Η κοινωνική αριστερά υπάρχει διάχυτη σε όλα τα κόμματα, η
πλειονότητά της βρίσκεται μέσα στους χώρους εργασίας και στην κοινωνία.
Οι εργαζόμενοι το συνειδητοποιούν και το καταλαβαίνουν, όταν ακόμα και
οι αστικές κατακτήσεις και τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα
πλήττονται από τα ίδια τα κόμματα που ψηφίζουν, από τη στιγμή που
λειτουργούν ως εντολοδόχοι του κεφαλαίου, εφαρμόζοντας τον
νεοφιλελευθερισμό στο όνομα υποτίθεται του εκσυγχρονισμού και των
μεταρρυθμίσεων.
Το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό και η εμμονή της κυβέρνησης να το
περάσει αποδεικνύουν πόσο μακριά βρίσκεται από τους εργαζομένους. Τα
προβλήματα είναι απότοκα του καπιταλιστικού συστήματος και της
παρωχημένης αντιδραστικής και παρωχημένης πολιτικής των κομμάτων
εξουσίας. Το βέβαιο είναι πως επανέρχεται η αλληλεγγύη της
συλλογικότητας και η αξία του δημόσιου αγαθού και των κοινωφελών
επιχειρήσεων…
Η απεργία στην Τράπεζα της Ελλάδος και η συμπεριφορά των εργαζομένων
αποδεικνύουν με την ενότητά τους τη δύναμη αφενός, αλλά και τη
συναίσθηση του προβλήματος της εργασίας και της ασφάλισης πέρα από τις
συντεχνιακές επιδιώξεις αφετέρου, γι αυτό και στρέφονται εναντίον του
Ασφαλιστικού που πλήττει όλους τους εργαζομένους, που εξισώνει τα
Ταμεία τους προς τα κάτω. Γνωρίζουν πολύ καλά πως οι συγχωνεύσεις
γίνονται για να την πληρώσουν και τα υγιή Ταμεία.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να τα βάλει με όλους τους κλάδους. Το διαίρει
και βασίλευε και η σύγκρουση των εργαζομένων μεταξύ τους δεν πέρασε και
η στάση της θυμίζει άλλες εποχές τού αποφασίζουμε και διατάσσουμε. Οι
εισαγγελείς, τα δικαστήρια για καταχρηστική και παράνομη απεργία, η
τρομοκρατία των εργαζομένων δεν θα περάσουν, γιατί απλούστατα οι
εργαζόμενοι αισθάνονται ανασφαλείς.
Το κράτος χρωστάει στα Ταμεία. Τα δομημένα ομόλογα θα κυνηγούν την
κυβέρνηση. Για να επέλθει κάθαρση, πρέπει να υπάρξει δίκαιη αναδιανομή
του εισοδήματος και οι νέοι να νιώσουν πως δεν είναι απασχολήσιμοι και
αναλώσιμοι. Η πολιτική κρίση δεν έχει να κάνει με τον δικομματισμό,
αλλά με την κατάφωρη αδικία που επιφέρει φτώχεια και δυστυχία.
Οταν ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος μιλάει για μέτρα
λιτότητας, για οικονομική σταθερότητα και ανάπτυξη, αυξάνει από μόνος
του τον μισθό του και οι τράπεζες δεν μπορούν να κρύψουν τα κέρδη τους
και οι εργαζόμενοι συντηρούν την ανέχειά τους και προσβάλλονται κι από
πάνω. Οταν οι δικαστές παίρνουν αναδρομικά και εξισώνουν τους μισθούς
τους με τους βουλευτές και τους υπουργούς. Οταν η αισχροκέρδεια και η
διαφθορά έχουν γίνει τρόπος και μόνιμη κατάσταση. Οταν οι εργαζόμενοι
χάνουν τα κεκτημένα με αγώνες και θυσίες δεκαετιών, τότε πρέπει να
αναλογιστούμε πως αυτή η Δημοκρατία για τους κυβερνώντες αποτελεί
άλλοθι και δικαιολογία για να επιβληθούν μέτρα που ούτε η χούντα δεν
μπόρεσε να πετύχει. Οι εργαζόμενοι αυτό το γνωρίζουν, γι αυτό πλέον
λειτουργούν ενωμένοι, ξεπερνώντας τους κομματικούς διαχωρισμούς,
γίνονται στην πράξη ενεργοί πολίτες και δίνουν νόημα κι αξία στη
Δημοκρατία.