ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ ΖΩΗΣ
Ε να από τα πιο απτά «αποτελέσματα» των δαπανών Υγείας, και όχι μόνο αυτών, είναι η βελτίωση και η χρονική επέκταση της ζωής των πληθυσμών. Οι δαπάνες Υγείας αντιπροσώπευαν το 1960, όταν ιδρύθηκε ο ΟΟΣΑ, περίπου το 4% του ΑΕΠ. Από τότε αυξήθηκαν κατά μέσον όρο περίπου κατά 4% ετησίως. Την ίδια περίοδο η αύξηση του ΑΕΠ ήταν κατά μέσον όρο περίπου 2,5% ετησίως, με αποτέλεσμα σήμερα το ποσοστό του ΑΕΠ που οι χώρες αφιερώνουν στην Υγεία έχει μεγαλώσει πολύ και κατά μέσον όρο φθάνει στο 9,4% του ΑΕΠ.
Η ανάπτυξη αυτών των δαπανών συνέβαλε προφανώς σε μια σειρά ειδικούς τομείς αντιμετώπισης των προβλημάτων υγείας, που συμπυκνώνεται και στην επέκταση του προσδόκιμου ζωής κατά 10 χρόνια τόσο στην περιοχή του ΟΟΣΑ συνολικά, από τα 68,5 στα 78,6 χρόνια, όσο και στην Ελλάδα ειδικότερα, από τα 69,9 στα 79,3.
Ωστόσο, όπως παρατηρεί ο Οργανισμός, ενώ είναι αλήθεια ότι
«οι χώρες με υψηλότερο ΑΕΠ τείνουννα δαπανήσουν περισσότεραγια την Υγεία», δεν είναι αλήθεια ότι η αποτελεσματικότητα των δαπανών είναι μόνο ζήτημα οικονομικό. Ετσι, για παράδειγμα, οι ΗΠΑ έχουν ένα από τα χαμηλότερα προσδόκιμα ζωής, 77,8 έτη, παρ΄ ότι αφιερώνουν συντριπτικά περισσότερους πόρους στην Υγεία, το 15,3% του ΑΕΠ, με αμέσως επόμενη την Ελβετία με 11,6% (με την Ελλάδα στο 10,1%).
Μιλώντας με όρους απόλυτων αριθμών, τα 6.401 δολάρια ανά κάτοικο που αφιερώνουν οι ΗΠΑ είναι υπερδιπλάσια του μέσου όρου του ΟΟΣΑ (3.114 δολάρια). Εκτός όμως από την Τουρκία και το Μεξικό, οι ΗΠΑ είναι η χώρα όπου εξακολουθεί ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της (το 14% υπολογίζει ο ΟΟΣΑ) να μην έχει κανενός είδους κάλυψη, ούτε δημόσια ούτε ιδιωτική. Σε αυτό ακόμη και την Ελλάδα την ξεπερνούν!