«Εμφραγμα» στις μεταμοσχεύσεις ήπατος

Τέσσερις άνθρωποι με σοβαρό πρόβλημα στο ήπαρ έχασαν τη ζωή τους τον τελευταίο χρόνο, διάστημα κατά το οποίο παραμένει κλειστή η μοναδική μονάδα μεταμόσχευσης ήπατος της Αττικής. Η μονάδα, η οποία ανήκει στη Β΄ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική του Λαϊκού Νοσοκομείου, τέθηκε σε λειτουργία τον Ιούνιο του 2006. Πήρε προσωρινή άδεια τριών ετών, η οποία όμως ουδέποτε ανανεώθηκε, παρά τις παραινέσεις του πρώην προέδρου του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) κ. Αλκ. Κωστάκη, με αποτέλεσμα να μπει στη μονάδα «λουκέτο».

«Η μονάδα μεταμόσχευσης ήπατος που λειτουργούσε στο Λαϊκό κάλυπτε ανάγκες από την περιοχή της Λάρισας ως την Κρήτη. Παλαιότερα, όταν λειτουργούσε μόνο η αντίστοιχη μονάδα της Θεσσαλονίκης, αρκετοί ηπατοπαθείς είτε πέθαιναν είτε έφευγαν στο εξωτερικό. Επειδή η μονάδα της Θεσσαλονίκης δεν μπορεί να απορροφήσει τους ασθενείς από όλη τη χώρα, θεωρώ ότι πρέπει να επαναλειτουργήσει το ταχύτερο δυνατόν η μονάδα στην Αθήνα» δηλώνει μιλώντας στο «Βήμα» ο κ. Κωστάκης. «Είχαμε στείλει έγγραφα στον τότε διοικητή του νοσοκομείου, από τον Ιούνιο του 2009, για την άμεση επαναλειτουργία της μονάδας. Ωστόσοο σημερινός διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής θεωρούσε ότι οι μεταμοσχεύσεις δεν διεξάγονταν κατά τον σωστό τρόπο» τονίζει.

Τον κώδωνα του κινδύνου κρούει ο τέως υπεύθυνος της Μονάδας Μεταμόσχευσης Ηπατος του νοσοκομείου Λαϊκό κ. Ε. Α. Αντωνίου. «Από τον Ιούλιο του 2009 μέχρι σήμερα έχουν πεθάνει τέσσερις άνθρωποι με σοβαρό πρόβλημα στο ήπαρ. Και οι τέσσερις βρίσκονταν στη λίστα της μονάδας του Λαϊκού. Πρέπει να επαναλειτουργήσει η μονάδα το συντομότερο» λέει. Ο κ. Αντωνίου υποστηρίζει ότι στα τρία χρόνια που λειτουργούσε η μονάδα δεν σημειώθηκε ούτε μία απώλεια ασθενούς μέσα στο χειρουργείο και τις πρώτες μετεγχειρητικές ημέρες. «Είχαν γίνει 33 μεταμοσχεύσεις ήπατος. Τον πρώτο μήνα μετά την επέμβαση το ποσοστό επιβίωσης ήταν 80% και τον πρώτο χρόνο 75%- ποσοστά ίδια με αυτά μεγάλων κέντρων του εξωτερικού» αναφέρει. Στην Ελλάδα- συνεχίζει- πρέπει να γίνονται τουλάχιστον 100 μεταμοσχεύσεις ήπατος τον χρόνο. Ως τον Οκτώβριο του περασμένου έτους βρίσκονταν στη λίστα του Λαϊκού 27 άτομα.

Σύμφωνα με στοιχεία του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ), οι υποψήφιοι λήπτες ήπατος ανέρχονται σήμερα σε 40. Ανάμεσά τους και ένας νέος άνδρας- μόλις 30 ετών- ο οποίος πάσχει από σπάνια νόσο στο ήπαρ. Οι γιατροί τού έχουν πει ότι πρέπει να υποβληθεί σε μεταμόσχευση μέσα στους επόμενους δύο μήνες. «Στην αρχή είχε πόνο και σκεφτήκαμε ότι μπορεί να είχε ψύξη. Δυστυχώς είχε πρόβλημα στο συκώτι» μας λέει ο πατέρας του (θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, τα στοιχεία όμως βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας). Υστερα από παρέμβαση της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας ο 30χρονος ηπατοπαθής εντάχθηκε στη λίστα της μονάδας της Θεσσαλονίκης. «Μόνο με τη μονάδα της Θεσσαλονίκης δεν λύνεται το πρόβλημα. Δεν πρόκειται μόνο για το δικό μου το παιδί. Ηδη πέθαναν τέσσερις άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονταν στη λίστα της Αθήνας. Αν λειτουργούσε η μονάδα του Λαϊκού και έκαναν μεταμόσχευση, μπορεί και να είχαν σωθεί. Κάποιοι θα πουν ότι και σε αυτή την περίπτωση μπορεί να κατέληγαν. Πράγματι. Θα είχαν όμωςπροσπαθήσει…» λέει ο πατέρας του 30χρονου άνδρα.

Πρόσφατα συνεδρίασε το Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΟΜ και ανέλαβε να στείλει στη Θεσσαλονίκη τη λίστα των υποψηφίων για μεταμόσχευση ήπατος που υπήρχε στο Λαϊκό. «Λάβαμε αυτή την απόφαση για να καλυφθούν οι ανάγκες ώσπου να βρεθεί αξιόπιστη λύση στην Αττική» λέει ο πρόεδρος του ΕΟΜ, καθηγητής κ. Ι. Βλαχογιάννης .

Η αγωνία, η προσμονή και η λύτρωση

«Δεν την έβαλαν στη λίστα»
Η κυρία Βασιλική Ξυράφη ήταν από τις πρώτες ασθενείς που υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος στο Νοσοκομείο Λαϊκό. Η κόρη της κυρία Ειρήνη Ξυράφη θυμάται: «Η μητέρα μου έπασχε από πρωτοπαθή χολική κίρρωση, ένα αυτοάνοσο νόσημα, που της εμφανίστηκε σε ηλικία 38 ετών. Το 1995 άρχισε να μπαινοβγαίνει στο Ιπποκράτειο. Με προβλήματα φθάσαμε στο 2005, οπότε έπαθε κιρσορραγία (διόγκωση των κιρσών του οισοφάγου). Η αξονική έδειξε ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα. Απευθυνθήκαμε τότε στο μεταμοσχευτικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, αλλά οι γιατροί αρνήθηκαν να την εντάξουν στη λίστα των υποψηφίων για μεταμόσχευση.Ωστόσο,ο γιατρός μας στην Αθήνα μάς είχε πει ότι έπρεπε σιγά σιγά να μπει σε προμεταμοσχευτικό στάδιο για να καταφέρει να ζήσει. Το ίδιο και οι γιατροί του ΙΚΑ. O κ.Στ.Αντωνίου γνωμάτευσε ότι η μητέρα μου βρίσκεται σε προμεταμοσχευτικό στάδιο.Ετσιμεταβήκαμε στην Αγγλία όπου υποβλήθηκε σε σχετικό έλεγχο.Επειτα από περίπου δύο μήνες επιστρέψαμε και περιμέναμε να μας καλέσουν. Στο μεταξύ, τον Ιούνιο του 2006, πήρε άδεια λειτουργίας η μονάδα του Λαϊκού. Τον Ιούλιο βρέθηκε το πρώτο μόσχευμα, έγινε το χειρουργείο και στον μήνα πάνω βγήκε από το νοσοκομείο. Μέχρι σήμερα όλα πάνε κατ΄ ευχή».

«17 μήνες θεραπεία και…»
Με τη ζωγραφική ξεχνά το πρόβλημά του ο συνταξιούχος κ. Βασίλης Παπαδόγιαννης και σταματά να μετρά τις ημέρες που βρίσκεται στη λίστα αναμονής του Λαϊκού Νοσοκομείου.
«Αντιμετώπιζα πρόβλημα με το συκώτι μου αρκετά χρόνια, χωρίς όμως να το καταλάβω. Ο πόνος που ένιωθα στην περιοχή νόμιζα ότι προερχόταν από το στομάχι. Στο Νοσοκομείο Ελπίς οι γιατροί μού είπαν ότι έχω έναν όγκο στο συκώτι πέντε εκατοστών και στο Ιπποκράτειο με ενημέρωσαν ότι έπρεπε να υποβληθώ σε μεταμόσχευση. Ετσιπήγα στο Λαϊκό. Επί 17 μήνες έκανα θεραπεία για να μπω στο προμεταμοσχευτικό στάδιο και τώρα δεν λειτουργεί η μονάδα του Λαϊκού» .

«Τελικά τα κατάφερα…»
Η κυρία Μαρία Αντωνοπούλου υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση τον Σεπτέμβριο του 2007. Ηταν μόλις 55 ετών.
«Πριν από 14 χρόνια ανακάλυψα ότι έπασχα από ένα αυτοάνοσο νόσημα, που λέγεται σκληρυντική χολαγγειίτιδα. Με παρακολουθούσαν οι γιατροί, έπαιρνα φάρμακα, αλλά η νόσος εξελισσόταν. Υστερα από πέντε-έξι χρόνια πήγα στο μεταμοσχευτικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, αλλά δεν με ενέταξαν στη λίστα. Ο καιρός περνούσε, η κοιλιά μου φούσκωνε, ήμουν χάλια… Τότε έμαθα ότι άρχισε να λειτουργεί η μονάδα μεταμόσχευσης ήπατος του Λαϊκού. Εκανα προμεταμοσχευτικό έλεγχο, μπήκα στη λίστα τον Μάρτιο του 2007 και τον Ιούλιο με ειδοποίησαν ότι βρέθηκε μόσχευμα. Δυστυχώς δεν ήταν κατάλληλο. Στο μέσον του Σεπτεμβρίου με ξαναειδοποίησαν. Τότε σηκωνόμουν δύσκολα από το κρεβάτι. Πήγα στο νοσοκομείο, έκανα την επέμβαση και έπειτα από δυόμισι μήνες πήρα εξιτήριο. Τον πρώτο καιρό έκανα κάποιες υποτροπές, τελικά όμως τα κατάφερα. Εζησα. Μπορώ να περπατάω με άνεση και να χαίρομαι την εγγονούλα μου, η οποία γεννήθηκε όταν εγώ ήμουν στην Εντατική. Οπως σώθηκα εγώ, θέλω να σωθούν κι άλλοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα».