Το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου λειτουργεί αποτελεσματικά μόνο σαν εντολοδόχος οικονομικών και πολιτικών κέντρων στην Ουάσινγκτον τις Βρυξέλλες, το Τελ Αβίβ αλλά και την Αθήνα, δεν τον καθιστά λιγότερο επικίνδυνο. Από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αρκετά πολιτικά συστήματα σε όλο τον κόσμο επέλεγαν τους λιγότερο ικανούς πολιτικούς για να διαχειριστούν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ο μέθυσος Γιέλτσιν έγινε συνώνυμο του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας στην πρώην ΕΣΣΔ. Ο διανοητικά ανεπαρκής Τζορτζ Μπους κλήθηκε να κυβερνήσει όταν οι νεοσυντηρητικοί οργάνωναν την παγκόσμια σταυροφορία για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών του πλανήτη. Έτσι και ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε στην εξουσία όταν το σύστημα απαιτούσε έναν άβουλο πολιτικό ο οποίος θα λάμβανε το χρίσμα του κόμματός του «κληρονομικώ δικαίω», για να προωθήσει τη μεγαλύτερη επίθεση εναντίον των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Το να παρουσιάζεις βέβαια περιορισμένες ικανότητες σε στιγμές κρίσης δεν αποτελεί δικαιολογία. Ο Βίκτωρ Ουγκό έλεγε ότι είναι καλύτερα να έχεις μια έξυπνη κόλαση παρά έναν ηλίθιο παράδεισο. Αυτό όμως που κανένας λαός και κανένας πολιτισμός δεν ανέχτηκε είναι μια ηλίθια κόλαση.
περισσότερα κλικ εδώ…