Η ημέρα των ατόμων με αναπηρίες είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, με την ελπίδα ότι η αυριανή ημέρα θα είναι καλύτερη από τη σημερινή. Καλύτερη για όλους μας».
Αυτό το μήνυμα στέλνουν μέσω της «Κ» στην κοινωνία η Μαρία Λιάσκου, απόφοιτος Ειδικού Λυκείου Αθηνών, φοιτήτρια της Νομικής Σχολής Αθηνών και παραολυμπιονίκης και ο Λάζαρος Τεντόμας, κοινωνικός ανθρωπολόγος, καθηγητής του Ειδικού Γυμνασίου – Λυκείου Αθηνών.
Η Μαρία, 20 ετών, βγήκε 5η Παραολυμπιονίκης στην κολύμβηση χαρίζοντας στη χώρα μας μία σημαντική διάκριση. Το πρόβλημα της τετραπληγίας που αντιμετωπίζει εκ γενετής προφανώς της στέρησε μια εύκολη – βατή καθημερινότητα, της έδωσε όμως την ψυχική δύναμη να αντιληφθεί κάτι σπουδαίο: «Μέσα από την κοινωνία της αναπηρίας έμαθα να βοηθάω ανθρώπους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από μένα».
Σήμερα, στη Νομική συναναστρέφεται πολλούς φοιτητές και δηλώνει ότι «υπάρχει μεγάλη κατανόηση από τους συμφοιτητές της». Ωστόσο, βλέπει ότι πολλές φορές διστάζουν να πλησιάσουν άτομα με αναπηρία φοβούμενοι ότι πρόκειται για πολύ κλειστούς χαρακτήρες. «Το ότι έχω μια μορφή αναπηρίας δεν σημαίνει ότι έχω κλειστεί. Αντίθετα, είμαι αρκετά κοινωνικοποιημένη», λέει στην «Κ» η Μαρία.
Ολες αυτές οι εκδηλώσεις υπερηφάνειας που πραγματοποιούνται κάθε 3 Δεκέμβρη για να τιμήσουν την Παγκόσμια Ημέρα δεν έχουν κανένα νόημα για ορισμένους, που αντιμετωπίζουν διαφορετικά την ίδια τους την αναπηρία. «Πρόκειται τελικά για μια ημέρα, η οποία επιτείνει το ζήτημα των διακρίσεων μεταξύ αναπήρων και μη αναπήρων ή τελικά είναι η σημερινή ημέρα μια ευκαιρία, για να σκεφτούμε όλοι μαζί τι μας ενώνει και τις μας χωρίζει;» αναρωτιούνται η Μαρία Λιάσκου και ο Λάζαρος Τεντόμας.
Iσως, το κείμενο, που απέστειλαν στην «Κ» να κάνει αρκετούς να προβληματιστούν ή και να αναθεωρήσουν… «Σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή, η αναπηρία ερμηνεύτηκε με διαφορετικούς τρόπους», γράφουν η Μαρία και ο Λάζαρος. «Από τους νάνους που διασκέδαζαν τους βασιλιάδες κατά την περίοδο του Μεσαίωνα, μέχρι τους τυφλούς μάντεις, που “έβλεπαν με τα μάτια της ψυχής και προέβλεπαν τα μελλούμενα”, διαπιστώνουμε ότι ο ανάπηρος πάντα ήταν ο διαφορετικός, ο εσωστρεφής, ο διασκεδαστής ή ο τιμωρός μας. Η αναπηρία συμβολίζει συχνά τις κρυμμένες σκέψεις μας και τις φοβίες μας απέναντι στο θάνατο, την αρρώστια, την αδυναμία. Μήπως τελικά, η μετατόπιση του ανάπηρου ατόμου στη σφαίρα του αφύσικου, του ανώμαλου ή του “ατόμου με ειδικές ικανότητες” είναι ουσιαστικά μια αέναη προσπάθεια των ανθρώπων να ερμηνεύσουν τη διαφορετικότητα;».