Μια νύχτα στον “Ευαγγελισμό” που εφημερεύει πρέπει να τη ζήσεις.
Γράφει ο Γ.Κ.
Να τη ζήσεις αν είσαι γονιός. Για να διαπιστώσεις ότι δεν ξέρεις τίποτα για το παιδί σου. Κι ας νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα. Ή τουλάχιστον τα περισσότερα….
Μια νύχτα στον “Ευαγγελισμό” που εφημερεύει θα δεις τα φορεία να φτάνουν το ένα μετά το άλλο με 20χρονα, 18χρονα και 16χρονα λιώμα απ το ποτό και όχι μόνο απ το ποτό. Κι απ’τα τσιγαριλίκια που κι αυτά “τα πίνουν” τώρα, έτσι είναι η ορολογία. Παλιά, ξέρω, λέγαν “κάπνισα”. Τώρα λένε “ήπια”.
Και βεβαίως ποσώς έχει σημασία πώς το λένε. Σημασία έχει ότι τα παιδιά σήμερα πίνουν. Και αλκοόλ και απ’το άλλο. Και πίνουν τα περισσότερα, για να μην πω όλα και είμαι απόλυτος. Πίνουν γιατί… έτσι, χωρίς πραγματική αιτία. Γιατί είναι… μόδα; Γιατί πίνουν και οι άλλοι; Γιατί δεν έχουν τη δύναμη να πάνε κόντρα στο ρεύμα, στην παρέα, στο φίλο. (Σιγά μην ξέρω. Σιγά μην έχω την απάντηση). Το μόνο που έχω είναι η εικόνα στην παθολογική κλινική του “Ευαγγελισμού” ένα βράδυ εφημερίας, ως συνοδός. Να τρέχουν οι ώρες και τα φορεία να φέρνουν κι άλλα… κι άλλα αγόρια και κορίτσια. Με τα μίνι φορέματα και τις γόβες, με τα all star τ’αγόρια. Άλλα με ταξί, άλλα με το αμάξι κάποιου φίλου, που κι αυτός βεβαίως είχε πιεί (αλλά “αντέχει”!!!) κι άλλα με το ΕΚΑΒ.
Στον “Ευαγγελισμό” που εφημερεύει πρέπει να βρεθείς ένα βράδυ. Για να δεις γιατρούς ήρωες. (Τη λέξη χωρίς εισαγωγικά, παρακαλώ!) Για να δεις νοσηλευτές να δίνουν την ψυχή τους. Για τα 16χρονα και 20χρονα που ήπιαν (και ποιός ξέρει τι ήπιαν) και είδαν τον κόσμο τους να χάνεται και τρόμαξαν, πανικοβλήθηκαν κι επειδή φοβούνται και την οργή του γονιού αναζητούν τη στοργή του γιατρού, του νοσοκόμου…
– “Ελα καρδιά μου, μην φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ….”
-“Αχχχχ, τι βλακείες είναι αυτές που κάνετε. Χάνετε τη ζωή σας…”
– “Για άνοιξε το μάτι σου να σε δω… Εσύ σε λίγο μπορείς να φύγεις… Για να δω κι εσένα. Εσύ θες ώρα ακόμη.” Και λίγο αργότερα:
-“Για άρχισε να αφαιρείς ανά 7 απ’το 100… Εντάξει, καλά πας…”
Στον “Ευαγγελισμό” ένα βράδυ που εφημερεύει πρέπει να ζήσεις την εμπειρία.
-“Κύριε Παναγιώτη εδώ, κύριε Παναγιώτη… κύριε Παναγιώτηηηη… Γιατρέεεεε… αδερφήηηη…”
-“Ελα γιαγιά, πιες το, έλα σαν πορτοκαλάδα είναι. ‘Ελα καρδιά μου… ‘Ελα αγάπη μου…
Τώρα παππού, μην φωνάζεις, εδώ είμαι…”
-“Ενα γιατρόοοο, δεν μπορώωωωω… δεν θέλω, θέλω ένα γιατρόοοο, βγήκε ο ορόοοος, θέλω να γυρίσωωωω, θέλω να πάω τουαλέττα, θέλω να κατουρίσωωωω, αφήστεμεεεε δεν θέλωωωω… θέλωωωωω…”
Η ξανθιά κοπέλα στη γωνία που ήρθε “τυλιγμένη” μ’ένα φανταχτερό μπουφάν για να κρύψει την προκλητική της γύμνια και δήλωσε ηλικία 20 (καλά κι εγώ είμαι 17, σχολίασε κάποιος απ’την αίθουσα) βρίσκεται μεταξύ υστερίας και τρόμου. Πέρα απ τη φίλη της που τη συνοδεύει είναι κι ο “φίλος” του φίλου που δεν σηκώνει και πολλά και τό ‘χει… Το βλέμα αποφασιστικό. Για όλα. Καθαρίζει για το αφεντικό…
-“Ελα καρδιά μου, αν δεν μου πεις τι σου συμβαίνει πώς θα σε κάνω καλά; Αν δεν μου πεις τι πήρες, πώς θα βρω τι έχεις; ‘Ελα, πες μου. Εδώ που ήρθες εγώ θα σε κάνω καλά. ‘Ομως κι εσύ…”
“Εγώ θα της έχωνα δυο σφαλιάρες”, σχολιάζει κάποιος από δίπλα, ενώ αναρρωτιέμαι, πόση υπομονή έχει αυτός ο γιατρός… Κι έχει πάει 4 το πρωί. Η εφημερία ξεκίνησε στις οχτώ το βράδυ και μένουν άλλες τέσσερις ώρες… Εμένα έχει “σπάσε” η μέση μου κι αυτός και ο νοσοκόμος ο Παναγιώτης είναι αεικίνητοι. Και τάχουν και τα κιλά τους, γαμώτο…
-Γιατρέ νομίζω είναι καλύτερα και μπορούν να περπατήσουν, να τους πάρω να φύγουμε;
-Συγγνώμη, αλλά δεν είμαι εγώ ο γιατρός σας…
-Σας μιλάω για τους δυο πιτσιρικάδες που τους κοιτάζατε τα μάτια και τους βάλατε να μετράνε…
-Ναι, δεν είμαι εγώ ο γιατρός σας… Δεν τους παρακολουθώ εγώ. Από προσωπικό ενδιαφέρον ασχολήθηκα κι εγώ. Γιατί είναι νέα παιδιά…!!!!
‘Ενα βράδυ στον “Ευαγγελισμό” που εφημερεύει είδα πολλά. Τίποτα δεν ήταν τέλειο. Και ποιός ζητά το “τέλειο” σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Μόνον κάποιος κακόπιστος, ιδιόρρυθμος ή κάποιος που στη ζωή του τα κάνει όλα τέλεια!!!
‘Ενα βράδυ στον “Ευαγγελισμό” γνώρισα ήρωες. Γιατρούς, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, ανθρώπους στην υποδοχή που ψάχνουν να σου βρουν καροτσάκι, φορείο…
΄Ενα βράδυ στον “Ευαγγελισμό” ένοιωσα την ανάγκη να πω “ευχαριστώ”. ‘Οχι αναγκαστικά προσωπικό.
Και δύσκολα εμείς οι δημοσιογράφοι γράφουμε καλά λόγια…