χρόνια «αφού η μητέρα μου εδώ ζούσε και δούλευε. Μετά από δυόμισι χρόνια στην Ελλάδα έπαθα δύο εγκεφαλικά, αιμορραγικά επεισόδια. Μπήκα ως επείγον περιστατικό στο νοσοκομείο “Γ. Γεννηματάς” τον Οκτώβριο του 2005. Τέσσερις εβδομάδες είχα πέσει σε κώμα, οι γιατροί δεν μπορούσαν να προβλέψουν την εξέλιξη. Μετά από ένα μήνα, παρέμενα στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση. Μετά τα εγκεφαλικά επεισόδια άρχισαν οι συχνές επιληπτικές κρίσεις και έμεινα παράλυτη από την αριστερή πλευρά».
Σύμφωνα με όσα περιγράφει η μητέρα της, η Μαρία «το διάστημα της παραμονής της στο νοσοκομείο υπεβλήθη σε μια σειρά εξετάσεων, τις οποίες θα έπρεπε να πληρώσει αφού εργαζόταν χωρίς ασφαλιστική κάλυψη. Στο κόστος αυτό προστέθηκαν και τα νοσήλια, περίπου 75 ευρώ την ημέρα, για δύο μήνες. Εκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες, ζούμε με το μισθό που παίρνω από το εργοστάσιο στα Οινόφυτα. Ηρθε και ο πατέρας της και δούλεψε. Η Μαρία παίρνει αντεπιληπτική αγωγή, κάνει φυσιοθεραπείες και κάθε μήνα πρέπει να κάνει εξετάσεις. Στα Οινόφυτα που μένουμε είναι δύσκολο να γίνουν όλα αυτά, όπως και η μεταφορά ενός αρρώστου σε καροτσάκι. Κάθε φορά που πάει στο νοσοκομείο πληρώνουμε ταξί. Να εγκαταλείψουμε τη δουλειά στα Οινόφυτα δεν γίνεται. Σκεφτήκαμε να γυρίσουμε στη Ρουμανία, αλλά εκεί δεν μπορούν να τη θεραπεύσουν. Κι εδώ, επειδή το κορίτσι δεν έχει χαρτιά, σε πολλές υπηρεσίες αρνούνται να τη θεραπεύσουν».
* Ο Αλάο Α. από τη Νιγηρία είναι 49 ετών και ήρθε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2000, αφήνοντας στην πατρίδα του τη γυναίκα και τα 4 παιδιά του.
«Αλλά δεν μπορώ να τους βοηθήσω. Γιατί έχω νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου, κίρρωση του ήπατος, ηπατίτιδα Β και καρδιακή ανεπάρκεια. Για να ζήσω χρειάζονται φάρμακα, αλλά κοστίζουν πολλά χρήματα που δεν έχω. Χρειάζομαι ιατρική παρακολούθηση και αιμοκάθαρση. Επειδή είμαι άρρωστος, δεν μπορώ να δουλέψω και έτσι δεν έχω χαρτιά. Χωρίς χαρτιά δεν μπορώ να πάω στο νοσοκομείο, ούτε στην πατρίδα μου μπορούν να μου κάνουν τις θεραπείες που χρειάζομαι. Η αίτηση για άδεια παραμονής, για ανθρωπιστικούς λόγους, απορρίφθηκε. Μου στέλνει χρήματα η οικογένειά μου από τη Νιγηρία και με βοηθάει ένας συμπατριώτης μου που με φιλοξενεί».
Είναι δύο από τους 10.000 ασθενείς που επισκέπτονται κάθε χρόνο τα δύο πολυϊατρεία της οργάνωσης «PRAKSIS» στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη (τηλ.: 210-5205200).
Ο Τζαβέντ Ασλάμ, πρόεδρος του Ελληνοπακιστανικού Συλλόγου, κρατάει ένα μάτσο χαρτιά με δεκάδες περιπτώσεις μεταναστών που εργάζονται αλλά δεν έχουν ασφαλιστική κάλυψη. Τουλάχιστον 20 Πακιστανοί ήρθαν στο γραφείο του συλλόγου ζητώντας βοήθεια για να μεταφερθούν σε νοσοκομείο:
* Μοχάμετ Ιρφάν: «Εργάζομαι και ζω χρόνια κοντά στο σταθμό “Αττική”. Εσπασα το δεξί μου χέρι και δεν μπορώ ούτε να δουλέψω ούτε να αυτοεξυπηρετηθώ, δεν έχω χαρτιά και δεν με δέχθηκαν στο νοσοκομείο».
* Αλί Νεβαδίζ: «Βρίσκομαι στη Ν. Ιωνία, έχω πρόβλημα με τις αρτηρίες της καρδιάς, πρέπει να χειρουργηθώ».
* Μοχάμετ Ζαμάν: «Χειρουργήθηκα δύο φορές στο δεξί μου πόδι. Γεμίζει πληγές, είμαι κάθε μέρα και χειρότερα, με μεγάλη δυσκολία σηκώνομαι από το κρεβάτι, αλλά δεν έχω άλλα χρήματα.
* Αχμέτ Σαλάτ: «Τα τελευταία χρόνια δεν μπορώ να τραφώ, το στομάχι μου δεν δέχεται φαγητό. Είμαι άρρωστος συνέχεια, βρίσκομαι στον Κεραμεικό…».
* Μοχάμετ Ριζουάν: «Δουλεύω 10 χρόνια στο Περιστέρι, έπαθα εγκεφαλικό, χρειάζομαι νοσηλεία και εξετάσεις. Δεν μπορώ να μετακινηθώ και μένω στο κρεβάτι αφού το δεξί χέρι και πόδι δεν κινούνται μετά το εγκεφαλικό».
* Μοχάμετ Γιουνάς: «Δούλευα σε βιοτεχνία στη Ν. Ιωνία. Πριν από πέντε χρόνια άρχισα να έχω πρόβλημα με την καρδιά μου, δεν αιματώνεται λένε οι γιατροί. Πάω στο νοσοκομείο και μου απαντούν ότι “δεν έχετε ΙΚΑ, δεν έχετε χαρτιά, ποιος θα πληρώσει;”».
* Αντέλ Χαλίλ: «Δούλευα σε εργοστάσιο στο Αιγάλεω χρόνια, δεν είχα πρόβλημα. Ενα πρωί ξύπνησα με το πόδι πρησμένο. Επαθα αλλεργία από χημικά, μου είπαν. Δεν βρίσκω συνέχεια δουλειά, δεν μπορώ να μαζέψω τα ένσημα και δεν μπορώ να βγάλω χαρτιά για να πάω στο νοσοκομείο».