Του Δημήτρη Σωφρονά
Καθώς διανύουμε τις ημέρες του Απριλίου αναλογιζόμαστε τις σκέψεις που κάναμε πριν από ένα χρόνο: θα έρθει το καλοκαίρι και θα ελαφρώσουμε, θα έρθει το φθινόπωρο και θα εμβολιαστούμε, θα έρθει ο χειμώνας και η ζωή θα συνεχιστεί όπως πριν, με κάποιες πρόσκαιρες αποκλίσεις.
Σήμερα όμως, ζούμε όλοι τη διάψευση των προσδοκιών μας.
Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτών τότε θεωρούσε πως η πολιτική ηγεσία θα καταφέρει να ελέγξει τη πανδημία, σήμερα εκτιμά ακριβώς το αντίθετο. Τα συναισθήματα που καταγράφονται πλέον στη κοινωνία είναι απογοήτευση, θυμός και οργή, ενώ οι περισσότεροι οδεύουν προς την ανέχεια ή την οικονομική κατάρρευση.
Είναι γεγονός ότι κυβέρνηση βρίσκεται με όλο και μεγαλύτερη ένδεια επιχειρημάτων, γι ́αυτό η συχνή και εκτεταμένη εφαρμογή του Λοκ Νταουν θεωρεί πως την απενοχοποιεί και τη ξεπλένει στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Αδίκως όμως το πιστεύει.
Στην Ελλάδα σήμερα, τουλάχιστον τον τελευταίο μήνα, εφαρμόζονται οι αυστηρότερες πολιτικές αντιμετώπισης της πανδημίας παγκόσμια όπως προκύπτει από την έγκυρη διεθνή πλατφόρμα δεδομένων «Our World In Data» η οποία έχει καταρτήσει ένα παγκόσμιο «πίνακα αυστηρότητας» των μέτρων της πανδημίας ανά χώρα. Προηγούμαστε από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και από άλλες χώρες όπως είναι η Τουρκία, το Ιράν και η Νότια Κορέα. Όμως πρωτιά στην αυστηρότητα δεν σημαίνει και αποτελεσματικότητα.
Καταρχήν πολλά από τα μέτρα του Λοκ Νταουν έχουν παρθεί με ελλιπή στοιχεία, συνήθως αποσπασματικά και συχνά με πολιτικά και όχι επιστημονικά κριτήρια. Το Λοκ Νταουν ερχόταν όχι σαν συμπλήρωμα άλλων απαραίτητων μέτρων που έπρεπε να προηγηθούν, αλλά σαν μια ανάγκη για να μη φτάσουμε στην ολική καταστροφή. Σε αυτή τη λογική-που δεν έχει λογική-η κυβέρνηση σήμερα ετοιμάζεται να χαλαρώσει τα μέτρα σε αντίθεση με τις εκτιμήσεις της Επιτροπής Εμπειρογνωμώνων και σε αντίθεση με τη μεγάλη αύξηση των κρουσμάτων. Ίσως το χειρότερο αποτέλεσμα της διαχείρισης της πανδημίας-μετά από τις απώλειες της ζωής των ανθρώπων και την οικονομική συντριβή των πολλών-είναι η απώλεια της εμπιστοσύνης και της ελπίδας.
Ένα εντελώς διαφορετικό πλάνο ήταν εφικτό από την αρχή και θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε γρήγορη έξοδο και σε διάσωση της οικονομίας. Η αντιπολίτευση είχε ζητήσει εθνική συνεννόηση, αλλά δεν εισακούστηκε, προφανώς επειδή υπήρχαν συμφέροντα τα οποία γίνονται όλο και πιο εμφανή παρά την αποσιώπηση από τα συστημικά ΜΜΕ.
Πρωτίστως θα έπρεπε να στηριχτεί και να ενισχυθεί τα μέγιστα το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Αντ ́ αυτού η κυβέρνηση έκανε τα πάντα για να το απαξιώσει. Στην τεράστια ανάγκη της περίθαλψης των ασθενών covid απάντησε με παράνομη μετατροπή μεγάλων νοσοκομείων της χώρας σε αποκλειστικά σχεδόν νοσοκομεία covid.
Παρ ́όλα αυτά το τρίτο κύμα σαρώνει, πληθώρα ασθενών πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ ενώ επίσης πεθαίνουν ασθενείς με άλλα νοσήματα που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να νοσηλευτούν σε ιδιωτικά κέντρα. Άφησε ακόμα τις ιδιωτικές μονάδες Υγείας εκτός της αντιμετώπισης της πανδημίας ενώ θα έπρεπε να τις έχει επιτάξει εξ αρχής για να μη διαταράξει τα συμφέροντα των κλινικαρχών, αντίθετα να τα αυξήσει. Πρέπει να υπογραμμίσουμε σε αυτό το σημείο ότι οφείλουμε να μην αγνοήσουμε τη συστηματική προσπάθεια παραπληροφόρησης όχι μόνο από σημαντική μερίδα των ΜΜΕ, όχι μόνο από στελέχη της κυβέρνησης αλλά και από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό όπως καταγγέλλει η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ).
Μια πολιτική με ευρεία και στοχευμένη χρήση των τεστ και με απομόνωση των θετικών κρουσμάτων από την αρχή της πανδημίας θα μας έφερνε στις πρώτες θέσεις των καλύτερων επιδόσεων διεθνώς όπως το πέτυχαν η Αυστραλία και η Κούβα.
Εάν είχαμε την πολιτική ικανότητα θα είχαμε προμηθευτεί έγκαιρα περισσότερα εμβόλια του δυτικού κόσμου και εάν είχαμε μεγαλύτερο θάρρος όπως η Ουγγαρία θα είχαμε προμηθευτεί και το ρωσικό εμβόλιο sputnik v ή και το κινέζικο της sinopharm. Εάν είχαμε επίσης την πολιτική ικανότητα και το πολιτικό θάρρος θα είχαμε εισάγει τα ειδικά αμερικάνικα αντιϊκά φάρμακα μπαμλανιβιμαμπη, κασαριβιμαμπη και ιμντεβιμαμπη ,για τον covid 19. Είναι αυτά που έχουν σώσει πολλούς επώνυμους παγκόσμια μεταξύ των οποίων και τον Ντοναλντ Τραμπ. Στοχεύοντας στις μεγάλες ηλικίες με πιθανότητα επιτυχίας 72% θα σώζονταν ζωές και θα περιοριζόταν η διασπορά με τη δημιουργία ασπίδας προστασίας μέχρι να λειτουργήσει το εμβόλιο. Το κράτος θα μπορούσε να αγοράσει 2-3 χιλιάδες φάρμακα κάθε μήνα και θα του στοίχιζε μόνο 4 εκατομμύρια το μήνα.
Εάν υπήρχε η πολιτική ικανότητα και η πολιτική βούληση να βάλουμε το χέρι πιο βαθιά στη τσέπη θα γινόντουσαν συστηματικά τεστ στους μεγάλους εργασιακούς χώρους και δεν θα στοιβάζονταν οι άνθρωποι σαν σαρδέλες στα ΜΜΜ.
Εάν συνέβαιναν τα ανωτέρω τα Λοκ Νταουν θα ήταν σαφώς πολύ περιορισμένα σε χώρο και χρόνο. Εάν ήταν πολύ περιορισμένα δεν θα κατέρρεε η οικονομία, το ηθικό του κόσμου θα ήταν ψηλά και η πρωτοφανής καταστολή που βιώνουμε θα ήταν άχρηστη.
Ή μήπως όλα σχεδιάστηκαν διαφορετικά γιατί υπήρχε από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας άλλη στόχευση για τη κοινωνία;
*Ο Δημήτρης Σωφρονάς είναι μέλος του Δ.Σ του Ιατρικού Συλλόγου Μεσσηνίας και εκλέκτορας στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο