«Εχει περάσει κάποιος χρόνος από τη διάγνωση. Ο γονιός έχει μαξέψει τα κομμάτια του, έχει σταθεί στα πόδια του, έχει ξαναδρομολογήσει όσο μπορεί τη ζωή και την καθημερινότητά του. Με όσες δυνάμεις διαθέτει έχει πια επικεντρώσει όλες τις κινήσεις και τα ενδιαφέροντά του σε ένα μόνο σημείο. Το (ένα) παιδί του. Ενημερώνεται για την ασθένεια και το τι πρέπει να κάνει, τηρεί με ευλάβεια τις εντολές των γιατρών, διαβάζει ό,τι σχετικό βρεθεί στα χέρια του και κινδυνεύει να πιστέψει ότι έγινε γιατρός της “μιας ασθένειας”.
Υποσυνείδητα έχει ήδη μπει στο στάδιο της “προετοιμασίας” για το Τελικό Στάδιο, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνει ή να το παραδέχεται. Αν όλα πάνε καλά, η προετοιμασία αυτή που θα προηγηθεί θα μεγαλώσει το αίσθημα της νίκης και της ανακούφισης.
Αν όμως τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλουμε, η προετοιμασία αυτή θα αποβεί ακόμα πιο σημαντική. Εκεί που το ενδεχόμενο υποτροπής φαντάζει σαν το τελευταίο όριο αντοχής, ο δυστυχής γονιός με έκπληξη θα διαπιστώσει ότι ακόμα στέκει, ακόμα αντέχει, γιατί κάπου στην άκρη του μυαλού του, για την εξέλιξη αυτή είχε προετοιμαστεί και την περίμενε.
Η παρουσία του παιδιού μας μετά την ενσυνείδητη παραδοχή ότι θα είναι “προσωρινή” γίνεται ιδιαίτερα πολύτιμη. Ξαφνικά, αποκτά εκρηκτικές διαστάσεις και όσο ο γονιός βρίσκεται κοντά στο παιδί του νιώθει να πλημμυρίζεται από την παρουσία του όσο κανένας γονιός υγιούς παιδιού δεν θα μπορέσει ποτέ να νιώσει.
Στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα, ο γονιός θα προσπαθήσει να χωρέσει γεγονότα, αισθήματα και εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής. Η κάθε στιγμή είναι ιδιαίτερη, η κάθε ώρα σημαντική. Είναι αυτές οι στιγμές, αυτές οι ώρες που θα μετατραπούν σε αναμνήσεις οι οποίες θα πλημμυρίζουν τη ζωή μας από δω και μπρος και θα κρατήσουν το παιδί μας ζωντανό μέσα μας για πάντα.
Τα παιδιά μας έτσι όπως μεταλλάσσονται αυτό το διάστημα σε μικρούς «θεούς» μέσα στα χέρια μας, πλουτίζουν τη ζωή μας με αισθήματα πρωτόγνωρα. Οι χαρές που μπορούμε να νιώσουμε στο στάδιο αυτό της ζωής μας, το οποίο θα χαρακτήριζα στάδιο της “αναμονής”, είναι μοναδικές.
Στο διάστημα αυτό ρουφάμε με μανία την παρουσία των παιδιών μας, αξιοποιούμε κάθε στιγμή, στέκουμε όρθιοι, συμπαραστεκόμαστε. Η έλευσή μας στη Γη απέκτησε σαφή προορισμό.
Σταματούμε το πέρασμα του χρόνου. Γιατί εμείς, τώρα, αυτή την εποχή, μπορούμε να μεγαλώσουμε τις μέρες, να μακρύνουμε τις ώρες, να ζήσουμε τώρα μόνο το παρόν, αφήνοντας για μετά, στην ώρα του, το θαμπό μέλλον.
Ο γονιός έχει πλέον ένα μοναδικό ενδιαφέρον. Πόλεμοι, φωτιές, επαναστάσεις, αυτά που οι άλλοι αποκαλούν “ειδήσεις” δεν φτάνουν στα αυτιά του. Τα άλλα του παιδιά δεν τον απασχολούν, η υπόλοιπη οικογένεια δεν τον έχει ανάγκη. Τώρα το παιδί του είναι εδώ. Προσπαθεί απελπισμένα να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης, να διώξει τον πόνο από το παιδί, αν υπάρχει, να το κάνει να χαμογελάσει, να παρατείνει τον χρόνο.
Αντιδρά φωνάζοντας, κλαίγοντας ή σιωπώντας. Εχει καταφέρει να επιβιώνει κρατώντας σε λειτουργία μόνον ένα μέρος του εγκεφάλου του. Στη σκέψη του τριγυρίζουν ό,τι θέλει ή ό,τι μπορεί να αντέξει. Και αντέχει. Η ανθρώπινη φύση έχει επιστρατεύσει πια όλους τους μηχανισμούς άμυνας που διαθέτει, γιατί ό άνθρωπος τελικά αντέχει τόσα όσα θα χρειαστεί να αντέξει».
*Αποσπάσματα από τη συγκλονιστική ομιλία- κατάθεση ψυχής της Μ. Τρυφωνίδη σε σεμινάριο για την «Ψυχοκοινωνικη στήριξη του παιδιού με καρκίνο και της οικογένειάς του».