Δημόσια υγεία «για κλάματα» αποδεικνύεται ότι είναι αυτή που παρέχεται σήμερα στους Ελληνες πολίτες. Το ΕΣΥ φαίνεται ότι έχει φτάσει στα όριά του και έχει ουσιαστικά εγκαταλειφθεί εξαιτίας των ελλείψεων σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Το διαπιστώνουν καθημερινά όσοι καταφεύγουν σ’ αυτό και απογοητεύονται από την έλλειψη γιατρών, μηχανημάτων, νοσοκόμων, ασθενοφόρων.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ασθενών που πρέπει να νοσηλευτούν σε μονάδα εντατικής θεραπείας και δεν υπάρχει κρεβάτι ή, αν βρεθεί, χρειάζεται να μεταφερθούν χιλιόμετρα μακριά, σε κάποιο επαρχιακό νοσοκομείο. Επίσης, όταν κάποιος προσπαθεί να κλείσει ραντεβού για προγραμματισμένες εξετάσεις, μπορεί να διαπιστώσει ότι ο χρόνος αναμονής ξεπερνά το εξάμηνο ή ότι δεν υπάρχει αξονικός τομογράφος και πρέπει να πάει σε άλλη πόλη ή ότι δεν υπάρχει γιατρός. Στα προβλήματα αυτά θα μπορούσε να δώσει λύση η στελέχωση των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας με το απαραίτητο προσωπικό, όμως οι 4.500 εξαγγελθείσες προσλήψεις δεν έχουν γίνει ακόμη κι ας πέρασαν χρόνια από τότε που εξαγγέλθηκαν.
Το δημόσιο σύστημα υγείας λειτουργεί -όπως λειτουργεί- χάρη στην αυτοθυσία των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, οι οποίοι εργάζονται πέραν του ωραρίου τους κάνοντας μέχρι και 15 εφημερίες το μήνα, όταν ο νόμος ορίζει πως αυτές δεν πρέπει να ξεπερνούν τις 48 ώρες την εβδομάδα. Oταν ένας γιατρός εργάζεται υπό αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες, είναι λογικό να μην μπορεί να προσφέρει όσα θα ήθελε και όσα πρέπει. Τα κέντρα υγείας αστικού τύπου, που θα αποσυμφορούσαν την κίνηση στα νοσοκομεία, δεν έχουν προχωρήσει, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών. Η κυβέρνηση και το υπουργείο Υγείας, εάν θέλουν πραγματικά οι πολίτες να αισθάνονται ότι οι ασφαλιστικές εισφορές που πλήρωναν χρόνια ολόκληρα έπιασαν τόπο, πρέπει να επιταχύνουν τις διαδικασίες και να γίνουν πράξη οι υποσχέσεις για νοσηλευτικά ιδρύματα που θα λειτουργούν με το απαραίτητο προσωπικό.