«Καρτέλ» λυμαίνονται ασθενείς και ταμεία

 Τα νομοθετικά κενά και η κρατική ανοχή επιτρέπουν στις φαρμακευτικές εταιρείες και στις εταιρείες προμήθειας αναλώσιμων χειρουργικών υλικών να κερδοσκοπούν σε βάρος του ελληνικού λαού και της ελληνικής οικονομίας. Το ανήθικο παιχνίδι των εταιρειών αυτών έχει στηθεί με αντικείμενο τα υλικά ορθοπλαστικής, καρδιολογικά, μοσχεύματα και όχι μόνο. Οι αδικαιολόγητα υψηλές τιμές τους και η αδικαιολόγητη ποσοτική τους κατανάλωση άρχισε πλέον να θορυβεί τους αρμόδιους των οικονομικών και επιστημονικών επιτελείων της χώρας. Η Ελλάδα ξοδεύει για τα υλικά αυτά ποσό που αντιστοιχεί σε χώρα πληθυσμού 38 εκατομμυρίων κατοίκων!

Της Φανής Χαρίση

Είναι γνωστό το ανέκδοτο των διαδρόμων κατά το οποίο “ή η Ελλάδα έγινε χώρα των 38 εκατομμυρίων ή όλοι οι Έλληνες αρρώστησαν ξαφνικά από τις ίδιες αρρώστιες ή μεγάλο πλιάτσικο επικρατεί”.

Η αντίκρουση του τελευταίου από τους επιτήδειους ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα 10 εκατομμυρίων γιατί πολλούς μήνες αυξάνει το πληθυσμιακό δυναμικό λόγω της άφιξης των τουριστών δημιουργεί το νέο ανέκδοτο ότι “αντί για ξενοδοχεία να χτίσουμε νοσοκομεία, καθώς κάθε τουρίστας που περνάει τα ελληνικά σύνορα κάποιος λόγος υπάρχει για να γίνεται και υποψήφιος αυτόματα ασθενής”.

Ο ελεγκτικός μηχανισμός είναι αδύναμος έως ανύπαρκτος για την προστασία των ασφαλιστικών ταμείων έναντι των εγκληματικών αυτών ενεργειών.

Ποια επιτροπή και ποιος ελεγκτής γιατρός θα τολμούσε -και είναι απολύτως φυσικό- να μην εγκρίνει επέμβαση την οποία εισηγείται ο θεράπων ιατρός;

Το πρόβλημα δεν θεραπεύεται με ελεγκτικούς μηχανισμούς αλλά με προληπτικούς μηχανισμούς, που οφείλει να εγκαταστήσει το κράτος, και αφορούν την τιμολογιακή πολιτική και τον ποσοτικό έλεγχο των προμηθειών αυτών.

ΤΑ «ΚΑΡΤΕΛ»

Το κόλπο γκρόσο των εταιρειών αυτών στήθηκε με… χειρουργική ακρίβεια. Και είναι απλό. Οι εταιρείες αυτές εκμεταλλευόμενες τον φορολογικό παράδεισο της Κύπρου, ίδρυσαν εταιρείες συμφερόντων τους στη Μεγαλόνησο.

Έτσι τα εμπορεύματά τους (ορθοπλαστικά, καρδιολογικά, μοσχεύματα κτλ.) τα πωλούν στις κυπριακές τους εταιρείες, οι οποίες στη συνέχεια προσθέτοντας το υπερκέρδος τα μεταπωλούν στη χώρα μας.  

Το αποτέλεσμα αυτού του τριγώνου είναι ο πενταπλασιασμός της αξίας των αναλώσιμων αυτών υλικών.  

Για παράδειγμα, ένας βηματοδότης “ενός χώρου (VVI)” στην Ελλάδα πωλείται περίπου 3.600 ευρώ, στην Κύπρο πωλείται 620 ευρώ και στη Γερμανία 550 ευρώ.

Αντίστοιχα ένας βηματοδότης “δύο χώρων (DDD)” στον έλληνα ασθενή στοιχίζει 6.230 ευρώ, στον Κύπριο 1.128 ευρώ και στον Γερμανό μόλις 850 ευρώ.

¶λλωστε οι ίδιες οι εταιρείες χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε δημοσιεύματα περιοδικών του περιβάλλοντός τους ομολογούν ότι στην Κύπρο τα αναλώσιμα αυτά υλικά προμηθεύονται με διαγωνισμό, στη δε Γερμανία κατόπιν διαπραγμάτευσης, προφανώς σκληρής.  

Οι κολοσσοί της φαρμακοβιομηχανίας δεν αγωνιούν για τη δημιουργία υπερκερδών στη Μεγαλόνησο πρώτον διότι η φορολογία είναι πολύ χαμηλού συντελεστού και δεύτερον διότι με αυτόν τον τρόπο έχουν τη δυνατότητα απόκτησης μεγάλης ρευστότητας για να εφαρμόζουν τα “promotion” τους και να “ικανοποιούν” το πελατειακό τους κοινό που δεν είναι άλλοι από τους συστήνοντες συλλήβδην και πολλές φορές χωρίς πραγματική ανάγκη τις χιλιάδες επεμβάσεις γιατρούς.

Η ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

Την παραπάνω αήθη συμπεριφορά των εταιρειών την ενισχύει και η εξής νομοθετική κατάχρηση:

Όπως είναι λογικό, υπάρχουν υλικά τα οποία χαρακτηρίζονται ως “μη συγκρίσιμα” λόγω της μοναδικότητάς τους. Αυτά δεν υπερβαίνουν τις πέντε με δέκα περιπτώσεις, τα οποία λόγω της μοναδικότητάς τους είναι ακριβά και βέβαια δεν υπόκεινται, όπως είναι φυσικό, σε συγκριτικό έλεγχο τιμής. Στην Ελλάδα όμως κατορθώσαμε να χαρακτηρίσουμε μη συγκρίσιμα υλικά κάποιες εκατοντάδες υλικά, δημιουργώντας έτσι την κερκόπορτα για να ασελγούν σε βάρος ασθενών και ασφαλιστικών ταμείων οι προμηθεύτριες εταιρείες δημιουργώντας μια κοινή εξωφρενική εισπρακτική πολιτική, που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τα καρτέλ.

Η παραπάνω τακτική που καθιστά την Ελλάδα… Ελ Ντοράντο των φαρμακοβιομηχανιών και όλων αυτών των προμηθευτριών εταιρειών χειρουργικών αναλωσίμων, παρότι επέσυρε την αντίδραση και την αγανάκτηση αρμοδίων, όλως περιέργως έτυχε της παράτασης της νομοθετικής ανοχής.  

 

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

“Η υπερκατανάλωση κάποιων χειρουργικών αναλώσιμων εύλογα δημιουργεί ερωτηματικά ακόμα και για το εάν κάποιες εγχειρήσεις θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Σκεφτείτε ότι υπήρξαν περιπτώσεις σε νοσοκομεία όπου διευθυντές κλινικών είχαν παραγγείλει τόσα πολλά αναλώσιμα τα οποία δεν χρησιμοποιήθηκαν και μάλιστα πετάχτηκαν γιατί είχαν λήξει! Οι γιατροί όμως που τα παρήγγειλαν είχαν πάρει τα δώρα τους από τις εταιρείες”, ανέφερε χαρακτηριστικά στη “ΜτΚ” άτομο που γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει στις προμήθειες των νοσοκομείων. 

Το βέβαιο είναι ότι δεν πρέπει να κλονίζεται η εμπιστοσύνη του ασθενούς προς το σύστημα υγείας. Θα είναι τραγικό εάν μπαίνουμε στα χειρουργεία χωρίς τη βεβαιότητα ότι το χρειαζόμαστε και αν βγαίνουμε από αυτά χωρίς τη βεβαιότητα ότι χρησιμοποιήθηκαν μόνο τα απαραίτητα υλικά.

Κάθε χρόνο οι κλινικές των νοσοκομείων ζητούν από τις διοικήσεις τους να παραγγείλουν τα υλικά που θεωρούν ότι θα χρειαστούν.

Για ορισμένα από αυτά, που από… σύμπτωση έχουν χαρακτηριστεί και “μη συγκρίσιμα”, είναι άγνωστο τι ποσότητα θα χρειαστούν, γιατί χρησιμοποιούνται σε πολλές περιπτώσεις (π.χ. πολυτραυματίες τροχαίων), και έτσι δημιουργείται πάντα στοκ, όπως για παράδειγμα το νευροχειρουργικό ανεύρυσμα, οι κεφαλές ορθοπλαστικών, τα αγγειογραφικά στεντ, τα μπαλόνια και τα μοσχεύματα.

Στα περισσότερα νοσοκομεία της χώρας το στοκ αυτό εννοείται ότι πληρώνεται ακόμα και αν δεν χρησιμοποιηθεί ποτέ.

Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Σε μια εποχή όπου τα οικονομικά αποτελέσματα όλων των νοσοκομείων αποτελούν το διαρκή πονοκέφαλο του υπουργού Οικονομικών και το ασφαλιστικό πρόβλημα δονεί τη χώρα, θεωρούμε ότι η λύση του προβλήματος είναι επιτακτική. Τη λύση βεβαίως δεν θα την αναζητήσουμε μόνο στη νομοθετική πρόβλεψη, αλλά στην πολιτική βούληση. Νόμοι υπάρχουν, η εφαρμογή τους τούς κρίνει. 

¶λλωστε και το ΠΑΣΟΚ διέθετε νόμο (ν. 2286/1996) αλλά κανένας επί σειρά ετών δεν θέλησε “να βάλει χέρι” στις προμηθεύτριες εταιρείες.

Ανενόχλητες μέχρι σήμερα μας πωλούν τα υλικά σε πενταπλάσιες τιμές από την υπόλοιπη Ευρώπη και πείθουν το σύστημα για μεγάλες παραγγελίες, που λήγουν στις αποθήκες των νοσοκομείων ή εκδράμουν από αυτές, χρησιμοποιούνται ίσως και στον ιδιωτικό τομέα. 

Όλο το σύστημα ανάλωσης αυτών των υλικών επαφίεται στην ηθική του θεράποντα ιατρού, όταν και όπου αυτή υπάρχει.

Τα πράγματα είναι απλά: Προμήθειες σε κεντρικό επίπεδο. Τιμές μετά από διαπραγμάτευση ισόποσες με αυτές της Ευρώπης και βέβαια πρόστιμα μεγάλα από τον κρατικό μηχανισμό εάν δεν σεβαστούν τιμολογιακά την χώρα μας. 

Τα νοσοκομεία θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα σύστημα logistics για αυτά τα αναλώσιμα υλικά. Είναι αστείο σε άλλα νοσοκομεία να λήγουν και να πετιούνται και σε άλλα να χάνονται ασθενείς λόγω ελλείψεως κάποιου στεντ ή μοσχεύματος, επί δεν υπάρχει κεντρική αποθήκη σε μια περιφέρεια.

Ο υπουργός Υγείας Δημήτρης Αβραμόπουλος πέρασε από την ελληνική Βουλή πριν από μερικούς μήνες νόμο σύμφωνα με τον οποίο οι προμήθειες θα γίνονται σε κεντρικό επίπεδο. 

Δηλαδή κάθε χρόνο η Εθνική Επιτροπή Προμηθειών θα συλλέγει τα αιτήματα όλων των νοσοκομείων και θα προκηρύσσει διεθνείς διαγωνισμούς. Λύση δοκιμασμένη σε όλες τις χώρες. Δυστυχώς όμως η καλή πρόθεση του υπουργού Υγείας βρέθηκε και πάλι αντιμέτωπη με τον χρόνο. Η επιτροπή με πρόεδρο τον κ. Σαριδάκη συνεστήθη με αρκετή καθυστέρηση. Ελπίζουμε ότι η προσδοκία του υπουργού μέσα από τις παραπάνω νομοθετικές διαδικασίες να μειώσει την κρατική δαπάνη κατά 500 εκατομμύρια ευρώ δεν θα ακυρωθεί από τις ήδη καταγεγραμμένες καθυστερήσεις.

Η “ΜτΚ” πιστεύοντας ότι βοηθάει καταρχάς την ενημέρωση των αναγνωστών της αλλά και στον εντοπισμό των ασελγειών και κερδοσκοπικών ενεργειών των μεγαλοεταιρειών συνεχίζει την έρευνά της και δεν θα διστάσει να καταγγείλει από τις σελίδες της τα όσα μέχρι σήμερα χρεώνονται στην εξωφρενικά κακή διαχείριση αυτού του τομέα.

Η ευαισθησία άλλωστε στα προβλήματα υγείας και οι όσοι απέμειναν με ήθος για να υπηρετούν το λειτούργημά τους δεν θα της επέτρεπαν να σιωπήσει.

_________________Αντί γνώμης

Της Φανής Χαρίση

Προς όποιους οι παρακάτω ερωτήσεις αρμοδίως απευθύνονται

Γιατί καθυστέρησε να συσταθεί η Εθνική Επιτροπή Προμηθειών;

Πότε αρχίζει το έργο της;

Γιατί δόθηκε παράταση στην προθεσμία της ΚΥΑ που χαρακτηρίζει τα μη συγκρίσιμα υλικά, στερώντας από τα νοσοκομεία τη δυνατότητα της διαπραγμάτευσης σε υλικά που δεν αντέχουν πλέον τον χαρακτηρισμό του μη συγκρίσιμου;

Γιατί ως χώρα μέλος της Ε.Ε. δεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν τριτοκοσμικά και να βάζουν οι εταιρείες όσο ψηλό καπέλο επιθυμούν την ώρα που τα ίδια προϊόντα τα πωλούν σε άλλες χώρες της Ευρώπης στο ένα πέμπτο;

Γιατί οι ελεγκτικές αρχές καταδικάζουν σε ατιμωρησία όλες τις παραπάνω τακτικές;

Πώς θα πληρωθεί το χρέος των 3,5 δισεκατομμυρίων ευρώ (με το οποίο θα συνεχιστεί η έρευνά της εφημερίδας) των νοσοκομείων προς τις εταιρείες, μέγα μέρος του οποίου οφείλεται σε αυτές τις δράσεις;

Εάν οι ελεγκτικές αρχές διαπιστώσουν και αποδείξουν τα παραπάνω θα είναι και πάλι υπόχρεη η ελληνική οικονομία να εξοφλήσει τέτοιου τύπου ενέργειες;

Γιατί δεν δημιουργεί συστήματα Logistics το υπουργείο Υγείας για τις ανάγκες σε φάρμακα και υλικά των νοσοκομείων;