Με ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται κάθε καλοκαίρι -αλλά και τις εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα- έρχονται και φέτος αντιμέτωποι γιατροί και νοσηλευτές. Πρόκειται για το… παρκάρισμα -όπως χαρακτηριστικά λέγεται στη γλώσσα του νοσηλευτικού προσωπικού- ηλικιωμένων για λίγες μέρες στο νοσοκομείο, προκειμένου τα παιδιά τους ή οι συγγενείς που τους προσέχουν, να φύγουν για διακοπές!
Η απουσία δημόσιων δομών φροντίδας των ηλικιωμένων και φυσικά τα δυσβάσταχτα έξοδα για την απασχόληση μιας αποκλειστικής νοσοκόμας, κάνουν αρκετούς να προσφεύγουν σε αυτήν τη μάλλον ανορθόδοξη λύση, προκειμένου να μπορέσουν να φύγουν για λίγες ημέρες διακοπών. Ωστόσο, το «παρκάρισμα» των ηλικιωμένων συγγενών δεν είναι φαινόμενο που αφορά μόνον τους οικονομικά ασθενέστερους…
Οι γιατροί
Οι περιπτώσεις αυτές είναι συνηθισμένες σε όλα τα νοσοκομεία και παρατηρούνται κυρίως σε παθολογικές και ορθοπεδικές κλινικές. Είτε μέσω γνωστών, που εργάζονται σε νοσηλευτικά ιδρύματα, είτε μέσω κάποιας «κρίσης» που εμπνέονται οι συγγενείς, καταφέρνουν να κάνουν εισαγωγή του αρρώστου στο νοσοκομείο και οι ίδιοι να φεύγουν για τις παραλίες. Οταν, την επομένη, διαπιστώνεται ότι η υγεία του ασθενούς είναι εντάξει και οι αρμόδιοι του νοσοκομείου καλούν τους συγγενείς να παραλάβουν τον άρρωστο, οι συγγενείς παραμένουν… άφαντοι για μέρες.
«Υπάρχουν πράγματι τέτοιες περιπτώσεις αρρώστων, οι οποίοι καταλαμβάνουν κρεβάτια κυρίως σε ορθοπεδικές και παθολογικές κλινικές και λιγότερο στις χειρουργικές», εξηγεί ο πρόεδρος της Ενωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Θεσσαλονίκης, Χρήστος Παπαστεργίου.
Οπως εξηγεί ο ίδιος, πρόκειται κυρίως για ασθενείς με χρόνια προβλήματα υγείας, οι οποίοι κανονικά πρέπει να νοσηλεύονται στο σπίτι, αφού τα νοσοκομεία δεν μπορούν πια να τους προσφέρουν οτιδήποτε. «Ορισμένοι που έχουν στη φροντίδα τους έναν χρόνια ασθενή και δεν έχουν λεφτά για μια αποκλειστική νοσοκόμα πιέζουν είτε μέσω γνωστών τους που εργάζονται στα νοσοκομεία είτε λέγοντας ψέματα ότι ο ασθενής έπαθε μια κρίση και πονάει και με τον τρόπο αυτόν τους βάζουν στα νοσοκομεία, για να μπορέσουν οι ίδιοι να φύγουν για διακοπές. Οι γιατροί, βέβαια, αρνούνται τέτοιες εισαγωγές, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, αυτήν της υποτιθέμενης κρίσης, το όλο ψέμα γίνεται αντιληπτό ύστερα από μία με δύο μέρες. Βέβαια, τότε, ειδοποιούμε τους συγγενείς να έρθουν να τους πάρουν, αλλά πολλές φορές αυτοί δεν έρχονται, γιατί λείπουν», τονίζει ο κ. Παπαστεργίου.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η κατάσταση αυτή καταδεικνύει την έλλειψη δομών αποκατάστασης ή αντιμετώπισης χρόνιων παθήσεων, οι οποίες, αν δημιουργούνταν, θα μπορούσαν να φέρουν και εισόδημα στη χώρα. «Στον ιδιωτικό τομέα, σαφώς και υπάρχουν. Τι γίνεται, όμως, όταν δεν έχεις χρήματα για να πληρώσεις;», προσθέτει.
Οι νοσηλευτές
Εκτός από την κατάληψη κρεβατιών, τα οποία στα νοσοκομεία της χώρας μας είναι πολύτιμα, οι γιατροί επισημαίνουν και τον κίνδυνο οι άνθρωποι αυτοί να προσβληθούν και από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, φαινόμενο όχι σπάνιο για κάποιον που διαμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα εντός του νοσοκομείου.
Σύμφωνα, πάντως, με εκπροσώπους εργαζομένων στα νοσηλευτικά ιδρύματα, «ιδιαίτερα συχνές είναι και οι περιπτώσεις ανθρώπων με υψηλό εισόδημα, που αφήνουν τους συγγενείς τους για λίγες μέρες στα νοσοκομεία, συνήθως μέσω κάποιου γνωστού. Μακάρι τα νοσοκομεία να μπορούσαν να προσφέρουν και αυτές τις υπηρεσίες, αλλά τότε θα μιλούσαμε για ένα ιδανικό σύστημα υγείας, από το οποίο η χώρα μας απέχει αρκετά», προσθέτουν.