«Γιατί κατέβηκα στη διαδήλωση…»

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές,
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.

Δεκαπέντε μέρες πέρασαν από το δυστύχημα στα Τέμπη, από αυτό το αδιανόητο έγκλημα, και τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη είναι αυτά που μας κινούν να είμαστε και σήμερα εδώ, να διαδηλώνουμε.

Γιατί θέλουμε να είμαστε Άνθρωποι.

Και απορούμε τι άνθρωποι είναι αυτοί; Αυτοί που στο βωμό του κέρδους τους, δε λογαριάζουν τις ζωές μας, αυτοί που μετράν τα κέρδη τους με το αίμα μας.

Αλλά κυρίως τι άνθρωποι είναι αυτοί που ενώ ήταν ταγμένοι να διαφυλάττουν το Δίκαιο, αυτό που κυρίως τους ένοιαζε ήταν η προστασία των συμφερόντων τους, του δικού τους συμφέροντος και της φαμίλιας τους.

Τι άνθρωποι είναι αυτοί που κρύβονται από τις ευθύνες τους;

Τι άνθρωπος είναι ένας πρωθυπουργός που αυτοπροβαλλόταν ως Μωυσής και κατέληξε αυτόκλητος απολογητής του πολιτικού συστήματος, αντί να μιλάει μόνο για τον εαυτό του και τις βαρύτατες ευθύνες του; Αυτός που πάντα κάποιοι άλλοι του φταίνε. Τι άνθρωπος είναι αυτός που για τις υποκλοπές του φταίει ο ανιψιός του που δεν του έλεγε τίποτα, για τον κορωνοϊό ο φίλος του ο Σωτηράκης που δεν του τα μάθε καλά, για τις ποδηλατάδες του κάποια λίγα μέσα ενημέρωσης που δεν τυφλώθηκαν από το πετσωμένο μεγαλείο του, για το δυστύχημα  του έφταιγε μόνο ο σταθμάρχης, για τον οποίο δεν ήξερε τίποτα –κι ας είναι από ότι φαίνεται δικό τους παιδί. Ίσως, βέβαια, να μην ήξερε και ότι υπάρχουν τρένα στην Ελλάδα, στην Ελλάδα που αυτός μεγάλωσε και ζει, στην Ελλάδα της καλοπληρωμένης αριστείας τους. Πάλι καλά που δεν του φταίγε ο Τρικούπης που έφερε το τρένο στη χώρα και έχουμε ατυχήματα. Αλλά δε γίνεται, καλά που ήρθε το τρένο γιατί χάρη στα τρένα έχουνε και συμβάσεις. «Όταν λάθος άρχεις δε φταίει μόνο ο σταθμάρχης». Ο πρωθυπουργός: Ίδια φάτσα, ίδιο στήσιμο, ίδιος επικοινωνιολόγος, είτε πανδημία, είτε φωτιές, είτε υποκλοπές, είτε πυρκαγιές, είτε Τέμπη. Ίδια σκηνοθεσία: επιτηδευμένη λύπη, εναγώνια προσπάθεια να φταίει κάποιος άλλος, κακοπαιγμένος ρόλος. Ας αλλάξει τουλάχιστον επικοινωνιολόγο, αλλά κυρίως, επιτέλους, ας τον αλλάξουμε εμείς, πριν μας αλλάξει κι άλλο τα φώτα και τις ζωές μας.  Ας αλλάξουμε τον άνθρωπο που δε δίστασε να πει ότι ο διασωληνωμένος ασθενής  είτε στη ΜΕΘ είναι είτε εκτός, είναι το ίδιο πράγμα.


Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από τη σημερινή ομιλία του Κώστα Κατσιγιαννόπουλου στην απεργιακή συγκέντρωση στη Μύρινα της Λήμνου. Αν θέλετε να διαβάσετε όλο το -ομολογουμένως υπέροχο- κείμενο κάντε κλικ εδώ