Η προοπτική εμβολιασμού ολόκληρης της οικογένειας φέρνει στην επιφάνεια σκέψεις, φοβίες και παιδικά «τραύματα»
Της Σαντυς Τσαντακη
Αν έχεις αλλάξει παιδίατρο επειδή δεν είχε υπομονή με τα παιδιά, πολύ περισσότερο με σένα την ίδια στον ρόλο της μητέρας, καθώς με δυσκολία δεχόταν να απαντήσει και στην πιο σύντομη ερώτηση, κι αν έχεις δει τη βελόνα από το εμβόλιο να σπάει στο μπράτσο του μωρού σου από την ένταση που βίωνε εκείνη τη στιγμή το παιδί, κι αν ο παιδίατρος έβριζε κι από πάνω το παιδί γιατί κατέστρεψε το εμβόλιο, τότε ξέρεις καλά ότι η επίσκεψη στον παιδίατρο για να συμπληρωθούν τα «απαραίτητα» εμβόλια στο γαλάζιο βιβλιάριο δεν αποτελεί για κανέναν υπόθεση ρουτίνας.
Ειδικά τώρα με την ιστορία της νέας γρίπης Η1Ν1, με αυτή την καινούργια περιπέτεια που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, κανείς δεν ξέρει τι να πιστέψει και τι να κάνει. Να ζητήσει από τα παιδιά να μην αγκαλιάζουν τους φίλους τους ή να σταματήσουμε να χαιρετάμε εγκάρδια τους δικούς μας αντίστοιχα;
Από το καλοκαίρι κιόλας διαβάσαμε και ακούσαμε ό,τι έχει (και δεν έχει) σχέση με το θέμα και βγάλαμε μια πρώτη διάγνωση.
Κάθε μέρα όμως προκύπτει και κάτι καινούργιο. Τι είναι προτιμότερο τελικά; Nα κάνουμε το εμβόλιο της νέας γρίπης όταν φτάσει στα φαρμακεία ή να προτιμήσουμε το παλιό, το εποχιακό, αυτό της κοινής γρίπης; Κι αν τελικά είναι καλύτερο να μην κάνουμε τίποτα απολύτως και να ενισχύσουμε τον οργανισμό μας με εχινάτσια και βιταμίνες; Πολλοί επιμένουν ότι θα έπρεπε όλοι να κάνουμε το εμβόλιο του πνευμονιόκοκκου. Μικροί και μεγάλοι. Και οι παρενέργειες;
Συνεργασία με τον γιατρό
Tο μόνο σίγουρο για την ώρα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να σε υποχρεώσει να πάρεις μια τέτοια απόφαση για το παιδί σου ή τον εαυτό σου. Εμπιστεύεσαι τον γιατρό σου και αποφασίζεις. Ομως αν μέχρι σήμερα τρέμαμε με όλες αυτές τις μελέτες που έχουμε διαβάσει κατά καιρούς για «δύσκολα» και «επικίνδυνα» εμβόλια, ειδικά η φετινή χρονιά θυμίζει θρίλερ με σασπένς για γερά νεύρα.
Πάλι καλά που υπάρχουν και νηφάλιοι παιδίατροι, πιο ήπιοι και καθησυχαστικοί.
Καθώς αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην κλασική ιατρική και την ομοιοπαθητική, έχουν τον τρόπο να σβήνουν με τη γομολάστιχα όσα εμβόλια θεωρούν οι ίδιοι μάλλον περιττά και να προχωρούν μόνο σε εκείνα που «πρέπει» να γίνουν.
Με απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά να συμφωνούν και οι γονείς του παιδιού. Γιατί η ομοιοπαθητική δεν είναι ασύμβατη με τους καθιερωμένους εμβολιασμούς. Απλώς μπορεί κανείς να επιλέξει και μια πιο μινιμαλιστική αντιμετώπιση. Γνωρίζοντας φυσικά ότι αργότερα μπορεί και να έχει πρόβλημα με το σχολείο, όταν θα ζητηθεί στο δημοτικό φωτοτυπία του βιβλιαρίου.
Αλλά όταν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί… Παιδιά και ενήλικες μπορούν να διαμορφώσουν το προσωπικό τους πρόγραμμα εμβολιασμών. Γιατί και το τρύπημα αποτελεί προσωπική υπόθεση και κανείς δεν είναι σε θέση να πει αν αυτό είναι σωστό ή λάθος. Σίγουρα οι παλιότερες γενιές ήταν υπέρ όλων των εμβολίων. Τώρα όμως που έχουμε πρόσβαση σε τόσες έρευνες και στατιστικές, μπορούμε να αποφασίσουμε αν θα δοκιμάσουμε το νέο εμβόλιο της γρίπης ή όχι. Σαν… πειραματόζωα. Και καθώς πολλοί γιατροί μιλούν για την «ευλογία των εμβολίων», καλό θα είναι να γίνεται ένας διαχωρισμός στα ακίνδυνα και τα επικίνδυνα «ευλογημένα».
Παρενέργειες
Και ναι, με μια απλή ένεση, η άμυνα του οργανισμού μπορεί να δυναμώσει. Κι αν συμβεί το αντίθετο; Κι αν ο εμβολιασμός δεν αποτελεί τον καλύτερο τρόπο εξουδετέρωσης των σύγχρονων ασθενειών; Διαβάζουμε σε ξένες εφημερίδες κυρίως για ιστορίες παιδιών, μικρών παιδιών, που εμβολιάστηκαν με ΜΜR για παράδειγμα, το εμβόλια της ιλαράς, της παρωτίτιδας και της ερυθράς, κι έγιναν επιληπτικά. Σε ορισμένες περιπτώσεις πέθαναν.
Αυτές οι ιστορίες δεν αποτελούν αστικούς μύθους. Ο υψηλός πυρετός και η αϋπνία μπορεί να φαίνονται αρχικά σαν «μικρές» παρενέργειες. Ενα κορίτσι κόλλησε ιλαρά μετά το MMR, έπαθε εγκεφαλίτιδα και πέθανε. Ενα άλλο έπεσε σε κώμα μετά το εμβόλιο και όταν συνήλθε ήταν σχεδόν παράλυτη, ένα «φυτό», όπως την είχε περιγράψει η ίδια της η μητέρα.
Μοιάζει με ρώσικη ρουλέτα. Και δυστυχώς αυτές είναι οι ιστορίες που αφηγούμαστε οι μαμάδες μεταξύ μας. Και ανατριχιάζουμε. Και ύστερα ξυπνάμε και παίρνουμε τις αποφάσεις. Το ξέρετε αλήθεια ότι τα κρούσματα οστρακιάς ελαττώθηκαν χωρίς να έχει αναπτυχθεί ποτέ εμβόλιο κατά της συγκεκριμένης ασθένειας; Βελόνα ή γόμα, η απόφαση είναι δική μας.
Μύθοι και πραγματικότητα
Η αγωνία είναι δεδομένη. Για όλους. Μαζί με την ανασφάλεια. Ειδικά όταν καλούμαστε να βρούμε τις ισορροπίες ανάμεσα στην υγεία και την ανοσοποίηση. Πόσο «ακίνδυνο» αλήθεια είναι το εμβόλιο κατά της νέας γρίπης, το εμβόλιο κατά της ηπατίτιδας Β ή της μηνιγγίτιδας;
Μπροστά στην κινδυνολογία των μίντια, η Ελλάδα μαζί με την Ιταλία και τη Γαλλία επιβάλλουν με νόμο τους εμβολιασμούς αδιακρίτως. Μαθαίνουμε ότι στην Αμερική ύστερα από πιέσεις συλλόγων γονέων, και κυρίως εκείνων που τα παιδιά τους παρουσίασαν μη αναστρέψιμες βλάβες ύστερα από εμβολιασμούς, το Αμερικανικό Κογκρέσο ψήφισε εθνικό πρόγραμμα για την καταγραφή των βαρέων παρενεργειών σε παιδιά από τα εμβόλια. Το National Childhood Vaccine Injury Act.
Είναι η στιγμή που δεν υπάρχει επιστροφή. Προσπαθείς να δικαιωθείς για ό,τι συνέβη στο παρελθόν χωρίς τίποτα να αλλάζει το παρόν. Ερευνες για μη θανατηφόρες παρενέργειες δείχνουν ότι ο συνολικός αριθμός θυμάτων των εμβολιασμών μπορεί να ξεπερνά τις 100.000. Πόσο συγκεκριμένοι μπορεί να είναι οι γιατροί παγκοσμίως όταν αναφέρουν τα περιστατικά, ειδικά όταν κανείς δεν ξέρει πόσα από αυτά είναι μόνιμες αναπηρίες…
Η μόνη αλήθεια είναι ότι τα εμβόλια κοστίζουν πολύ περισσότερο από τη ζωή και την υγεία των παιδιών. Το παιχνίδι έχει κανόνες. Κανόνες που δεν γνωρίζουμε όλοι, γι’ αυτό και παίζουμε χωρίς να κοιτάμε τα ζάρια. Οι μύθοι είναι πολλοί επίσης. Καλά θα κάνουμε να αρχίσουμε να τους αναζητάμε, για να ελαττώσουμε τους πειραματισμούς με τις βελόνες…