ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ
Του ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ
Η απόφαση των υπουργών Απασχόλησης των «27» τις πρωινές ώρες της περασμένη Τρίτης στο Λουξεμβούργο για τη δυνατότητα επέκτασης της εβδομαδιαίας εργασίας από 48 σε 65 ώρες δεν ήρθε ως «κεραυνός εν αιθρία». Ηταν αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας προσπάθειας των Βρυξελλών και πολλών κυβερνήσεων για την αλλαγή του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Ως βασικά επιχειρήματα χρησιμοποιήθηκαν η προσαρμογή στην παγκοσμιοποίηση και η γήρανση του πληθυσμού. Και ως μοντέλα, το αμερικάνικο και η περίφημη Flexicurity, η εξισορρόπηση της ευελιξίας και ασφάλειας στην αγορά εργασίας, δηλαδή ευελιξία στις προσλήψεις αλλά και στις απολύσεις.
Η απόφαση των «27», λοιπόν, για το ωράριο εργασίας, σε μια περίοδο οικονομικο-κοινωνικής κρίσης λόγω της εκτίναξης των τιμών του πετρελαίου και των τροφίμων, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την κυριαρχία του νεοφιλευθερισμού στην Ε.Ε.
Οι Βρυξέλλες και οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών έχουν από καιρό επικεντρώσει τις προσπάθειές τους στη δημιουργία μιας «Ευρώπης των business», αφήνοντας κατά μέρος τους εργαζόμενους. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα ο Σύνδεσμος Γάλλων Βιομηχάνων συνεδρίασε στην έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κατόπιν πρόσκλησης της τελευταίας. Η πρόσκληση αποτελεί ένα δείγμα των νέων κανόνων παιχνιδιού των Βρυξελλών. Το ίδιο, όμως, δεν γίνεται και στις περισσότερες κυβερνήσεις των «27»; Ποιοι έχουν το πάνω χέρι αυτή τη στιγμή στη Γαλλία και τη Γερμανία, ο Σαρκοζί και η Μέρκελ ή οι «φίλοι» τους; Οι υπουργοί Απασχόλησης στο Λουξεμβούργο, απλώς ευθυγραμμίστηκαν με τη φράση-σύνθημα του Ν. Σαρκοζί: «Εργασθείτε περισσότερο για να κερδίσετε περισσότερα»…
Το νερό έχει μπει εδώ και καιρό στο αυλάκι. Στη σύνοδο κορυφής του περασμένου Δεκεμβρίου, οι ευρωπαίοι ηγέτες ενέκριναν σειρά κοινών αρχών που πρότεινε η Επιτροπή, οι οποίες περιλαμβάνουν την ευελιξία στην αγορά εργασίας και τη χαλάρωση της νομοθεσίας περί απολύσεων. Στο κείμενο υπογραμμίζεται ότι «οι υφιστάμενες εθνικές νομοθεσίες (για τις απολύσεις) είναι ιδιαίτερα αυστηρές, με αποτέλεσμα να αποθαρρύνουν τις επιχειρήσεις στην πρόσληψη εργαζομένων».
Το εν λόγω κείμενο είχε αρχικά υιοθετηθεί από τους υπουργούς Απασχόλησης και ο τότε υπουργός Β. Μαγγίνας έσπευσε να δηλώσει ότι αποτελεί «ουσιαστικό εργαλείο της νέας στρατηγικής για την απασχόληση, το οποίο τα κράτη-μέλη θα κληθούν να λάβουν υπόψη κατά τη διαμόρφωση και υλοποίηση των εθνικών πολιτικών απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας». Τα χνάρια αυτά ακολούθησε και η Φάνη Πετραλιά.
Στη σύνοδο κορυφής του Μαρτίου, οι ηγέτες των «27» επανήλθαν στην Flexicurity , εκτιμώντας στα συμπεράσματα ότι «βοηθά τόσο τους εργαζόμενους όσο και τους εργοδότες να εκμεταλλευθούν τις ευκαιρίες της παγκοσμιοποίησης».
Προηγήθηκε έκθεση της Επιτροπής, στην οποία αναφέρεται ότι «οι εταιρείες μπορούν να προσαρμοστούν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες είτε με την αλλαγή του αριθμού των εργαζομένων είτε με την υιοθέτηση ευέλικτων μορφών οργάνωσης (π.χ. ομαδική εργασία, εναλλαγή καθηκόντων, ευέλικτο ωράριο)».
Το κυρίως πιάτο, λοιπόν, της Flexicurity έχει σερβιριστεί στην κοινοτική πιατέλα και τα κράτη-μέλη μπορούν να τσιμπούν τα κομμάτια της αρεσκείας τους…