Το ίδιο κάνει και η έκθεση για τα δικαιώματα των αιτούντων πολιτικό άσυλο, που συνέταξαν το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι και η Νορβηγική Επιτροπή Ασύλου, σε συνεργασία με άλλες ΜΚΟ και ομάδες δικηγόρων. Οι συντάκτες της έκθεσης μίλησαν με πρόσφυγες σε Ελλάδα και Νορβηγία, δικηγόρους, συλλόγους μεταναστών και το γραφείο της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες στην Αθήνα.
Τα συμπεράσματά τους, αναμενόμενα, αλλά εν τούτοις συγκλονιστικά:
* Το ελληνικό σύστημα ασύλου δεν προσφέρει καμία προστασία στους πρόσφυγες. Δεν είναι ασφαλές για τους πρόσφυγες να μεταφέρονται στην Ελλάδα.
* Οι πρόσφυγες φυλακίζονται κατά κανόνα αμέσως μόλις φτάνουν στην Ελλάδα και πέφτουν θύματα βίας, καταχρήσεων και κακομεταχείρισης από αστυνομικούς.
* Δεν υπάρχουν χώροι υποδοχής για τα ασυνόδευτα ανήλικα. Οι συνθήκες στα περίπου 750 κέντρα υποδοχής είναι ανεπαρκείς. Οι περισσότεροι πρόσφυγες αφήνονται στη τύχη τους.
* Μόλις 10-12 αστυνομικοί ασχολούνται με τις συνεντεύξεις των προσφύγων, που είναι σύντομες και επιδερμικές.
* Οι πιθανότητες να δοθεί άσυλο είναι μηδενικές, ανεξάρτητα από τους λόγους που επικαλείται κάποιος. Οι περισσότεροι μάλιστα απελευάνονται στις χώρες προέλευσης.
* Το υπερβολικό μικρά ποσοστό χορήγησης ασύλου δείχνει ότι στρατηγική της Ελλάδας είναι να αποθαρρύνει, όσους ζητούν άσυλο, να έρθουν στη χώρα.
Πρόσφατα και η Επιτροπή κατά των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης (CPT) είχε εντοπίσει περιστατικό ξυλοδαρμού στο Αστυνομικό Τμήμα του Αεροδρομίου της Αθήνας. Αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση: «Ατομα που συλλαμβάνονται από τις διωκτικές αρχές στην Ελλάδα διατρέχουν πραγματικό κίνδυνο κακομεταχείρισης. Τα ευρήματα από την επίσκεψη του 2007 επιβεβαιώνουν αυτόν τον κίνδυνο».
Οι περιπτώσεις της έκθεσης
Υπόθεση Νούρι (Αφγανός που ζήτησε πολιτικό άσυλο). Συνελήφθη αρχικά όταν πέρασε παράνομα στη Μυτιλήνη. Βρέθηκε τελικά στην Αυστρία και μεταφέρθηκε πίσω στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 2007:
«Στο αεροδρόμιο με συνέλαβαν και με κράτησαν 7 ημέρες. Οταν αρνήθηκα να δώσω τα δακτυλικά μου αποτυπώματα, επειδή δεν ήθελα η υπόθεσή μου να εξεταστεί εδώ, οι αστυνομικοί με χτύπησαν… Αρχισα να χτυπάω μόνος μου τον εαυτό μου για να τους κάνω να σταματήσουν… Σκέφτηκα να πηδήξω από το παράθυρο για να βάλω τέλος στη ζωή μου…».
Υπόθεση Σουίνι (Ιρακινός πρόσφυγας). Συνελήφθη όταν πέρασε με τα πόδια τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Μάρτιος 2006
«Τέσσερις αστυνομικοί-φρουροί, με πήγαν σaένα μικρό δωμάτιο, έδεσαν τα χέρια μου με ένα σχοινί και με κρέμασαν στο παράθυρο. Αρχισαν να με δέρνουν με σκληρούς, μαύρους πλαστικούς σωλήνες. Με έδειραν σε όλο μου το σώμα, αλλά πιο πολύ στο στομάχι…».
Υπόθεση Αμπντουλάχ (Ιρακινός πρόσφυγας). Ηρθε στην Ελλάδα ταξιδεύοντας σε φορτηγό. Τον άφησαν στο κέντρο της Αθήνας. Συνελήφθη τρεις ημέρες αργότερα. «Η αστυνομία ζήτησε χαρτιά. Δεν είχα και όταν το είπα ένας από τους αστυνομικούς με χτύπησε παρά το ότι ήμασταν στη μέση του δρόμου. Με πήγαν φυλακή χωρίς να με ενημερώσουν για τίποτα. Δεν με ρώτησαν αν ζητώ άσυλο. Εχω διαβήτη, αλλά δεν μου έδωσαν καμιά βοήθεια. Είδα πολλούς κρατούμενους να δέρνονται από αστυνομικούς».
Υπόθεση Τάλεμπ. Ιρανός πρόσφυγας. Εισήλθε παράνομα στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2006. Συνελήφθη και «επαναπροωθήθηκε» βίαια στην Τουρκία.
«Οσο μας κρατούσαν, δεν μας έδωσαν τίποτα να φάμε και να πιούμε. Οι αστυνομικοί με χτύπησαν με ένα ηλεκτρικό καλώδιο. Είδα να δέρνουν και μία Ιρακινή…». *