Το 23% των κλινών παραμένουν κλειστές παρά τις εξαγγελίες Αβραμόπουλου για πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού έως τις γιορτές
Της Πεννυς Μπουλουτζα
«Η εφημερία του νοσοκομείου ξεκινά σχεδόν πάντα χωρίς να υπάρχει κενό κρεβάτι στην Εντατική, ενώ ένας με δύο ασθενείς περιμένουν στους ορόφους διασωληνωμένοι για να εισαχθούν στη μονάδα. Οταν πλέον αδειάσει μία κλίνη Εντατικής έχουν ήδη μαζευτεί 3-5 αιτήματα για νοσηλεία. Τότε ξεκινά η ψυχοφθόρα διαδικασία της επιλογής για το ποιος επείγεται να νοσηλευτεί στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας ή ποιος θα ωφεληθεί περισσότερο. Αυτό θα έπρεπε να γίνεται μόνο σε περιπτώσεις μεγάλων καταστροφών. Δυστυχώς, όμως, είναι καθημερινό φαινόμενο».
Τη σκληρή αυτή εικόνα, που εδώ και χρόνια αποτελεί βασικό στοιχείο της κακοδαιμονίας του ΕΣΥ, περιγράφει στην «Κ» ο αναπληρωτής καθηγητής Εντατικής Θεραπείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διευθυντής της Β΄ Πανεπιστημιακής Κλινικής Εντατικής Θεραπείας στο νοσοκομείο «Αττικόν» κ. Απόστολος Αρμαγανίδης, μεταφέροντας παράλληλα την αγωνία των εντατικολόγων της χώρας, που βλέπουν ένα τόσο νευραλγικό κομμάτι της νοσοκομειακής περίθαλψης να μη βρίσκει εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία τη στήριξη που θα έπρεπε από την Πολιτεία.
Τρεις μήνες έχουν περάσει από τις δεσμεύσεις σύσσωμης της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας, σύμφωνα με τις οποίες έως τα περασμένα Χριστούγεννα θα είχε προσληφθεί το απαραίτητο νοσηλευτικό προσωπικό για να ανοίξουν οι 150 πλήρως εξοπλισμένες κλειστές κλίνες Εντατικής του ΕΣΥ. Ωστόσο, έως και σήμερα, προσλήψεις δεν έχουν γίνει, οι κλειστές κλίνες δεν έχουν ανοίξει και η κατάσταση παραμένει η ίδια: τουλάχιστον 20 ασθενείς κάθε ημέρα ψάχνουν εναγωνίως μέσω του ΕΚΑΒ Αθηνών μία κλίνη Εντατικής, και αρκετοί από αυτούς αναγκάζονται να καταφύγουν στον ιδιωτικό τομέα, όπου το κόστος της ημερήσιας νοσηλείας μπορεί να φτάσει ακόμα και τα 3.000 ευρώ.
Στο Λεκανοπέδιο
Οπως επισημαίνει ο κ. Αρμαγανίδης, τουλάχιστον στα νοσοκομεία του λεκανοπεδίου δεν έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα μαζικές προσλήψεις προσωπικού προκειμένου να ανοίξουν οι κλειστές κλίνες Εντατικής, ενώ οι σποραδικές προσλήψεις νοσηλευτών μπορούν απλώς να αντικαταστήσουν το προσωπικό που ήδη αποχωρεί από τις μονάδες, είτε με μεταθέσεις είτε λόγω αδειών. Σημειώνεται ότι αυτή τη στιγμή σε όλη τη χώρα υπάρχουν περίπου 650 κλίνες σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Από αυτές, οι 150 είναι «κλειστές», λόγω της έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού που θα υποστήριζε τη λειτουργία τους. Σύμφωνα με τον καθηγητή, για να ανοίξουν οι 150 κλειστές κλίνες, χρειάζονται 600 νοσηλευτές με δεδομένο ότι για να μπορεί να λειτουργήσει με ασφάλεια η κάθε κλίνη Εντατικής θα πρέπει -σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα- να αναλογούν σε αυτή τέσσερις νοσηλευτές (για τρεις βάρδιες, 365 ημέρες τον χρόνο).
Ο μικρός αριθμός των κλινών -σύμφωνα με εκτιμήσεις θα έπρεπε να λειτουργούν τουλάχιστον 2.000 στη χώρα μας για να καλυφθούν οι ανάγκες- έχει φέρει σε απόγνωση τους εντατικολόγους, που εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια πιέζουν την Πολιτεία για την επίλυση του προβλήματος. «Είμαστε διατεθειμένοι να περιμένουμε έως το τέλος Φεβρουαρίου το υπουργείο Υγείας να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις περί προσλήψεων προσωπικού», επισημαίνει ο κ. Αρμαγανίδης. «Μετά, θα εξετάσουμε τρόπους κινητοποίησης για να πιέσουμε όσο γίνεται την Πολιτεία να δώσει τη σημασία που αρμόζει στο πρόβλημα των κλειστών κλινών Εντατικής». Η απεργία δεν είναι μια προοπτική για τους γιατρούς, αφού θα πρέπει να υπάρχει προσωπικό ασφαλείας στις μονάδες. «Και με την υφιστάμενη στελέχωση δουλεύουμε ήδη με προσωπικό ασφαλείας».
Στην περιφέρεια
Οπως επισημαίνει ο κ. Αρμαγανίδης, το πρόβλημα είναι εντονότερο στα νοσοκομεία της περιφέρειας, όπου οι κλίνες Εντατικής είναι λίγες και το προσωπικό -ιατρικό και νοσηλευτικό- δεν επαρκεί για να καλύψει με ασφάλεια όλες τις εφημερίες. «Παράλληλα», τονίζει, «στην περιφέρεια δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου κλίνες εντατικής θεραπείας στον ιδιωτικό τομέα, και στις οποίες θα μπορούσε ως έσχατη λύση να καταφύγει ο ασθενής». Αλλά ακόμα και στα μεγάλα αστικά κέντρα το υψηλό κόστος νοσηλείας στις ιδιωτικές μονάδες, αναγκάζει τους ασθενείς, αφού έχουν εξαντληθεί οικονομικά, να αναζητήσουν ξανά την τύχη τους στο ΕΣΥ. «Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δεχόμαστε πιέσεις από συγγενείς αρρώστων που νοσηλεύονται στον ιδιωτικό τομέα και οι οποίοι δηλώνουν ότι έχουν καταστραφεί οικονομικά, να τους νοσηλεύσουμε στις μονάδες του ΕΣΥ», επισημαίνει ο καθηγητής.
Περιγράφοντας με μία λέξη πως αισθάνονται οι εντατικολόγοι της χώρας μας, ο κ. Αρμαγανίδης τονίζει: «απελπισία». Και εξηγεί: «Θεωρούν ότι έχουν κάνει λάθος επιλογή στην ειδικότητά τους. Δεν βλέπουν φως στον ορίζοντα. Πιστεύουν ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται, ότι κανείς δεν πρόκειται να κάνει κάτι. Και αυτό είναι πολύ κακό για την εξέλιξη της Εντατικής στη χώρα μας και φαίνεται από το γεγονός ότι πλέον οι θέσεις για ειδίκευση είναι περισσότερες από τους υποψηφίους για ειδικότητα. Παλαιότερα, συγκέντρωνε τους πιο φιλόδοξους σε επιστημονικό επίπεδο φοιτητές της Ιατρικής. Τώρα η σκληρή εργασία και η έλλειψη κινήτρων αποτρέπουν τους νέους γιατρούς να ακολουθήσουν αυτή την ειδικότητα».