«Η Ιατρική για να ασκείται σωστά πρέπει να είναι συνυφασμένη με την ασκητική. Απαιτεί διαρκή αφοσίωση». Τα λόγια ανήκουν στον 34χρονο Νεκτάριο Αλεβιζόπουλο. Εισήχθη το 1991 στην Ιατρική Αθηνών με βαθμό 19,75 και πλέον κάνει ειδικότητα παθολογικής ογκολογίας στον «Ευαγγελισμό». «Η απόφαση να γίνει κάποιος γιατρός πρέπει να είναι βασισμένη σε πολλούς παράγοντες: τη θέληση για προσφορά στον συνάνθρωπο, τη διάθεση να κάνεις κάτι ξεχωριστό, την ικανοποίηση μιας εσωτερικής ανάγκης να εισπράττεις το «ευχαριστώ» από τους συνανθρώπους. Η ιατρική απαιτεί συνεχή ενημέρωση για να την ασκείς σωστά. Είναι λειτούργημα, δεν έχει σχέση με το κέρδος» λέει στην «Κ». «Και, όπως είναι δύσκολο να εισαχθείς στη σχολή, έτσι δύσκολη είναι και η συνέχεια στο επάγγελμα. Κατ’ αρχήν, η αναμονή για την ειδικότητα, που κατά περίπτωση μπορεί να φτάσει και τα πέντε χρόνια. Ακόμη και όταν την αρχίσεις, η αβεβαιότητα της απασχόλησης σε αγχώνει λόγω του υπερπληθυσμού των γιατρών σε σχέση με τις προσφερόμενες θέσεις.
Από την άλλη, και η πορεία έχει αντιφάσεις. Υπάρχουν στιγμές που λυγίζεις και νιώθεις το βάρος της ευθύνης για να ανταποκριθείς σε αυτά που σου ζητούνται. “Θα τα καταφέρω;” αναρωτιέσαι. Υπάρχουν και στιγμές που νιώθεις το “ευχαριστώ” από τον ασθενή να σε δικαιώνει και να σου δίνει φτερά για να συνεχίσεις».