Ο φετινός Ιούλιος θα μείνει στην πολιτική ιστορία ως σημείο αναφοράς μιας αδίστακτης εξουσίας, που εναλλάσσει τη δουλικότητά της έναντι των ξένων πιστωτών με την ωμότητα έναντι των πολιτών. Που αγνοεί το μήνυμα της κάλπης, δεν ακούει την κοινωνική απόγνωση και επιμένει να εκτελεί συμβόλαια εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος καταφεύγοντας σε αυταρχικές μεθόδους.
Σαμαράς και Βενιζέλος αρνούνται να συγκαλέσουν την Ολομέλεια της Βουλής προκειμένου να συζητήσει το μείζον ζήτημα της εκποίησης της ΔΕΗ, φτάνοντας σε σύγκρουση ακόμη και με τον Πρόεδρο της Βουλής. Ο Μητσοτάκης καταφεύγει στα δικαστήρια εναντίον της ΑΔΕΔΥ που αντιδρά σθεναρά στο ζήτημα της δήθεν «αξιολόγησης», ενώ ο Μάκης Βορίδης περιφρονεί την απόφαση του ΣτΕ που απέρριψε το πλαφόν συνταγογράφησης και εφαρμόζει εκ νέου το άθλιο αυτό μέτρο όχι πλέον στους γιατρούς αλλά στους ασθενείς.
Είναι προφανές πως όσο εντείνονται οι κοινωνικές αντιστάσεις τόσο η συγκυβέρνηση θα εκτρέπεται σε ανεξέλεγκτο αυταρχισμό, πιστεύοντας πως έτσι θα καθυστερήσει τη βέβαια ήττα της.