Οι γιατροί έχουν δύο διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες: έναν τρομερά δυσανάγνωστο και έναν καθαρό και ευανάγνωστο για τους λογαριασμούς τους. (Α. Σοπενχάουερ)
Νέος, φιλόδοξος και αδίστακτος. Έχει ενέργεια… Έχει και δύο παιδιά. Η πρώτη του φροντίδα μόλις έφτασε στο καινούργιο νοσοκομείο ήταν να βρει χώρους. Να γκρεμίσει ότι έκαναν άλλοι. Να πετάξει στα σκουπίδια όλα τα αρχεία. Να κάνει λίστα. Με αυτά που θέλει. Να του αγοράσει το νοσοκομείο. Έριξε μια ματιά αρπακτικού στην καινούργια κλινική. Ζύγισε το προσωπικό. Του άρεσε η καρέκλα της προϊσταμένης του. Την πήρε με το έτσι θέλω. Χωρίς να τη ζητήσει. Ευγενικά. Με το χαμόγελο στα χείλη. Να ζητήσει επιπλέον χρόνο χειουργείου. Να εκμεταλλευτεί κάθε γωνία. Να δείξει έργο. Να τον δούνε πόσο δραστήριος είναι. Να τον προτιμήσουνε.
Σήμερα τρέχει να προλάβει. Δέκα χειρουργεία έβαλε σήμερα. Με τοπική αναισθησία. Δέκα ασθενείς σε μιάμιση ώρα. Ενενήντα λεπτά. Μέτρησε τους σπίλους και έκανε το σύνολο. Καλό μεροκάματο. Έβγαλε την ψυχή του ειδικευόμενου. Όλη η χαρτούρα, οι γνωματεύσεις, τα παραπεμπτικά για ιστολογική εξέταση, η αντιβίωση. Κράτησε για τον εαυτό του το εύκολο και το αυτονόητο: τις οδηγίες και το φακελάκι. Οι νοσηλεύτριες τον κοιτούσαν με πίκρα και αγανάκτηση. Τους θύμιζε έναν καρχαρία που ορμάει μέσα στα κύματα. Ορεξάτος να κατασπαράξει τα θύματά του. Δεν τον αποδοκίμασαν επειδή δεν μπορούσαν. Νέος διευθυντής είναι. Έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι. Αποφασίζει. Διατάζει. Αυτός σπούδασε τόσα χρόνια. Ξέρει.
Αυτό που δεν σπούδασε και έπρεπε να του είχαν μάθει από το σπίτι του ήταν πώς να συμπεριφέρεται με τρόπο. Πώς να προβάλλει την ιδιότητά του. Η δηκτικότητά του θυμίζει δικτάτορα. Κυνικός και είρωνας. Με επιφανειακή ευγένεια και τυπικότητα τους βάζει όλους να κάνουν δουλειά νοσοκόμου. Το ύφος και το στυλ του. Δεν εκπαιδεύτηκε στο πώς να απευθύνεται ευγενικά στον νέο συνάδελφο. Πώς να επιβάλλει το ήθος και την αξιοπρέπεια αφού δεν τα κατέχει; Τη χειρουργική τη φέρνει στα μέτρα του. Δεν τον νοιάζει αν ο ασθενής πονάει και αν ταλαιπωρείται. Τα παυσίπονα δεν ανήκουν στον ιατρικό του προβληματισμό.
Εκεί που την πατάει είναι τα ψιλά γράμματα. Η βιασύνη του να βγάλει τα χειρουργεία τον κάνει να ξεχάσει και την ασηψία και την αντισηψία. Μέσα σε έναν χώρο που δεν είναι χειρουργείο. Το γραφείο του. Δεν καθαρίστηκε και ούτε απολυμάνθηκε. Δεν πληροί τις προδιαγραφές ενός εξειδικευμένου αποστειρωμένου περιβάλλοντος. Ο φιλόδοξος χειρουργός “μεγαλουργεί”. Αφαιρεί “στο φτερό” σπίλους. Στο “όρθιο”, αφού δεν υπάρχει εξεταστική κλίνη. Ο ασθενής δεν διαμαρτύρεται επειδή δεν ξέρει. Ότι αυτό που εκτελείται στο σώμα του είναι δουλειά του ποδαριού.
Ευγενία ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ