Εκατομμύρια άνθρωποι οδηγούνται και καθοδηγούνται πλέον από την απόγνωση. Η αγανάκτηση και η οργή τους φτάνει μέχρι τα πιο στεγανά καταφύγια της εξουσίας, επηρεάζει βουλευτές, υπουργούς και κόμματα εφησυχασμένα μέχρι χθες στην αυταρέσκειά τους. Το βολικό τους σχήμα -τι θα κάνουν; θα φωνάξουν, θα διαμαρτυρηθούν, αλλά τελικά από μας πάλι θα ψωνίσουν- στραπατσάρεται όλο και πιο πολύ όχι από μέρα σε μέρα, αλλά από ώρα σε ώρα. Αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή στις συνειδήσεις κανένας δεν είναι σε θέση να το ακτινογραφήσει και πολύ περισσότερο κανένας δεν είναι σε θέση να προβλέψει πού μπορεί να οδηγήσει.
Μια κυβέρνηση και μια Βουλή που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να πετύχουν έναν κοινωνικά αποδεκτό συμβιβασμό, οφείλουν να δώσουν στον λαό τη δυνατότητα να παρέμβει και να διαπραγματευθεί. Το αίτημα για εκλογές τώρα αποκτά πλειοψηφική δυναμική στην κοινωνία, που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Απηχεί την αποφασιστικότητα της κοινωνίας να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και να αποτρέψει την κοινωνική καταστροφή, που προσλαμβάνει χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης, με το ένα εκατομμύριο ανέργους, με φτωχό τον έναν στους τρεις Έλληνες, με τους αστέγους, τους ανασφάλιστους και τους υποσιτιζόμενους μαθητές.