Οπως κατήγγειλε ο κ. Αναγνωστόπουλος, το ομφαλικό μόσχευμα του ασθενούς δεν είναι κατάλληλο για μεταμόσχευση προς τον ίδιο, επειδή είτε πάσχει σίγουρα από το ίδιο νόσημα (σε κληρονομικές παθήσεις) είτε πάσχει δυνητικά (σε περιπτώσεις εμφάνισης λευχαιμίας στα πρώτα έτη της ζωής).
Επιπλέον σε περιπτώσεις λευχαιμιών το «αυτόλογο μόσχευμα» (από τον ίδιο τον ασθενή) υστερεί του «αλλογενούς» (από άλλον άνθρωπο) γιατί στερείται αντιλευχαιμικής δράσης. Η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί ένα τέτοιο αυτόλογο μόσχευμα είναι μικρότερη του 1 προς 20.000 και μάλιστα με επισφαλή αποτελέσματα. Φυσικά όλα αυτά δεν φαίνεται να γίνονται σαφή από πλευράς εταιρειών προς τους γονείς…
Αντίθετα, στις κρατικές τράπεζες τα βλαστικά κύτταρα του ομφαλοπλακουντιακού αίματος δωρίζονται προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον από όποιον τα έχει ανάγκη (συμβατός ασθενής) και η διαδικασία δεν έχει κανένα χρηματικό κόστος για τον δωρητή.
Στις ιδιωτικές τράπεζες τα κύτταρα φυλάσσονται για μελλοντική χρήση μόνο για τον δότη (ο οποίος δε θα μπορεί να τα χρησιμοποιήσει) και φυσικά η διαδικασία έχει κόστος που υπολογίζεται στα 2.000 ευρώ αλλά ποικίλλει από εταιρεία σε εταιρεία.
Σύμφωνα δε με τον πρόεδρο του ΕΑΕ, όταν αναπτυχθεί αυτή η «αγορά» θα έχει ετήσιο τζίρο άνω των 100 εκατομμυρίων ευρώ! «Οι άνθρωποι αγοράζουν ένα “προϊόν” και μια υπηρεσία χωρίς αντίκρισμα».
Τα κύτταρα αυτά λοιπόν, το πιθανότερο είναι ότι θα καταλήξουν στα σκουπίδια, τη στιγμή που χιλιάδες ασθενείς θα μπορούσαν να σωθούν. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν χθες, κάθε χρόνο στην Ελλάδα έχουμε 100.000 γεννήσεις και τα ομφαλικά κύτταρα πετιούνται, όταν η συλλογή 20.000 μοσχευμάτων θα έδινε δυνατότητα μεταμόσχευσης στο 95% των ασθενών που αναζητούν δότη και δεν βρίσκουν!
Ο κ. Αναγνωστόπουλος κάλεσε τον υπουργό Υγείας να πάρει αμέσως μέτρα όχι μόνο για την ασυδοσία των ιδιωτών, αλλά και για να δημιουργηθεί σύντομα δίκτυο Δημοσίων Τραπεζών στις μεγάλες πόλεις, υπό την εποπτεία του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, ώστε να μη χάνονται μοσχεύματα και ζωές. *