Τον ιό τον «τελειώσαμε» για να έρθουν οι τουρίστες. Το ΕΣΥ το «πεθάναμε» προσδοκώντας την ανάσταση.
Οι αλλαγές που έρχονται είναι μονόδρομος, λέει η κυβέρνηση.
Επικαλείται την αναβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών: αφού τώρα δεν υπάρχουν γιατροί, ραντεβού, χειρουργεία, ας έρθουν ιδιώτες να μας σώσουν.
Επικαλείται το δικαίωμα της επιλογής: αν κάποιος θέλει να πληρώσει για να κάνει τη δουλειά του, γιατί να μην μπορεί, βρε αδερφέ;
Επικαλείται το επιχείρημα της καλύτερης εκμετάλλευσης ακριβών πόρων: γιατί να «κάθεται» ένα μηχάνημα όταν μπορεί να δουλεύει συνεχώς μέρα νύχτα και να αποδίδει;
Επικαλείται το επιχείρημα του νεκρού χρόνου: γιατί να κάθεται ένας υγειονομικός όταν δεν έχει δουλειά ή εφημερία και να μην αξιοποιηθεί αλλού; Επικαλείται και το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών: αυτός που δεν πληρώνει εισφορές γιατί να είναι το ίδιο με σένα που πληρώνεις;
Λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι το χάλι του ΕΣΥ δημιουργήθηκε από τις πολιτικές τους. Γιατροί φεύγουν γιατί οι συνθήκες εργασίας και οι μισθοί τούς διώχνουν. Ο πολίτης θέλει να πληρώσει για την υγεία του όταν δεν γίνεται αλλιώς. Οι ιδιώτες θα ασχοληθούν με τα «φιλέτα»: μαγνητικές, εξειδικευμένες ακριβές θεραπείες, υψηλής τεχνολογίας χειρουργεία. Δεν θα ασχοληθούν με τα επείγοντα, τις κλινικές Covid, τα ράντζα στους διαδρόμους και τις εφημερίες. Αυτά δεν «αποδίδουν».
Το «νέο ΕΣΥ» που ετοιμάζει η κυβέρνηση, που θα αναδυθεί ως άλλος φοίνικας από τις στάχτες που άφησε η πανδημία, δεν θα είναι πολύ φιλικό προς τους μη έχοντες. Το κράτος εξάλλου έχει αποσυρθεί προ πολλού από την ευθύνη του να παρέχει υγεία στους πολίτες.
Με νόμους και διατάξεις, με πλύση εγκεφάλου, με επίκληση στην ατομική ευθύνη, με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα έχει εξασφαλίσει έναν αργό θάνατο στο ΕΣΥ, απογυμνώνοντάς το από όλα τα ιδρυτικά του συστατικά. Την καθολική, ομότιμη, δωρεάν πρόσβαση σε όλους. Ετσι ώστε όλοι να πουν πάνω από τον τάφο: «Ξεκουράστηκε…». Για να υπάρξει ανάσταση, σου λέει, πρέπει να προηγηθεί ένας θάνατος. Και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.