.
Της Μαίρης Κατσανοπούλου mari@dolnet.gr
Απηυδημένος ο φίλος πανεπιστημιακός καθηγητής ορθοπεδικής, όταν του τηλεφώνησα για άσχετο λόγο, άρχισε να μου αναπτύσσει τη «λάιτ» πλευρά της ιατρικής στην Ελλάδα. Μου είπε για τα ξέχειλα πακέτα των εξετάσεων που του φέρνουν παραμάσχαλα κάθε μέρα οι άρρωστοι- εξετάσεις για ψύλλου πήδημα, συνήθως αχρείαστες και πολλές φορές με αντικρουόμενα μεταξύ τους (και αναξιόπιστα) αποτελέσματα. Χιλιάδες αξονικές και μαγνητικές, χιλιάδες υπερηχογραφήματα, χιλιάδες μετρήσεις, άνευ πραγματικού λόγου και σοβαρής αιτίας. Συζητήσαμε για τα ασαφή όρια μεταξύ ιατρικής και μπίζνας στη χώρα όπου τα διαγνωστικά κέντρα κοντεύουν να είναι όσα τα σουβλατζίδικα και η υγεία αποτελεί επένδυση- λουκούμι για κάθε έχοντα και κατέχοντα (από μεγαλέμπορους της λαχαναγοράς έως μεσάζοντες όπλων). Και τελικά φθάσαμε στην πραγματική αιτία του κακού: στον τεράστιο αριθμό των γιατρών (που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προειδοποιεί ότι συνδέεται με… αύξηση της νοσηρότητας και της θνησιμότητας) και την τεχνητή ζήτηση των υπηρεσιών τους (κάπως πρέπει να ζήσουν). Πρώτη η Ελλαδίτσα ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ σε αναλογία γιατρών, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, πρώτη μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και σε ιδιωτικές δαπάνες υγείας (και μετά τις ΗΠΑ, μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ- μα, ποιοι είμαστε;). Όλα αυτά βέβαια θα τα γλιτώναμε- συμφωνήσαμε με ένα στόμα με τον φίλο- εάν εφαρμοζόταν ένας κάποιος ποιοτικός έλεγχος. Κανείς, όμως, δεν τον θέλει, για ευνόητους λόγους. «Οι επιστημονικές εταιρείες;», ρώτησα αφελώς. Αντί να προασπίζουν το κύρος της επιστήμης- ξέσπασε ο καθηγητής – και να κάνουν οι ίδιες τον έλεγχο που δεν κάνει το κράτος, κοιτούν πώς να βγάλουν η μία το μάτι της άλλης. Από την άλλη, τα πιο κοφτερά μυαλά θα κονταροχτυπηθούν κι εφέτος, όπως κάθε χρόνο, για να μπουν στις ιατρικές σχολές. Πόσοι, άραγε, θα θυμούνται ύστερα από μερικά χρόνια ότι κρατάνε την ίδια τη ζωή στα χέρια τους;