Στο περιθώριο εξωθούνται ασθενείς της νόσου ενώ μπορούν και συνεχίζουν να εργάζονται
ΠΟΛΙΤΕΣ και εργαζόμενοι δεύτερης κατηγορίας λογίζονται στη χώρα μας τα άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας. Παρά το γεγονός ότι η εξέλιξη της νόσου είναι σε γενικές γραμμές απρόβλεπτη και σε μεγάλο ποσοστό δεν έχει ραγδαίες και
δυσμενείς συνέπειες, οι ασθενείς που μπορούν και συνεχίζουννα εργάζονται αντιμετωπίζονται ως άτομα εν δυνάμει ανίκανα να εργαστούν, να προσφέρουν και, όπως συνεπάγεται,να ανταμειφθούν. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις εξωθούνται από την εργοδοσία στην παραίτηση ή τους ανακοινώνεταιαπλώς η λύση της συνεργασίας, θέτοντάς τους
έτσι στο κοινωνικό και εργασιακό περιθώριο. Σε αυτή τη θέση βρέθηκε προσφάτως μια διευθύντρια Προώθησης Προϊόντων,η Μαρία Τ.,
σε πολυεθνική εταιρεία, η οποία, όντας ασθενής, απολύθηκε και κατόπιν διεκδίκησε την ηθική και υλική της αποκατάσταση στα αστικά δικαστήρια, κερδίζονταςσε πρώτη φάση μια εύλογη αποζημίωση.
Η εξέλιξη της υπόθεσης της Μαρίας Τ., θυμίζει σε γενικές γραμμές την περίπτωση του εργαζομένου σε εταιρεία ένδυσης ο οποίος απολύθηκε όταν διαγνώστηκε ως φορέας του ιού του ΑΙDS. Η περιπέτεια της διευθύντριας Προώθησης Προϊόντων, τα πλήρη στοιχεία της οποίας, όπως και της εταιρείας, είναι στη διάθεση του «Βήματος», ξεκίνησε λίγους μήνες μετά την πρόσληψή της το 2005. Τότε διαγνώστηκε η ασθένεια, χωρίς όμως τα συμπτώματά της να επηρεάζουν, όπως αναφέρεται και στο σκεπτικό της δικαστικής απόφασης, την εκπλήρωση των καθηκόντων της στο πλαίσιο της εργασίας της.
Τα προβλήματα με τα ανώτερα κλιμάκια της εσωτερικής ιεραρχίας ξεκίνησαν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, έναν χρόνο αργότερα. Η ασθενής περνά από την αρμόδια επιτροπή του ΙΚΑ, η οποία κρίνει ότι η εταιρεία οφείλει να χορηγεί στο στέλεχός της προνοιακό επίδομα αναπηρίας. Το έγγραφο διαβιβάζεται στη Διεύθυνση Προσωπικού και ενημερώνεται ο γενικός διευθυντής. Για δύο συνεχείς εβδομάδες συγκαλούνται αλλεπάλληλες συσκέψεις με αντικείμενο, τουλάχιστον φαινομενικά, την εσωτερική αναδιάρθρωση της εταιρείας. Σύμφωνα όμως με όσα και το δικαστήριο αποδέχθηκε πρωτοδίκως, οι συσκέψεις αυτές αφορούν αποκλειστικά το τι μέλλει γενέσθαι με την περίπτωση της ασθενούς. Σε πρώτη φάση, της ανακοινώνεται η μετάθεσή της σε άλλο τμήμα με διαφορετικό αντικείμενο πωλήσεων. Μάλιστα, ο γενικός διευθυντής της επιχείρησης υποστηρίζει ενώπιόν της ότι όλα γίνονται προκειμένου να απαλλαγεί των πολλών ευθυνών και να έχει περισσότερα περιθώρια ελεύθερου χρόνου και ξεκούρασης. Στα μάτια όμως όλων, και ιδιαίτερα των συναδέλφων της μετακινηθείσης διευθύντριας Πωλήσεων, η κατάσταση που διαμορφώνεται ισοδυναμεί με υποβιβασμό. Αποκορύφωμα του δυσμενούς κλίματος αλλά και θρυαλλίδα όσων ακολουθούν είναι η ξαφνική αλλαγή στη διαρρύθμιση των γραφείων. Η ασθενής, η οποία ως τότε, λόγω της αναγνώρισης των επιτυχιών της, κατείχε το μεγαλύτερο και πληρέστερα στελεχωμένο γραφείο, υποχρεώνεται να μετακινηθεί. Αρνείται, με συνέπεια να ξεκινήσει μια γενικευμένη έρευνα στο σύνολο των δαπανών που είχε πραγματοποιήσει και οι οποίες καλύπτονταν από την εταιρεία εντός του 2006. Αποτέλεσμα των ελέγχων είναι να «διαπιστώσει» η εταιρεία επιπλέον χρεώσεις στα τιμολόγια βενζίνης και μια διαφορά καταβολών γύρω στα 1.000 ευρώ. Η διευθύντρια δυσπιστεί, επικαλείται ότι τα τιμολόγια και οι καταβολές έχουν περάσει από τη διπλή και διαδοχική έγκριση του λογιστηρίου και του διευθυντή Προσωπικού και εν τέλει αντιπροτείνει να καταβάλει τη διαφορά ώστε να μην προκαλούνται επί μέρους προβλήματα. Το αποτέλεσμα της αντιπρότασης είναι να της ανακοινωθεί η λύση της συνεργασίας, τον Ιούνιο του 2007, δύο μήνες μετά τον επανέλεγχο των δαπανών.
Η απολυμένη πλέον πρώην διευθύντρια κατέφυγε στην αστική δικαιοσύνη. Το Τμήμα Εργατικών Διαφορών του Πρωτοδικείου Αθηνών σε πρώτο βαθμό τη δικαίωσε πριν από λίγες ημέρες επιδικάζοντας αποζημίωση 20.000 ευρώ, αναλογικά δηλαδή με τους μισθούς, τα επιδόματα και τους τόκους υπερημερίας για όσο διάστημα έχει μείνει χωρίς εργασία ως και τη συζήτηση στο δικαστήριο.
Η «ξεκούραση» και τα ταμπού
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της απολυμένης διευθύντριαςΠροώθησης Προϊόντων δεν είναι μοναδική στην Ελλάδα. Ο εκτιμώμενος αριθμός των «αναγκαστικών» παραιτήσεωνή απολύσεων, σύμφωνα με όσα έχει καταγράψει ο Σύλλογος Ατόμων με σκλήρυνσηκατά πλάκας, ξεπερνά τις 100.
Στη χώρα μας οι πάσχοντες από πολλαπλήσκλήρυνση υπολογίζονται σε 10.000,
με τη συντριπτική πλειονότητα να ανήκει στις πλέον παραγωγικές ηλικίες, από 20 ως 40 ετών. Οπως αναφέρουν μέλη του Συλλόγου,η εικόνα του μέσου Ελληνα για την πολλαπλή σκλήρυνση περιορίζεται σε άτομακατάκοιτα, με κινητικές δυσκολίες, καταφανώςαδύναμα να φροντίσουν τον εαυτότους ή να εργαστούν. «Είναι ένα θέμα ταμπού, που προκαλεί σοκ και εδράζεται στην άγνοια των σύγχρονων μεθόδων και φαρμακευτικών αγωγών που στηρίζουν τους πάσχοντες και περιορίζουν κατά το δυνατόν την απρόβλεπτη και ραγδαία εξέλιξητης νόσου» τονίζουν.
Η αντίληψη αυτή φαίνεται να κυριαρχεί και ανάμεσα στις επιχειρήσεις και στις εταιρείες που λειτουργούν σπασμωδικά, αν όχι εμφανώς αρνητικά, απέναντι στο ενδεχόμενο να διατηρηθεί μια θέση εργασίαςγια ένα άτομο που αντιμετωπίζει τη νόσο, ακόμη και όταν όλα φαίνονται- και είναι- ως προς την εκτέλεση των καθηκόντωντου, σε γενικές γραμμές και με εξαίρεση ενδεχομένως τις περιπτώσεις υποτροπών, όπως όταν ήταν απολύτως υγιές. Και όλα αυτά παρά και τις σχετικές, ειδικές κοινοτικές οδηγίες για τους όρους και τις συνθήκες εργασίας ή την πρακτικήχωρών όπως η Σουηδία και η Νορβηγία.Εκεί, λόγω και της αυξημένης πληθυσμιακήςπυκνότητας της νόσου, έχουν διαμορφωθείειδικά ωράρια, επιπλέον κίνητρακαι εξατομικευμένα επιδόματα.