ΠΟΛΛΑ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΑΝ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΑΛΛΑ ΜΕΤΑΞΥ 2007 – 2008 Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΕΡΔΙΣΕ
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ
Πριν από τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου και καθώς ο Καραμανλής στόχευε σε δεύτερη θητεία, οι Ελληνες υπουργοί Απασχόλησης όχι μόνο καταψήφιζαν το 65ωρο στις Βρυξέλλες, αλλά έψαχναν και για συμμαχίες.
Και αφού πάρουμε την ψήφο του ελληνικού λαού, σπάμε και το 48ωρο…
Τώρα, με την ψήφιση του… ασφαληστρικού νόμου, την ασυδοσία στην αγορά, την εκποίηση του ΟΤΕ, αλλά και το δημοσκοπικό προβάδισμα της Ν.Δ., η κυβέρνηση μοιάζει να μην ορρωδεί προ ουδενός. Ετσι η υπουργός Απασχόλησης Φάνη Πάλλη-Πετραλιά κατήγγειλε μεν φραστικά το ανοσιούργημα των Βρετανών, Σλοβένων και κοινοτικών γραφειοκρατών, αλλά αποχώρησε από την αίθουσα και την πρωτεύουσα της Αλσατίας χωρίς να καταψηφίσει το σχέδιο οδηγίας για εβδομάδα εργασίας 65 ωρών. Κάτι σαν: «Εμείς θα σώσουμε τώρα το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο;». Πόσω μάλιστα όταν στη χώρα μας δεν υφίστανται καν συλλογικές διαπραγματεύσεις, αν κρίνουμε από τη στάση των τραπεζών απέναντι στους τραπεζοϋπαλλήλους και τον ρόλο των αρμόδιων υπουργείων.
Ν.Δ., η εργοδοτική
Η υπό εκκόλαψη οδηγία σύρει τη Γηραιά Ηπειρο προς τη Βρετανία, αντί του παλαιότερου στόχου να προσεγγίσει η Βρετανία το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Και αυτό γιατί οι έως τώρα προσπάθειες κατέτειναν στην απάλειψη της βρετανικής ιδιαιτερότητας, να περιοριστεί η ευχέρεια των εργοδοτών να απασχολούν τους μισθωτούς περισσότερο από τον συμβατικό χρόνο μέσω των ατομικών συμβάσεων οι οποίες, τελικά, υπερισχύουν κάθε άλλου κανονιστικού πλαισίου.
Η ανατροπή αυτή, πέραν της ελληνικής απάθειας και της απροκάλυπτης συμπόρευσης της Ν.Δ. με τους εργοδότες -την επαναφορά της δηλαδή στην ιδεολογική κοίτη- συνέβη και λόγω αλλαγών στην πολιτική ισορροπία εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κυρίως μετά την άνοδο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, αλλά και την αλλαγή στη γαλλική προεδρία. Αν και η αλλαγή στην Ιταλία, με την ήττα της Αριστεράς, ερμηνεύει την πολιτική στροφή υπέρ των εργοδοτών, τελικά και η αναρρίχηση του αμετροεπούς Σαρκοζί έπαιξε τον ρόλο της. Η στάση του κεντρώου Σιράκ απέχει παρασάγγας από τον φιλοατλαντισμό του νέου προέδρου. Και οι δύο χώρες εγκατέλειψαν το «βέτο της μειοψηφίας» και ο νεοφιλελεύθερος άνεμος κυριάρχησε στη Γηραιά Ηπειρο.
Νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη
Η απελευθέρωση των εργοδοτών από τα «δεσμά» του εργατικού δικαίου και την ισχύ των συλλογικών συμβάσεων υπέρ των ατομικών συμβάσεων συμπίπτει με την οικονομική στασιμότητα στην Ευρώπη, την υψηλή ανεργία και την ακρίβεια, παράγοντες που καθιστούν δραματική τη θέση των εργαζομένων. Πρόσθετα, καθιστούν τους μισθωτούς ευάλωτους στα εργοδοτικά αιτήματα. Παράλληλα η συγκεκριμένη οδηγία για την απελευθέρωση του ωραρίου εργασίας, ακόμη και σε βάρος της υγείας των μισθωτών, έρχεται ως συνέχεια αντίστοιχων ρυθμίσεων για την ενοικίαση εργαζομένων (προσωρινή εργασία), την ισχύ των συμβάσεων των χωρών καταγωγής και όχι των κρατών εργασίας των μισθωτών κ.ά. Μάλιστα αυτή η αρνητική πορεία αναμένεται να επεκταθεί ακόμη και σε ασφαλιστικά ζητήματα καθώς στις Βρυξέλλες εξετάζουν την καθιέρωση ενιαίων ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση προκειμένου να μειώσουν τις χρηματοδοτήσεις των ταμείων από εθνικούς πόρους (αύξηση δημοσίου ελλείμματος).
Προσάναμμα… ευρωσκεπτικισμού
Εν τέλει, όλες αυτές οι, αρνητικές για τους εργαζόμενους, επιλογές συσσωρεύονται και μετατρέπονται σε πολιτικό θυμό κατά των γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Οδηγούν έτσι τους λαούς σε ευρωσκεπτικισμό. Κάτι που, όσοι επιμένουν να υπηρετούν τις μεγάλες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, αποδίδουν απλώς σε έλλειμμα… ενημέρωσης.